FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 11

Ik werd wakker na een verschrikkelijke nacht, ik had amper een oog dicht gedaan en ben pas in slaap gevallen rond vier uur. Vandaag zou ik naar de arena moeten.
Ik ging naar mijn badkamer en nam een douche, daarbij schrobde ik elke centimeter van mijn lichaam want straks zou ik de kans niet meer krijgen.
“Prim?”� ik hoorde Cinna’s stem voor mijn badkamerdeur.
“Kom binnen!”� riep ik van onder de douche. Hij had mij toch al gezien zonder dat ik iets aan had dus wat maakte het uit. Preutsheid zou vanaf nu toch niet in mijn voordeel zijn.
“Ik heb de kleren die je moet aandoen in de Arena bij voor je. Over een uurtje vertrekken we.”� Ik begon helemaal te trillen. Ik had nog een uur.
“Cinna, zou jij iets voor me willen doen?”� vroeg ik toen ik de kleren had aangetrokken.
“Alles, dat weet je.”�
“Ik zou een brief willen schrijven naar mijn zus en naar Rory, zou jij ervoor willen zorgen dat ze die krijgen als ik sterf?”� ik wist niet wat ik anders zou moeten doen om afscheid te nemen.
“Dat gaat moeilijk worden, maar ik beloof dat ik alles doe wat ik kan om dat te doen, maar probeer te overleven meid. Ik geloof in je.”� En hij gaf me een kus op mijn voorhoofd.
“Ga ik doen, maar ik heb amper kansen om te overleven.”�
“Natuurlijk kan jij overleven. Kom, we gaan kijken dat jij die brieven kan schrijven.”� Hij nam mijn handen vast en we gingen naar de gemeenschappelijke ruimte.

Effie stormde binnen op haar twaalf centimeter hoge naaldhakken. “Komaan, we moeten naar het balkon door om te vertrekken.”� Zei ze enthousiast. Ik kreeg een knoop in mijn maag. Ik kon dit niet, ik kon dit echt niet. Ik stond op en volgde haar naar het balkon. Boven het gebouw zweefde er een hoovercraft, ik kon niet meer terug. Ik heb nooit terug gekund, maar dit was anders. Nu moest ik zelf de stap zetten in de richting van de hoovercraft.
De ladder kwam naar beneden en hing aan de rand van het balkon. Ik liep erheen, gevolgd door Peeta. Het moment dat ik de ladder aanraakte werd ik er als verlamd tegen gedrukt en tegen gehouden door een krachtveld. De ladder werd omhoog gehaald.
“Ga daar zitten.”� Zei een norse vredebewaker en hij wees een zitje aan. De meisjes zaten aan de ene kant en de jongens zaten er rechtover. Je zat tegenover de persoon van hetzelfde district.
Peeta werd nu ook boven gehaald. Hij was de laatste. Eenmaal hij zat ging er een automatische vergrendeling rond mijn lichaam. Zo iets dat ze in achtbanen op de Capitooltelevisie ook hebben.
We zaten helemaal vastgeklemd en er kwamen vredebewakers rond met grote spuiten. Op iedere spuit stond het nummer van het district.
“Wat is dat?”� vroeg het meisje van zeven, ik denk dat ze Lorena heet.
“Niets speciaal, gewoon zendertjes zodat we jullie kunnen volgen in de arena.”� Antwoordde diezelfde vredebewaker weer nors.
Hij kwam bij mij en greep mijn arm stevig vast. De naald werd bruut in mijn huid geduwd. Ik zoog mijn adem naar binnen en concentreerde mij erop om geen kik te geven als ze het zendertje onder mijn huid plaatsten. De vredebewaker trok de naald er weer uit, duwde even hard op de wond met een doekje met zalf en de wond ging dicht.
De pijn ging niet weg. Dat was iets waar ik maar aan zou moeten wennen.
De vlucht duurde nog zo heel lang niet. Al gauw werd de landing ingezet en konden we uitstappen. Het was wel ondergronds dus we wisten nog altijd niet hoe de arena eruit zou zien.
Wat het ook gaat worden, het gaat zeker geen paradijs zijn.

Reacties: