FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 10

We werden allemaal in een rij gezet voor de interviews. Cinna had me weer prachtig gekleed. Ik had een rode jurk aan en mijn haar lag los golvend over mijn schouders.
Cinna had mijn make-up zo natuurlijk mogelijk gehouden. Enkel mijn ogen waren opgemaakt om ze nog wat beter te laten uitkomen. Meer wou hij niet doen. ‘Je bent mooi zoals je eruit ziet en in de arena ga je ook niet met tonnen make-up rondlopen.’ Had hij tegen me gezegd.
Ik keek niet naar de mensen die voor me waren, dat was ook niet interessant. Wat zij zouden zeggen zou mij alleen maar zenuwachtig maken.
Ik concentreerde me op wat ik zou zeggen. Ik wist niet wat er gevraagd zou worden maar ik zou gewoon antwoorden vanuit mijn ziel. Zoals Cinna voorgesteld had. En in tegenstelling tot wat ik verwacht had was ik nu totaal niet zenuwachtig.
“Jij bent als volgende.”� Fluisterde Peeta in mijn oor. Dit zorgde voor kriebelingen in mijn buik en ik knikte.

“Onze volgende kandidate komt uit district twaalf, ze ziet er schattig uit, maar met een score van negen moet ze wel redelijk dodelijk zijn. Geef haar een applaus, Primrose Everdeen!”� Caesar kondigde mij aan maar ik kon niet op het podium stappen. Negen, ik had een negen, dat kon gewoon niet. Wow.
“Succes.”� Fluisterde Peeta achter mij en ik werd zacht in de richting van het podium geduwd.

Nog altijd half in shock door de negen ging ik zitten. Het eerste dat ik deed was op de eerste rijen zoeken naar Cinna, ik had een vertrouwd gezicht nodig.
“Primrose, hele mooie naam, mag ik je ook Prim noemen?”� begon Caesar en ik knikte ja. Ik bleef ondertussen verder zoeken naar Cinna. Eindelijk vond ik hem en een glimlach verscheen op mijn gezicht toen hij naar me knipoogde. De spanning vloeide weg.
“Natuurlijk mag je me Prim noemen, thuis doet iedereen dat.”�
“Thuis, wat mis je het meest van thuis?”�
“Er zijn zo veel dingen dat ik mis, ik mis het wakker worden van de bel voor de mijnwerkers, ik mis school, ik mis het om te spelen op het plein met mijn vrienden, ik mis mijn kat boterbloem en ik mis mijn mama en mijn zus.”� Ik had bewust gekozen om Rory zijn naam niet uit te spreken. Ik wou niet dat ze hem tegen mij konden gebruiken. In plaats van dat te doen legde ik mijn rechterhand op mijn hart en krulde al mijn vingers behalve mijn duim en pink. Een teken onder ons dat ons zei ‘Je zit altijd in mijn hart en ik laat je niet gaan.’ en ik wist zeker dat Rory wel zou verstaan dat dit naar hem bedoeld was en de mensen in het Capitool zouden dit zien als een teken van gemis en hartzeer.
“En was het je zus die zich nog wou aanbieden nadat je naam getrokken was?”�
“Ja.”� Fluisterde ik en er welden tranen op in mijn ogen bij de herinnering aan haar gezicht toen we afscheid moesten nemen.
“Ik kan zien dat je heel erg van haar houd.”� Zei Caesar en ik glimlachte. “Nu even iets anders, hoe reageerde je als je hoorde dat je een negen hebt gehaald?”�
“Ik was echt geschrokken en kon niet meer verplaatsen, ik weet nog altijd niet hoe ik dat gedaan heb en of het wel terecht was om mij zo een hoge score te geven.”� En dat was waar.
“Natuurlijk was dat terecht! Dames en heren geef haar nog een applaus, het meisje dat in vuur en vlam stond, Primrose Everdeen!”� zei Caesar Flickerman en ik stond op en liep van het podium. Opgelucht dat dit gedaan was.

Nu was Peeta aan de beurt en hij pakte het publiek gewoon in, zo charmant dat hij was. Het leek wel alsof hij hiervoor geboren was.
“Peeta, een ander vraagje, zo een knappe jongen als jij, jij hebt thuis waarschijnlijk wel een vriendin zitten waarvoor je wil vechten.”�
“Nee, ik heb geen vriendin.”�
“Dat kan niet!”� zei Caesar verontwaardigd, “Dan is er zeker toch wel iemand waarin je geïnteresseerd bent waarvoor je wil vechten.”� Nu begon Peeta wat te blozen en het publiek joelde van enthousiasme. Hij deed het echt goed. “Vertel, wie is het.”�
“Wel, hier vechten en winnen gaat zeker niet helpen vrees ik.”�
“Dat kan niet, heeft ze dan al een vriendje?”�
“Weet ik niet, maar als ik win heeft zij nog altijd iemand verloren.”� Geschrokken zette ik een stap achteruit. Dit kon niet waar zijn.
“Bedoel je dan…?”� speelde Caesar er vlot op in.
“Ik bedoel dat ik Prim moet beschermen en ervoor zorgen dat ze terug kan keren naar huis, naar haar zus, naar het meisje waar ik van hou.”� Zei Peeta. Ik stond aan de grond genageld. Dit kon niet waar zijn. De rest van het interview hoorde ik niet meer, ik was te geschokt over wat ik net gehoord had.

Ik kwam pas weer bij zinnen als ik een arm van Cinna rond mijn schouders voelde en die mij meenam naar onze suite.
Toen ik op mijn bed zat besefte ik plots dat vandaag de laatste dag was waarbij ik niemand hoefde te doden, waarbij ik niet continu achter me moet kijken, bang zijn om zelf gedood te worden.
Vandaag was mijn laatste dag.

Reacties: