Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 05 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
3 juni 2012 - 10:50
Aantal woorden:
1244
Aantal reacties:
12
Aantal keer gelezen:
949
05 Lorelei Garza
Hitte streelde mijn blote armen, mijn voeten dreunden over de bosgrond.
Mijn hart bonsde woest tegen mijn ribben.
Hijgend dwong ik mezelf om stil te staan, ik had genoeg afstand gecreëerd. Dat dacht ik toch… De zon tuurde hoog in de hemel op ons neer, slechts enkele stralen drongen door tussen het bladerdek van bomen.
Ik kon alle kanten op, maar er moesten ongetwijfeld open plekken in het labyrint zijn. Vermoeid slingerde ik me omhoog, hoger en hoger totdat ik een overzicht op mijn omgeving kreeg.
Een eindeloos labyrint grijnsde me toe. In de verte kon ik het meer nog zien en zoals gedacht waren er inderdaad enkele open plekken aanwezig, als we geluk hadden zou er een waterpoel zijn.
Mijn hoofd liet een felle pijn achterwege en de dorst werd groter.
Ik bestudeerde nog even het labyrint en besloot dat er hoofdgangen waren. Twaalf ongeveer. Ik klom naar beneden en haalde diep adem, ik kon hier niet zitten en wachten. Ik luisterde hoe een schot afging, een dode was gevallen. Het klonk ver weg, bij het meer. Het beeld van de jongen stond op mijn netvlies gegraveerd, met het bebloede mes in mijn handen was ik een moordenaar geworden. Als ik voorzichtig genoeg zou zijn kon ik nog naar de open plek, in de hoop daar water te vinden.
Op de zilveren parachutes hoefden we niet te wachten, er waren niet eens sponsors… laat staan dat ze ons zomaar water zouden sturen. Ik wist dat het een tactiek was om dit sneller te doen gaan, maar ik weigerde hier te gaan huilen omdat het beklemde gevoel die de arena teweeg bracht ondragelijk werd. Vermoeid liep ik verder, bond de messen rond de riem en hield de pijl en boog strak tegen me aan.
Een pijl stond al aangesponnen, klaar om iedereen te raken die mij als doelwit beschouwde. De gangen waren exact hetzelfde, de bomen die om de tien meter geplant waren lieten een duistere schaduw over het labyrint vallen.
Ik telde iedere gang en probeerde een soort van pad uit te stippelen.
Ik haalde opgelucht adem toen de zon minder fel werd en ik de open plek naderde. De eeuwigdurende gang monde uit op een lichtbron maar dat betekende ook een plek voor moord. Ik besloot eerst in een boom de rugzak te controleren, geconcentreerd klom ik omhoog en zette de rugzak op m’n schoot. De gespen waren van leer gemaakt, de bruine stoffen kleur was perfect als camouflage.
Ik slaakte een zucht van verlichting toen er een drinkbeker in de rugzak zat, een paar repen voedsel zoals crackers en gedroogd fruit en een doosje gevuld met EHBO materialen.
Ik stak alles zorgvuldig terug en hield de drinkbeker stevig vast, wanhopig op zoek naar water. Ik bleef treuzelend aan de rand staan, gelukkig vond ik een kleine waterpoel helemaal in het midden. Klein maar groot genoeg om mijn beker in te dompelen. Ik had ook nog een paar tabletten in de rugzak om het water te zuiveren, ik had geen zin om hier een of andere vreemde infectie op te doen. Ik scande de omgeving en tuurde naar de dichtstbijzijnde bomen, iedereen kon me aanvallen als ik bij de poel kwam.
Ik kneep mijn ogen tot fijne spleten toen er stemmen weerklonken, geritsel boven me. Geschokt keek ik omhoog, staarde recht in Saphira’ s grijsgroene ogen. Ze hield haar vinger voor haar lichtroze lippen en ik knikte enkel. Als ik goed keek zaten Aisling en Pandorah naast haar. Verstopt en gecamoufleerd wachtend om naar de poel te sluipen. Ik keek heel even van links naar rechts en rende naar de poel, in een waas van voorbij tikkende seconden knielde ik neer bij de poel en vulde de beker.
‘Snel !’ Ik vond geschokt Josephine’ s gestalte uit een andere gang gevolgd door een onbekende jongen. Ik werd overmand door angst en spurtte naar de gang waar ik uit was geslopen. Gehaast wierp ik een blik achterom, keek hoe Josephine haar gevecht aanging. Ik had spijt dat ik niet hielp, maar ook Aisling, Saphira en Pandorah keken toe en konden niet helpen.
Vermoeid tuurde ik door het bladerdek zodra ik op veilige afstand was, het werd avond. De zon ging onder en een nieuw schot ging af, ik vroeg me af of Josephine het gehaald had.
Een steek in mijn hart bevestigde dat iets diep in mij wenste dat ze veilig was. Zonder Josephine had ook Marceline een kans minder op overleven. Ik slingerde mezelf omhoog, zo hoog tot ik weer over het labyrint kon kijken. Uitgeput bond ik mezelf vast en wachtte tot de eerste reeks slachtoffers uit de lucht zouden geprojecteerd worden. Daar was het, geen muziek en geen embleem… enkel de eerste foto van een slachtoffer. De jongen die door mijn handen was gestorven.
