FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 12

“Gelieve plaats te nemen in de buis.”� Zei een vrouwenstem.
“Ik geloof in jou. Ik ga voor je supporteren!”� zei Cinna en hij trok me in een stevige knuffel.
Ik wou hem niet loslaten maar het moest.
Cinna liep nog mee tot aan de buis, gaf me een kus op mijn voorhoofd en ik stapte erin. Onmiddellijk sloot hij af dus ik kon niet meer terug om nog een knuffel.
De plaat onder mijn voeten begon te bewegen.
“Ren, zoek een veilige plaats en bescherm jezelf!”� riep Cinna nog voor ik helemaal verdwenen was. We kwamen boven en ik moest met mijn ogen knipperen tegen de felle zon.
Ik keek om me heen, alle tributen stonden op platen in een halve cirkel rond de hoorn. In de hoorn lagen prachtige dingen, wapens, voedsel, bescherming. Als ik zou willen overleven zou ik ervoor moeten gaan. ik keek wat ik het makkelijkst zou kunnen nemen. Peeta deed teken om meteen weg te rennen maar ik negeerde dat.
30…
29…
28…
27…
Ze telden langzaam af, ik zou moeten beslissen. Ervoor gaan of gewoon weg rennen.
25…
24…
23…
Nu ja, als ik dan toch zou sterven in de arena kan ik er maar beter gewoon voor gaan. Al dat ik het bloedbad zou proberen vermijden door enkel de buitenste dingen te nemen. Een rugzak, mss een touw dat daar ligt. Iets verder liggen er ook nog enkele messen, als ik daar bij kan komen is het ook goed en anders moet ik het maar zonder stellen.
17…
16…
15…
14…
En het tellen ging verder, ik keek achter me en zag een bos, daar zo ik dus heen moeten vluchten, hopelijk zou er ook zuiver water zijn dat ik kan drinken, maar daar zou ik straks wel achter komen. Ik keek nog eens naar Peeta, hij stond gefocust te kijken naar de cijfers die het aftellen weergaven, net zoals alle andere tributen deden. Mijn vijanden.
7…
6…
5…
Iedereen stond klaar om te beginnen lopen.
3…
2…
1…
Een schot gaf aan dat we konden vertrekken. Iedereen rende in de richting van de hoorn, iedereen behalve Peeta, die rende in de richting van het bos. Ik keek even om me heen en rende toen naar de rand van de spullen, griste een rugzak mee. Ik keek weer en zag dat ze wat verder aan het vechten waren. Ik waagde het erop en rende in de richting van de messenset. Ik was er bijna.
Ik struikelde, iemand rende mijn kant op en zag in een keer mijn hele leven aan me voorbij flitsen.

Reacties: