Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » One-Shot » De dood van Katniss Everdeen. {Fictie opdracht voor NL}
One-Shot
De dood van Katniss Everdeen. {Fictie opdracht voor NL}
Ik sta op het punt om in het donker op pad te gaan en de laatste tributen te doden, als ik aan mijn valstrikken denk. Misschien is het onvoorzichtig om te gaan kijken of er dieren in zitten, want mijn mede tributen zijn dichtbij. Maar ik kan niet anders. Ik jaag al te lang en ik heb heel erg honger.
Ik word beloond met een prima konijn, ik pak mijn mes en vil het beestje te plekken, éen voor éen haal ik de ingewanden eruit. Het slachten van het konijn gaat op de automatische piloot en ik laat mijn gedachten de vrije loop. Ik overdenk de vorige dag, en hoe snel het allemaal wel niet is gegaan. Het ene moment ben ik in mijn eigen district en het andere moment sta ik hier, midden in de arena.
Ik schrik op omdat ik het geluid van een kanon hoor die afgaat, veel tributen die te grijp graag waren naar de wapens en voedselbronnen zijn afgeslacht.
Er komen allemaal kinderen voorbij die ik vaag van gezicht ken maar waarvan ik de naam niet meer weet, en ik probeer er niet te veel bij na te denken.
´´Ik wou dat ik een vuur had,´´ mompelde ik na een poosje.
En dan denk ik opeens aan de dode tribuut die ik zag toen ik op weg was naar mijn valstrikken.
Ik loop snel terug naar haar kampplek en tref haar dode verminkte lijk aan. Van schrik draai ik mijn hoofd weg, en hou mijn adem in. Snel loop ik naar de restanten van het vuur en braad het konijn zo snel als ik braadde kan. Als het gaar is probeer ik me weer te oriënteren, ik loop een eind van het verminkte lijk vandaan, en klim in een boom. Als ik hoog genoeg ben probeer ik zo goed als het kan de omgeving af te spieden en bedenk ondertussen waar ik naar toe kan gaan.
Er lijkt geen eind aan de nacht te komen, gelukkig merk ik tijdens het lopen dat het wat lichter word. Ik besluit om de helft van mijn konijn op te eten.
De rest wikkel ik in droge bladeren voor later. Het vlees helpt tegen mijn honger en ik voel me al wat beter.
Al lopend hoor ik de spotgaaien in de bomen krijsen en ik neurie het liedje dat mijn overleden vader altijd voor me zong. De vogels zingen me na op hun manier en ik krijg een fijn gevoel van binnen, misschien maak ik nog wel een kans, denk ik.
Een paar uur later gaat de zon langzaam onder, het word donker.
Langzaam kom ik in een bepaald loopritme en doezel ik weg in mijn gedachten. Ik merk niet dat het akelig stil word en de spotgaaien niets meer van zich laten horen..
Opeens hoor ik een ijzingwekkende schreeuw, waardoor mijn nekharen rechtovereind komen te staan. Ik probeer te begrijpen van welke kant het geluid vandaan komt tot ik opeens stemmen hoor.
Ik sta verstijfd van angst een paar seconden stil, shit denk ik. Ik moet weg hier!
Ik kijk om me heen en klim in de eerste de beste boom die ik zie.
Ondertussen hebben de andere tributen me opgemerkt en schreeuwen ze naar elkaar om te bepalen wie als eerst gaat vermoorden.
Met al mijn kracht die ik in me heb klauter ik zo ver mogelijk omhoog.
Dit zou weleens het einde kunnen zijn, denk ik. Ik maak geen kans tegen zes andere tributen, met wapens. Ze staan nu al onderaan mijn boom en kijken omhoog.
Ik zet mijn pokerface op en begin een gesprek met ze, om ze af te leiden:
’’Hoe gaat het met jullie?’’ Roep ik opgewekt naar beneden.
’’Goed,’’ zegt een jongen tegen me die ik niet ken. ’’Met jou?’’
Ik geef geen antwoord, en tuur door de bladeren van de boom naar beneden om te kijken wat ze aan het doen zijn.
Op dat moment komt er een meisje op de jongen afgelopen met een pijl en boog. Ik slik moeizaam om mijn angst en trillende knietjes de baas te worden.
’’Nou schiet op,’’ zegt het meisje op een zeurderig en verwende toon, ’’schiet haar neer we hebben niet de hele avond de tijd’’
’’Ja, hou je mond.’’ Snauwt de jongen terug.
’’Hé, komt er nog wat van?’’ Schreeuw ik uitdagend naar beneden.
Op hetzelfde moment hoor ik een zoevend geluid door de lucht. En dat geluid beneemt me de adem, letterlijk en figuurlijk.
Twee seconden later klinkt er een harde plof en knalt het kanon, het betekent dat er weer een tribuut gedood is.
Reacties:
Ik vind het voor een eerste poging erg goed geschreven hoor! Ik heb het maar heel snel gelezen, maar ik heb op het eerste zich geen spelfouten gezien. Het enige dat ik misschien wil zeggen is dat je een foutje hebt gemaakt in: "een deuntje
Ja, zoals Lotte al zei. Verder een erg mooie shot (zo noem je een verhaal met slechts een hoofdstuk). Levert vast een prima cijfer op
Het enige foutje dat ik kon ontdekken was deze:
"Snel loop ik naar de restanten van het vuur en braad het konijn zo snel als ik braadde kan." Het is ook: "Ik loop zo snel als ik lopen kan". Dus: "Ik braad zo snel als ik braden kan."
Erg mooie one-shot, daar had je vast een hoog cijfer voor want er stonden heel weinig fouten in en het was ook gewoon heel goed geschreven.
Dit vond ik een leuk stukje:
"en trillende knietjes de baas te worden." Dat verkleinwoordje werkte op mijn lachspieren.