Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 04 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
2 juni 2012 - 11:07
Aantal woorden:
1348
Aantal reacties:
13
Aantal keer gelezen:
798
04 Lorelei Garza
‘Lorelei…’ Ik werd wakker en keek naar Myeline.
‘We moeten terug naar onze kamers, voordat de rebellen ons vinden.’ Ik keek slaperig om me heen. Pandorah en Love waren al verdwenen. Ik knikte en krabbelde recht. We liepen samen naar de lift.
‘Ik zie je binnen een paar uur.’ Zei ik zacht en haar warme blik was genoeg om te weten dat ze me best aardig vond. Ik sloop verder door de gang en schrok toen Aveline met haar deken om zich heen voor de deur lag.
‘Aveline…’ Zei ik zacht en ze keek me verward aan.
‘Oh.’ Mompelde ze en ik glimlachte. ‘Ga maar in bed liggen, de rebellen komen straks bij zonsopgang.’ Ik opende mijn kamerdeur en keek achterom.
‘Succes straks.’ Fluisterde ik.
‘Jij ook.’ Ze stond op en verdween in haar kamer, ik nestelde me veilig in bed en zoog mijn longen vol lucht. Ik had alle elf mijn medespelers graag als vriendinnen gehad… veilig. Josephine, Aisling, Saphira, Pandorah, Marceline, Aveline, Myeline, Margaretha, Love en degene waar ik heel veel respect voor had. Verena. Het was ondenkbaar dat ze straks in mijn vijanden zouden veranderen, zelfs Charm. Mijn beste vriendin. We zouden geen bondgenoten worden. De pijn bij het meemaken van elkaars dood zou ondragelijk zijn.
‘Loor ?’ Fluisterde Charms warme stem. Ik opende versuft mijn ogen en was beslist niet uitgerust. Het wisselen van slaapplek was geen goed idee geweest. Ze zakte naast me neer en zuchtte. ‘Ik ben zo bang…’ Zei ze zacht, voor ik het wist klemden mijn armen zich stevig om haar heen.
‘Ik ook.’ Zei ik stilletjes. ‘Zal ik een fijn vlechtje maken, zodat je me altijd bij je hebt straks ?’ Charm knikte glimlachend. Ze begon zacht te neuriën en ik begon te vlechten, het ontspande al mijn spieren en liet dromen door m’n hoofd vloeien. Op het uiteinde maakte ik het vast met twee parels, en keek haar bewonderend aan.
‘Wat er ook gebeurt niemand gaat dood vandaag.’ Ik twijfelde aan mijn eigen woorden… maar wat moest ik dan ? Zeggen dat we vandaag wel zouden sterven ? Het leek een gedachte die wel eens werkelijk kon worden. Hoewel iedereen elkaar beloofd had om niemand aan te vallen bij de Hoorn, misschien kon de arena je wel echt veranderen zonder dat te willen. Ik haalde diep adem toen voetstappen op de gang schuifelden,
‘Ik hou van je Charm.’ Fluisterde ik.
‘Ik ook van jou.’ Zei ze, en heel even klonk haar stem weer zeker.
Mijn zweterige handen tot vuisten gebald. De laatste momenten samen met alle twaalf meisjes. Opnieuw werden we gescheiden van de jongens, en maar goed ook. Ik liep naar Aveline en sloeg mijn armen om haar heen.
‘Het kan me niet schelen dat dit verkeerd is… maar ik meen het. Succes.’ Ze glimlachte dankbaar.
‘Je bent een schat.’ Zei ze stilletjes. Ik omhelsde Myeline, Love, Marceline, Pandorah, Saphira, Aisling en Josephine. Zuchtend schuifelde ik naar Margaretha.
‘Als jij terugkeert en als ik dood zou gaan dan… wat je ook doet in die arena. Zeg Barbara en Ellina dat ik van hen houd, en neem jezelf geen schuldgevoel aan als je mij zou doden.’ Ze keek geschokt en knipperde opwellende tranen weg.
‘Moge de kansen immer in je voordeel zijn Lorelei.’ Piepte ze stilletjes. Ik glimlachte en treuzelde bij Verena.
‘Een handdruk dan maar ?’ Grinnikte ik. Ze grijnsde en schudde mijn hand. ‘Succes, we weten beiden dat wij dit kunnen.’ Ik knikte moedig en liep toen naar mijn plek in de rij waar ik Charms hand stevig vasthield. ‘We roepen jullie elk afzonderlijk af voor een kort interview wat oorspronkelijk niet gepland was maar goed… daarna ligt jullie lot in eigen handen.’ De rebel riep één voor één de namen af. Minuten verstreken en mijn gedachten dwarrelden naar m’n ouders. Zou hun dode ziel over me waken ? Ik had niet eens het idee of ze al dan nog leefden… misschien, misschien niet.
‘Lorelei Garza.’ Ik werd begeleid naar een krappe ruimte. Ze lieten me alleen met een onbekende vrouw, blijkbaar ook een rebel. Waarschijnlijk kon zij dus interviewen.
‘Hoe heet u jongedame ?’ Haar stem liet me rillen, het klonk koud en zuur. ‘Lorelei Garza.’ Zei ik strak.
‘Welke dierbaren kijken nu toe hoe jij de arena ingaat ?’ Een krop in mijn keel, tranen in m’n ogen.
‘Een kennis van mijn tante… en nichtje.’ De camera zoomde in op mijn gezicht, de drie diamantjes onder mijn oog. De enige herinnering aan thuis.
‘Hoe schat u uw kansen als Capitoolkind in de arena ?’ Ze had moeite om niet te grijnzen. Bitch.
‘Gemiddeld, ik schrijf mezelf zeker niet meteen af.’ Ze leek geïntrigeerd door mijn antwoord.
‘U lijkt even moedig als de Spotgaai, wat dapper van u.’ Ik liet mijn wenkbrauwen opkrullen tot een woedende uitdrukking, haar stemming werd er enkel beter op.
‘Katniss Everdeen is toevallig mijn voorbeeld! U onderschat ons mevrouw.’ Ik verloor heel even mijn grip op de woorden.
‘Goed, we zullen u met genoegen volgen. Volgende.’ Ik werd de kamer uitgeduwd op weg naar mijn doodvonnis.
Ik klemde mijn kiezen op elkaar, de ruimte onder de arena voelde bedrukt. Niemand had naar ons omgekeken. Ik stond helemaal alleen in een ruimte waar ik het doodsbenauwd kreeg.
‘Gelieve de buizen in te stappen.’ Dicteerde een vrouwenstem. Ik deed blindelings wat er van me verwacht werd. Ik kon niet meer terug, want het werd meteen vergrendeld zodra mijn twee voeten stevig op de plaat stonden. Mijn hart begon gewelddadig te bonzen, adrenaline gierde door mijn lichaam. Het zweet brak uit en ik opende mijn handen om ze vervolgens telkens weer tot vuisten te vormen. Ik verplichtte mezelf om in en uit te ademen. Een zweem van angst tintelde door me heen zodra de plaat omhoog rees, naar de horizon. Naar mijn dood.
Ik sloot mijn ogen toen de overgang van donker naar licht ons verblindde. Ik slikte moeizaam en in enkele seconden scande ik mijn hele omgeving. Ik leek gedesoriënteerd, we stonden in het midden van een weiland waar achter ons een uitgestrekt meer met felblauw water lag. Zo aanlokkelijk, maar zo dodelijk. Toen ik mijn zicht scherper kreeg rees vanuit het weiland een doolhof op. Letterlijk een doolhof, met torenhoge bomen opgevuld door struiken en gevaar. Ik vond de blikken van mijn vijanden.
De jongens hadden een strijdlustige blik, maar sommigen keken angstig of verward. Ik vond zonder het te willen Pandorahs bruine ogen, ze hield zich kalm… maar vanbinnen stierven we allemaal van angst. Ik staarde naar de hoorn des overvloeds, zo aanlokkelijk in glanzend goud.
Allerlei wapens lagen uitgestald, overal in het rond in een straal van twintig meter, wat overdreven ruim was.
Ik kon het gelach en gejubel van rebellen haast horen. De wegtikkende seconden trokken mijn aandacht, ik had besloten om naar één van de drie pijl en bogen te rennen zodra de gong ging. Ik schudde alle angst van me af, concentreerde me op het rennen, we waren gedwongen het labyrint in te vluchten. Ik had geen tijd om daar nu over na te denken… zelfs niet over het meer met koel water.
“10…”¯ Ik wou hier sterven op de plaat.
“9…”¯ Mijn hartslag werd sneller.
“8…”¯ Een laatste blik op Charms gezicht.
“7…”¯ Ik houd van je Ellina.
“6…”¯ Ik hoop dat je Coin kan vermoorden Katniss Everdeen.
“5…”¯ Vaarwel iedereen die van me gehouden heeft.
“4…”¯ Ik hoop dat je vermoord word Snow.
“3…”¯ Respect voor alle gesneuvelden in de Hongerspelen.
“2…”¯ Ik leg me erbij neer, ik ga dood.
“1…”¯ Moge de kansen immer in je voordeel zijn !
“0…”¯ Rennen.
Zo snel als ik kon sprintte ik van de plaat, recht op mijn doel. Alle meisjes verspreidde zich ruim, maar de jongens dreven ons inderdaad als bezetene op. Ik griste als een van de eersten een rugzak mee, messen en pijl en boog. Een angstige rilling rolde om me heen toen ik geschreeuw hoorde.
‘Lorelei achter je !’ Schreeuwde Verena en verdween naar het labyrint. Een jongen rende op me af, hij was onbewapend en buiten zinnen. Voordat hij een mes naast mijn voeten greep duwde ik het in zijn middenrif. Gruwelen gingen om in mijn barstende hoofd. Ik wierp hem een korte angstige blik toe, trok het mes uit zijn dode lichaam en begon te rennen. Dwong mezelf niet achterom te kijken terwijl kanonschoten de lucht begonnen te kleuren. De symbolische Hongerspelen waren begonnen.
Reacties:
tamarastyles zei op 7 aug 2013 - 15:16:
Wauw! Bye boy.
Ze heeft de regels of the girls overtreden!..
Vind ik geen probleem :-)
Wauw! Bye boy.
Ze heeft de regels of the girls overtreden!..
Vind ik geen probleem :-)
Margootje zei op 4 juni 2012 - 13:39:
aaaaaaaaaaaah, heb al m'n nagels afgekauwd. zo spannend
ik ga snel verder
aaaaaaaaaaaah, heb al m'n nagels afgekauwd. zo spannend
ik ga snel verder
moorte zei op 3 juni 2012 - 16:13:
OMG, het is een fantastisch hoofdstuk en het spijt me zeer dat ik niet eerder had kunnen reageren
Ben ik trouwens de enige die niet in je verhaal voorkomt 
? ik ga snel verder lezen
'The Hunger Games have started!'
OMG, het is een fantastisch hoofdstuk en het spijt me zeer dat ik niet eerder had kunnen reageren
Ben ik trouwens de enige die niet in je verhaal voorkomt ? ik ga snel verder lezen'The Hunger Games have started!'
realMe zei op 2 juni 2012 - 19:28:
ahhh, ik wil niet dood....
nope, echt niet
ik wil helemaal niemand vermoorden,
zelfs niet perongelijk
ik ben hier gewoon zenuwachtig omdat ik niet weet wat ik doe in de spelen
snel verder
love
ahhh, ik wil niet dood....
nope, echt niet
ik wil helemaal niemand vermoorden,
zelfs niet perongelijk
snel verder
love
Oh my Gowhs. Just too Perfect...