“Quinn Davis”¯ verscheen eronder. De schoten bij het meer waren het eerste bloedbad, vijf jongens hadden elkaar vermoord. Ik wachtte nerveus tot Josephine op het scherm zou verschijnen of iemand anders die ik herkende. Mijn hart ging over tot een rustiger tempo toen een laatste jongen verscheen, de jongen die achter haar aan had gerend.
“Emory Davenport”¯ stond er. De zonsondergang werd gevolgd door koele schemering en mist die zich langzaam over het labyrint spreidde. Ik bibberde en wist dat ze de hitte zouden inwisselen voor extreme koelte. Ik bewoog telkens weer met mijn vingers om me warm te houden maar de vermoeidheid werd zo sterk dat ik voor even in een verzetloze slaap zonk. Sterven als je sliep leek me vredig, maar niemand zou het in zijn hoofd halen om in deze bittere koele nacht te doden. Dat hoopte ik toch.
Josephine Shaw
Ik hield Marceline dicht tegen me aan, ze sliep onrustig. Haar lang donkerbruin golvend haar hield mijn gezicht warm. Slapen was onmogelijk, mijn spieren protesteerden door de inspanning, de wonde in mijn arm voelde aan als smeulend vuur. Emory had hij geheten,
zijn mes had mijn arm doorboord… ik ontweek de wonde zoveel mogelijk en haalde rustig adem. Marceline was aangenaam gezelschap, zonder haar had ik de zon nooit meer zien opkomen. Wij beiden niet.
Saphira Cantu
Verscholen onder het bladerendak.
Aisling en Pandorah lagen dicht tegen me aan. Ik kon niet slapen.
Het beeld van een vechtende Josephine brandde op mijn netvlies.
Mijn ademhaling was beverig, en ik sloot gedwongen mijn ogen.
Voelde hoe mijn spieren verzuurden en pijnlijke krampen teweeg brachten.
De broeiende hitte was verdwenen, de temperatuur was tot onder nul gedaald. Ik dacht aan de gevluchte Lorelei, die me angstvallig had aangekeken. Alsof ze verwachtte dat ik haar meteen had gedood toen ze in mijn bereik was. Zou ze helemaal alleen doodvriezen ? Veilig sterven in haar slaap en geen gruwelijk gevecht moeten aangaan ? Ik wist dat het niet zo was… voor niemand niet. Niemand ging een vredige dood tegemoet.
Lorelei Garza
Ik opende mijn ogen, de zon herrees weer uit de as van gesneuvelden.
Ik gespte mezelf los en omarmde de naderende warmte.
De bries werd milder, mijn handen waren bleek geworden.
Ik besloot het rustig te doen vandaag, hoewel ik opnieuw om water zou moeten als de avond viel. Ik bekeek het labyrint en besloot deze keer de andere kant op te gaan om te jagen.
De hele nacht was er een teken van leven geweest en er waren hier voldoende vogels… dus als het echt moest had ik die optie nog. Zorgvuldig lande ik op de koele bosgrond, een glibberig witte laag was een spoor van vorst.
Ik keek een laatste keer achterom en verdween in de wirwar van gangen.
# Vanaf dit punt krijgt één of twee mensen
inspraak op een hoofdstuk.
# Ik hoop dat jullie dit nog steed awesume vinden :3
Reacties:
tamarastyles zei op 7 aug 2013 - 15:28:
Mijn zusje wil heel graag op de ipad maar ik wil nog grager dit verhaal lezen!! Dus.... Pech gehad daniëlle. :-)
Mijn zusje wil heel graag op de ipad maar ik wil nog grager dit verhaal lezen!! Dus.... Pech gehad daniëlle. :-)
Margootje zei op 4 juni 2012 - 13:46:
jeeeeeh, ik komer in voor.
echt zuperrrrrrr cool.
eerst met zo'n cool idee aankomen en dan ook nog zo'n verhaal schrijven.
klasse meid!
jeeeeeh, ik komer in voor.
echt zuperrrrrrr cool.
eerst met zo'n cool idee aankomen en dan ook nog zo'n verhaal schrijven.
klasse meid!
moorte zei op 3 juni 2012 - 17:01:
awh prachtig. Ik ben erg blij dat iedereen nog leeft (van de meiden)
Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat lopen
awh prachtig. Ik ben erg blij dat iedereen nog leeft (van de meiden)
Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat lopen
Jopie2 zei op 3 juni 2012 - 15:46:
nog steeds awesome?
duh! It's megafoxyawesomehot!
wauw, wauw, wauw, dit stukje spatte weer van het talent
ik kan niet wachten tot morgen
(nee serieus, ik heb gisteravond in mijn bed liggen bedenken wat er zou gaan gebeuren: dit verhaal is zoooo verslavend)
p.s. aaaah waar ben ik?
Ik ben gelukkig niet dood
nog steeds awesome?
duh! It's megafoxyawesomehot!
wauw, wauw, wauw, dit stukje spatte weer van het talent
ik kan niet wachten tot morgen
(nee serieus, ik heb gisteravond in mijn bed liggen bedenken wat er zou gaan gebeuren: dit verhaal is zoooo verslavend)
p.s. aaaah waar ben ik?
Ik ben gelukkig niet dood
Ik kan dit vaak genoeg zeggen, maar het is nog te weinig om uit te drukken wat ik voel: WOW