FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo8.

Levi heeft zijn arm om mijn middel gelegd en probeert me te troosten, terwijl de warme tranen over mijn wangen stromen. Door mijn frons is mijn hoofdwond weer open gegaan en vermengd het bloed zich met de tranen.
‘Wil je soms een slappeling lijken?’ Fluistert Levi in mijn oor. Ik schud mijn hoofd en probeer de bloederige tranen weg te vegen. Als Levi me eindelijk gekalmeerd heeft, lopen we met onze armen vol gesprokkeld hout terug naar het kamp.
“Wat is er met jou gebeurt?’ Roept Roan, waarna hij naar mijn gezicht wijst. Hij kijkt boos naar Levi, ‘Heb je haar pijn gedaan?’ Ik schud mijn hoofd en probeer ongeïnteresseerd te kijken terwijl Levi het kanonschot verklaart en de moord op het jongetje, die ik gepleegd heb.
Roan wrijft het bloed met een natte doek van mijn gezicht en legt een verband aan rond mijn voorhoofd.
Deliria het meisje van dertien deelt wat eten uit aan iedereen waarna we in stilte eten. Daarna is het tijd om plannen te maken. Thor de andere tribuut uit dertien is het meest strijdlustig.
‘We moeten de beroepstributen opzoeken nadat ze alle anderen voor ons uit de weg hebben geruimd.’ Roan schudt zijn hoofd.
‘En daarna elkaar uit de weg ruimen? Ik dacht het niet.’ Levi lijkt even na te denken en knikt dan in zichzelf.
‘Als we eerst voor eten zorgen.’ Stelt hij voor, ‘dan kunnen we daarna op jacht naar de beroepstributen.’ Hij steekt zijn hand op voordat we kunnen protesteren.
‘Waarschijnlijk gaan we in een directe aanval verliezen lijden, maar als we ze apart weten te krijgen is het een fluitje van een cent.’ Hij glimlacht en kijkt naar Roan en mij.
Roan knikt kort en ook ik glimlach lichtjes om mijn goedkeuring te laten merken.
De laatste uurtjes van de lange middag gaan langzaam voorbij en als het Capitool embleem aan de hemel verschijnt nadat de zon is weggezakt gaan we op onze rug liggen en kijken naar de gezichten die verschijnen. Twaalf van de tributen zijn vandaag gesneuveld, wat betekend dat we nog met zijn veertien tributen over zijn. Waarvan vijf in onze groep. Het doet me pijn dat er nog zoveel van de wereld weggevaagd zullen worden. Ik leun met mijn hoofd tegen de wand van de gevlochten schuilplaats en zucht diep, waarna ik mijn ogen sluit en kort probeer te slapen. Gekweld door nachtmerries word ik wakker van een bonkend hard geluid. Ik schud aan Levi en Roan hun armen.
‘Word wakker.’ Roep ik en probeer ook dertien wakker te krijgen . Ik spring de schuilplaats uit en grijp een van de rugzakken en wapens. Het bonkende geluid komt van een enorme lawine die in volle vaart van de berg afkomt. Grote keien op nog geen veertig meter afstand. Roan en Levi volgen en ook de jongen uit dertien komt eruit, met het meisje op zijn rug. De stenen zijn nu dichtbij en we springen allemaal een andere kant uit en beginnen te rennen. Verder het bos in, van de berg af. Ik kijk een paar keer angstig achterom maar zie geen Roan of Levi in mijn buurt. Een harde gil van een meisje en twee kanonschoten achter elkaar vertellen me dat twee van mijn bondgenoten dood zijn. Twaalf. Als het zo doorgaat zijn het de kortste hongerspelen ooit.
Ik spring over takken ontwijk stenen die steeds dichterbij komen en kom uiteindelijk op vlakke grond aan terecht. Het aantal stenen is geslonken en ik sprint nog harder verder. Een wortel op de grond laat me struikelen maar ik voel niks dan wat schrammen op mijn gezicht. Ik kijk om me heen en voel me plotseling alleen in dit donkere dichte bos.
Ik sta op en kijk om me heen, op zoek naar een goed schuilplaats. Een steile rotswand niet ver weg doemt op. En helemaal bovenaan is een smal platform. Ik schud mijn hoofd. Te gevaarlijk. Dan zie ik een stokoude boom met enorm veel takken. Ik glimlach en neem een aanloopje om zo snel en geruisloos mogelijk te klimmen. Eenmaal ver bovenin, verstopt tussen de bladeren op een tak vlakbij de top. Bedenk ik me dat ik mijn bondgenoten kwijt ben en er nu alleen voor sta. Ik doe mijn rugzak af en zucht van opluchting als ik de gevulde waterflessen, slaapzak en redelijke voorraad eten zie. Ik ga zo gemakkelijk mogelijk tegen stam van de boom aanzitten en kruip in mijn warme slaapzak die de ijzige kou van de nacht buitensluit. Terwijl ik naar de sterren kijk, vraag ik me af of Roan en Levi nog samen zijn en of ze elkaar niet aan het afslachten zijn. En de twee tributen uit dertien, of die het toch nog overleefd hebben. Omdat ik niet kan slapen, voel ik aan de schrammen op mijn gezicht en controleer mijn wapens. Uiteindelijk val ik met mijn mes in mijn hand in slaap en droom over het kleine jongetje waarvan ik het hart heb laten stoppen met kloppen.
Ik word wakker van een vogeltje dat een vrolijk ochtendwijsje zingt. Een spotgaai, ik zie het aan de witte stip op zijn vleugel. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en vlecht mijn rommelige haar opnieuw. Eigenlijk wil ik vandaag proberen Roan of Levi terug te vinden. Al zal dat een gevaarlijke taak worden, aangezien ik niet weet welke tributen er allemaal in het bos zijn. Ik spring van tak naar tak naar beneden en land uiteindelijk op de bal van mijn voeten op de zachte bosgrond. Mijn rugzak hijs ik over mijn schouders en mijn boog hang ik op mijn rug, terwijl ik mijn messen in de aanslag houd. Voorzichtig begin ik mijn tocht door het dichtbegroeide woud. Hoge bomen toren over me uit en leggen een schaduw over de bosgrond. Ik probeer zo min mogelijk geluid te maken, al is dat moeilijk al die takjes die kraken onder je voeten. Uren loop ik door het bos, tot er eindelijk wat zonlicht door het bladerdak breekt en mijn gezicht verwarmd. Terwijl ik verder loop, wordt het bos steeds dunner en zie ik in de verte het grote weiland opdoemen waar de hoorn des overvloeds zich bevind. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder en draai me geschrokken om.

Reacties: