FanFic.nl

12 districts, 24 children -oneshots

District 10 -V

Vrolijk plukte ik nog een paar bloemen, één van onze veulens dartelde speels rond me. Ik wist dat ik eigenlijk zou ik bij de trekking aanwezig moeten zijn, maar ik was te bang. Een lachbui nam bezit van me, waarom had niemand hier eerder aan gedacht? Misschien waren ze juist bang voor het Capitol, dat ze een zware straf moesten ondergaan als ze gesnapt werden. Geritsel. Met een snelle beweging draaide ik me naar de kant waar het geluid vandaan kwam. Nee. Nee! NEE! Ze hadden me gevonden. Twee vredesbewakers stonden daar in hun witte pakken. Verstijfd van angst stond ik in het veld, bang om zelfs maar één beweging te maken. Binnen een paar stappen waren ze bij me en grepen ze naar mijn armen. ‘’Laat me los! Laat me los, alsjeblieft!’’ riep ik hysterisch door mijn tranen heen. Iets hards en zwaars raakte mijn hoofd, ik werd weggevoerd naar het onbekende.


Mijn ogen fladderde open, de ruimte kwam helemaal niet bekend voor. Alles zag er zo zacht en luxe uit, heel anders dan het houten interieur in mijn huis. Mijn hand vond zijn weg naar mijn hoofd, het bonsde en deed pijn. Iemand achter mij schraapte zijn keel, snel draaide ik me om. ‘’Ik zie dat je wakker bent. Nou, je hebt heel veel geluk gehad Miss …?’’ vroeg een jonge man met een vriendelijke uitdrukking. Waarschijnlijk net twintig, misschien negentien. ‘’Stephaert, Seara Stephaert.’’ Antwoordde ik nog niet gerustgesteld. ‘’Miss Stepheart. Je bent er natuurlijk niet zo snel vanaf gekomen, maar ik denk dat dit beter is dan een Avox worden.’’ Begon hij weer. Hoop kwam weer omhoog, ik ging niet dood! Maar wacht… Beter dan een Avox zijn… Wat ging er dan gebeuren… ‘’Maar wa-‘’ ik werd onderbroken door de nog steeds vreemde man. ‘’Je moet meedoen aan de 74e Hongerspelen. ‘’ vertelde hij stilletjes. Leegte. Dat was alles wat ik nog voelde, niets was er van mijn gezicht aftelezen. Alle hoop verdween door die simpele zin. Ik voelde hoe mijn blik wazig werd, en nog geen seconde laten nam de duisternis voor de tweede keer in zijn greep.


Gillend kwam ik tot bewustzijn, elke dag maakte ik alles weer opnieuw mee. Hoe ik ben gekozen voor de Hongerspelen. Die weken waren er verstreken vanaf die dag. De man bleek mijn mentor te zijn, zijn naam is Migello. Ik stond met een zucht op, vandaag ging het gebeuren. Vandaag begonnen de spelen. Een tweede zucht stootte ik uit. ‘’Kom je, het is tijd.’’ Het was geen vraag. ‘’Tuurlijk, even mijn ketting pakken.’’ Vertelde ik Migello zacht, ik wilde niet dat hij mijn trillende stem zou horen. Sterker nog, ik wilde niet dat hij me bijna huilend hier zag staan. Ik beet op mijn lip om de tranen tegen te houden. Mijn hand greep voorzichtig naar de puur zilveren ketting, een met lapis versierde paarden hanger bungelde zachtjes heen en weer. Het was één van de duurste dingen in district 10, ik was er trots op. Eindeloze minuten bleef ik er naar staren, het deed pijn. Te veel herinneringen. Een verdwaalde traan glansde in mijn ooghoek, het leek net een diamant. Twee warme armen omhelsde me. ‘’Blijf leven alsjeblieft. Blijf leven, voor mij. Verlaat me niet zoals mijn zusje deed. Doe het niet.’’ Fluisterde Migello zachtjes in mijn oor. ‘’Ik beloof het, ik zal alles doen wat ik kan. Maar ik ben nog maar zeventien! Waarom doen ze dit? Waarom verpesten ze mijn leven!?’’ zei ik terwijl ik luid snikte. Met die woorden werd ik afgevoerd naar een hovercraft, op naar de arena.


Ik ritste mijn jas dicht, mijn stylist zat gewoon relax op een stoel met een norse uitdrukking op zijn gezicht. ‘’Ga in de buis staan en wacht af.’’ Riep hij ongeïnteresseerd. Ik knikte zenuwachtig en volgde de instructie op. Ik stond er nog geen seconde in en de buis ging al omhoog. Een paniekaanval nam bijna de overhand over mijn emoties, gelukkig kwam het licht nog net op tijd tevoorschijn. Toen mijn ogen wende aan de felle zonnestralen , bekeek ik de andere tributen. Allemaal waren ze in opperste concentratie. Ik volgde hun blik naar de Hoorn. Zoveel spullen… ‘’10.’’ Het aftellen begon. ‘’9.’’ Iedereen had het nu door. ‘’8.’’ Ik wierp nog een snelle blik naar de andere tributen. ‘’7.’’ Mijn hart bonsde hard. ‘’6.’’ Mijn ademhaling werd wat sneller. ‘’5.’’ Ik liet alle hoofden van mijn dierbare misschien nog voor de laatste keer voorbij schieten. ‘’4.’’ Alle tributen stonden nu klaar. ‘’3.’’ Mijn blik was nu gericht op een groene rugzak. ‘’2.’’ Bijna… ‘’1.’’ Blijf leven. ‘’Beeeeep!’’ Iedereen stormde naar het midden, tenminste iedereen in mijn gezichtsveld. De groene rugzak kwam dichterbij… Een paar kinderen rende voorbij. Ik liet mijn benen nog even tot het uiterste gaan, bijna… Net toen ik het hengsel wilde vastpakken voelde ik een scherpe pijn in mijn rug en maag. Ik stond daar, verstijft. Mijn ogen gleden naar mijn buik. Een mes, nee zwaard, stak uit. Mijn hoofd draaide naar achter, ik keek in de ijsblauwe ogen van mijn moordenaar. Ze stonden hard, geen spijt was er in te zien. Niet eens een klein beetje gevoel. Hij trok het wapen weer uit mijn lichaam. Ik stortte vrijwel meteen in. ‘’Het spijt me voor alles.’’ Fluisterde ik nog een laatste keer. Ik stelde iedereen teleur. Ik liet iedereen zien dat District 10 alweer had gefaald. Maar iets stak boven alles uit, ik had me niet aan mijn belofte gehouden. Ik had Migello teleurgesteld. Schuldgevoel knaagde aan me tot de laatste seconde, het moment dat ik niet één ding meer voelde.
-Seara Stephaert

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.