FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 7

Peeta en ik stonden naast elkaar aan het raam. De trein begon te vertragen en honderden mensen van het Capitool stonden op het perron tegen elkaar te duwen om maar een glimp op te vangen van de tributen. Ze zagen er allemaal zo raar uit, met hun afschuwelijke kapsels in onnatuurlijke kleuren en kleren die dan zo verschrikkelijk vloekten. Het leek echt op een groot carnaval. Maar waarschijnlijk is dit gewoon hoe die mensen leven. Peeta begon te zwaaien naar de menigte en ik volgde zijn voorbeeld. De mensen begonnen te gillen van enthousiasme. Dit is ons moment om te beginnen vechten. Vechten voor sponsors is het begin, en dat gaan we doen.
Uiteindelijk kwam de trein tot stilstand.
“Jullie moeten uitstappen.”� Zei Haymitch achter ons en ik draaide me razendsnel om omdat ik geschrokken was. Ik had hem niet horen binnen komen. Peeta draaide zich ook om en we gingen naar de deur.
“Showtime.”� Fluisterde hij in mijn oor.
De deuren gingen open, ik zette men vrolijkste glimlach op, stapte uit de trein en zwaaide nog uitbundiger dan ik deed op de trein, de mensen werden gewoon gek. We werden door vredebewakers naar een geblindeerde wagen gebracht. Deze zou ons naar het trainingscenter brengen.

Ik zat in een ruimte op een stalen tafel te wachten tot er iemand binnen kwam. Buiten de tafel stond er hier niets. Er waren twee deuren, een deur waardoor men me naar hier gebracht had en daar stond waarschijnlijk ook een vredebewaker voor, en een deur die op slot zat dus ik wist niet waar die op uitkwam.
De eerste deur ging open en er kwamen drie mensen binnen.
“Wij zijn hier om je wat op te schonen,”� zei de eerste, “Ik ben Octavia.”� Ze zag er nogal raar uit met haar groene huid, dikke laag make-up en 6cm lange nagels. “Dit zijn Flavius en Venia.”� Zei ze en ze wees hen aan. Flavius had oranje krullen en hij had dieppaarse lipstick aan. Venia heeft lichtblauw haar in piekjes gezet en gouden tatoeages boven haar wenkbrauwen.
Het ziet er nogal een raar trio uit.
Ze laten me men kleren uitdoen en ik voel me wat ongemakkelijk, ik sta niet graag naakt voor vreemden, maar het moet.
Ik wordt meegenomen door de andere deur en moet een soort bad in, ze zeggen iets van een chemisch bad om al het vuil van me af te spoelen, en dat er veel werk aan me is voor ze me aan Cinna kunnen laten zien. Al vind ik van mezelf dat ik er eigenlijk nog zo erg niet uitzie. Als ze klaar zijn met het bad moet ik op de tafel gaan liggen.
“Wat we nu gaan doen kan pijn doen, maar probeer alsjeblieft niet te veel te klagen, iedereen moet erdoor.”� En pijn deed het. Ze deden iets gelachtig op mijn benen, legden daar dan een papiertje op en trokken het eraf. Al het haar kwam mee, en dit deden ze met mijn hele lichaam. Overal waar ze dat gedaan hadden tintelde mijn huid, dat was niet bepaald een aangenaam gevoel. De eerste keer kwam er een gilletje over mijn lippen maar alles wat erna kwam kon ik inhouden.
Ooit zei men moeder tegen me, wie mooi wil zijn moet pijn lijden, toen was dat doordat ze een stevige vlecht maakte, maar nu was dit denk ik ook wel toepasselijk.

“We zijn klaar.”� Zeiden ze en ik vroeg of ik mijn kleren weer aan mocht. Hierop schudden ze allemaal heftig hun hoofd.
“Cinna moet nog bij je komen.”� Zei Flavius. En alsof dat magische woorden waren ging de deur open en kwam er nog iemand binnen. Hij zag er normaal uit, zeker in tegenstelling tot de anderen. Met een knikje stuurde hij hen naar buiten.
“Ik ben Cinna.”� Zei hij en hij wandelde even rond me en bekeek me van top tot teen. Toen ging hij weer voor me staan. Hij had kort zwart haar en groene ogen met kleine gouden vlekjes. Hij had gouden eyeliner aan. Voor de rest was hij in het zwart gekleed, allemaal heel simpel en natuurlijk.
Zijn accent leek ook niet op dat van de anderen, zou hij wel van het Capitool zijn? Dat kan niet anders, anders zou hij me niet mogen opmaken.
“Ik heb iets speciaal voor je ontworpen.”� Zei hij en hij haalde een kleed uit een zak die hij blijkbaar mee had, al was deze me daarnet nog niet opgevallen.
Het kleed was volledig zwart met aan de onderkant een gouden met rode boord.
“Ik wilde je er niet laten uitzien als mijnwerkers, ik denk dat dit veel gepaster is.”�
“Wow.”� Meer kon ik niet zeggen, meer was er ook niet om de schoonheid van de jurk te benoemen.
“Wil je hem passen?”� vroeg hij en ik knikte zachtjes.
Als ik de jurk aanhad en ik stond voor de spiegel herkende ik mezelf niet. Wat ik zag kan ik met geen woorden beschrijven.
“En straks doen we je haar en make-up en zorgen we voor nog een paar kleine special effects.”� Fluisterde hij in mijn oor en ik kon me niet inbeelden dat ik er nog mooier dan dit uit zou kunnen zien.
Er rolde een enkele traan over mijn gezicht, een traan vol liefde, bewondering, gemis. Een afscheidstraan voor de oude Prim, een welkomsttraan voor de nieuwe Prim, de nieuwe Prim van het Capitool.

Reacties: