FanFic.nl

Wilted Flowers ~Thriller Senior Year

Hoofdstuk 1, Kayla

Iedereen heeft wel eens dat gevoel.
Dat gevoel, dat je weet dat je iets dierbaars hebt verloren.
Alleen dan weet je het nog niet.
Tot het je word verteld, en je er niets meer aan kan doen.

Bzzz,Bzzzz.
Met een harde klap sloeg ik op de wekker. Helaas miste mijn hand, en raakte die mijn eikenhouten nachtkastje. Nou zeg! De dag begon al goed!
Ik sloeg de dekens terug, en zette mijn voeten op de koude vloer, die mijn tenen bevroor. Ik slofte naar de badkamer, en plensde wat water in mijn gezicht. Toen ik terugslofte naar mijn kamer, voelde ik me al wat wakkerder, maar dit was maandag ochtend. En ik haat maandagen.
Nadat ik mijn tanden had gepoetst, mijn haar had geborsteld, en me had aangekleed, strompelde ik de trap af, en plofte neer op een van de keukenstoelen.
Ik greep de krant, en vouwde hem open. En daar, op de voorpagina, stond de schrik van mijn leven.


“De Rozenmoord Honeyville, Utah-

Het kleine stadje Honeyville (gelegen in de westelijke staat Utah) werd gisteravond opgeschrokken door een koelbloedige moord in het westen van de stad. Het slachtoffer betreft Jill Brooks, die omkwam doordat een mes in haar longen werd gestoken.

Volgens getuige Jason West, die tevens ook een relatie had met Brooks, heeft ze na een ruzie zijn huis verlaten. Dit gebeurde rond middernacht. West beweert dat dat de laatste keer is dat hij haar gezien heeft.
Brooks is gevonden rond twee uur in de nacht, besprenkeld met rozenbaadjes. Ook had zij een roos achter haar oor. Haar vriend bevestigde dat zij zo niet zijn huis had verlaten.

Is dit een eenmalige moord, of is dit meisje het eerste slachtoffer geworden van een seriemoordenaar?”�

Ik las niet verder en smeet de krant terug op de tafel, waardoor mijn glas melk omviel, en er witte druppels op de krant vielen. De inkt vervormde, en de letters liepen uit. Het enige woord dat nu nog zichtbaar was, was: “Rozenmoord”�.
Voordat ik het wist, liepen de tranen al over mijn wangen, en schokten mijn schouders. Ik begroef mijn gezicht in mijn handen, en liet de tranen lopen. Na zo'n vijf minuten later riep mijn moeder me om naar school te gaan. Ik veegde mijn tranen weg, en haalde diep adem. Ik hoopte dat ze mijn rode ogen niet zou opmerken, want het laatste wat ik op dat moment nodig had, was een bezorgde moeder. Of beter gezegd, een óverbezorgde moeder. Want dat was ze.

Op school was het verbazingwekkend stil; de daar mensen die nog buiten stonden - ik was laat - hielden hun mond toen ik aan kwam lopen. Ook binnen in de hal en op de gangen was het verbazingwekkend stil.
Maar toen ik de deur van ons wiskundelokaal open duwde, kwam een vlaag van geluid me tegemoet.

Iedereen praatte, schreeuwde of huilde. Er was er maar één die niets deed. Hij zat gewoon voor zich uit te staren. Opeens voelde ik me heel erg egoïstisch: ik had totaal niet aan hem gedacht.
'Hey Jason.'
Ik ging naast hem zitten, en gaf een kneepje in zijn hand. Dat zou volkomen onschuldig zijn geweest als Jill nog had geleefd - zo was het ook bedoeld. Maar dat deed het niet.
Hij trok zijn hand terug, en keek me geschrokken aan. Ik keek geschrokken terug. Dacht hij dat ik met hem aan het flirten was?
'Hey, doe eens rustig. Gaat het een beetje?'
Hij knikte - niet erg overtuigend - en slikte moeizaam.
'Dat gaat het niet. Ik ken je langer dan vandaag, Jase.'
'Oké dan.' Hij zuchtte, en steunde met zijn hoofd op zijn handen.
'Het is allemaal mijn schuld.'
'Wat? Dat is niet waar.'
'Jawel, Kayla. í�k begon die ruzie! í�k joeg haar weg! Als ik gewoon normaal had gedaan, was ze bij me gebleven, en was ze veilig geweest!'
Hij schreeuwde nu, en keek me woedend aan. Hier kon ik niets tegen inbrengen.
Ik stond met mijn mond vol tanden.
‘Sorry,’ mompelde hij, en rende de klas uit.
Ik liet mijn hoofd op de tafel en probeerde al mijn gedachten uit te zetten.
Maar natuurlijk lukte dat niet. Wie probeerde ik ook voor de gek te houden?
Jill is godverdomme mijn beste vriendin! Ik slikte de gedachten weg, van dat het woordje “is”� nu “was”� hoorde te zijn. Nee. Ik kon dit niet aan. Dit was strijd waar ik niet betrokken bij hoorde te zijn. Zo zou mijn leven niet moeten zijn.
Jill zou nu de klas in moeten rennen, omdat ze altijd bij wiskunde te laat was.
Ze zou naast me gaan zitten, en vertellen over dingen die er niet tot deden.
Alweer barstte ik in tranen uit. En voor iemand me kon tegen houden, rende ik de klas uit.



Bij dit hoofdstuk heeft Chrissy het meeste werk gedaan. Gewoon dat jullie het ff weten
Tips&Ideeën zijn altijd welkom.
Nog even iets:
Jullie weten net zoveel als Vera en ik. We hebben namelijk geen flauw idee wie de moordenaar is, maar zo maakt het het verhaal wel makkelijker om te schrijven. Zodra we het weten, krijgen jullie hints bij elk hoofdstuk, verstopt in het verhaal, of op het einde geschreven.

Reacties: