FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 14

Ik werd wakker door het geluid van ritselende bladeren en ik kijk verschrikt om me heen. Vogels vliegen op. Er moet iets aan het gebeuren zijn.
“Hahaha goed schot Glimmer.”� Hoor ik Cato zeggen. “Nu hebben we eten voor straks.”� De beroepstroep. En ik denk dat Glimmer met pijl en boog werkt. Wat ik ook doe, ze mogen niet weten dat ik hier zit. Tegen pijl en boog ben ik niet opgewassen.
Voorzichtig maak ik mijn touw los zodat ik snel kan verder klimmen als ze me toch zouden zien. Ik bind het om mijn middel omdat ik het niet wil riskeren geluid te maken door mijn rugzak open te doen.
Ik hoor dat ze een vuurtje maken, blijkbaar zijn ze dus niet van plan om te verplaatsen voor ze iets gegeten hebben. Nu kwam mijn volgend probleem. Door de geur van het eten kreeg ik ook weer honger, als mijn maag zou beginnen knorren zouden ze het misschien horen en dan weten ze me ook zitten. Nog minder kans op overleven.
“De blik in haar ogen die smeekte om haar niet te doden, hilarisch gewoon!”� zei een veel te bekende stem. Dit kon niet waar zijn. Peeta kon zich niet hebben aangesloten bij de beroeps. Al leek het daar wel op want de anderen lachten met wat hij net had gezegd.
“En waar denk je dat het wicht van jouw district zou kunnen zitten?”� zei Clove.
“Geen idee, ik denk dieper het bos in, ergens tussen de bomen of in een grot. Ze zal zich wel verscholen houden in de hoop zo te overleven, dat wij haar niet vinden.”� Antwoordde Peeta. Ik was geschokt door de manier waarop ze over mij praatten. Wicht. Was dat hoe hij me zag?

In de verte zag ik rook, wie was er nu zo dom om een vuurtje te maken, behalve de beroeps dan maar die zaten nog altijd hier. Blijkbaar hadden ze het ook opgemerkt want plots stonden ze op en keken ook die richting op.
“Vuur, er is iemand die vandaag wil sterven.”� Lachte Marvel. Ze namen hun spullen bij elkaar en vertrokken, in de richting van de rook.
Ik slaakte een zucht van verlichting. Eindelijk waren ze weg, nu kon ik weer verplaatsen, dieper het bos in, nog steeds door de kruinen van de bomen. Ongeveer een half uur nadat ik de rook had opgemerkt klonk een kanonschot. Die persoon was gestorven.

Ik bleef verder gaan, dieper en dieper het bos in, zo nu en dan bleef ik even in een boom rusten.
Plots hoorde ik een bulderend geluid. Een gigantische vuurbal knalde tegen de boom naast me. Ik keek naar achter en zag een volgende komen, deze kwam recht op mij af.
Ik liet me uit de boom vallen, als ik op de grond kwam voelde ik een steek door mijn enkel gaan en ik slaakte een gilletje van pijn. Maar ik kon hier niet blijven, de volgende vuurbal kwam er alweer aan. Ik begon te rennen, zigzag om de vuurballen te ontwijken. Een grote steen, ik ging erachter zitten om even uit te rusten maar een vuurbal sloeg er op in en ik voelde hoe de rots begon te verhitten en een deel verbrijzelde. Ik moest blijven lopen. Zou ik nu al doodgaan?
Ik rende voor mijn leven, mijn voet schreeuwde het bijna uit, smeekte me om rust maar ik moest blijven doorgaan. Een vuurbal sloeg vlak naast me in op een boom en mijn arm raakte verbrand, net zoals mijn bovenbeen. Nog altijd kon ik niet rusten, ik mocht niet rusten als ik dit wilde overleven.
‘Komaan Prim, blijven doorgaan, je kan het!’ sprak ik mezelf toe maar hoe langer dit duurde, hoe minder ik het zelf geloofde.
Eindelijk stopten de vuurballen met komen. Eindelijk rust. En ik was ook bij een poel water. Ik ging erin zitten siste van de steken die door mijn arm, been en enkel gingen. Na een tijdje begon het beter aan te voelen al dat het nog steeds pijn deed.

Dan hoorde ik mijn volgende probleem naderen.
De beroeps waren terug en waar ik zat kon iedereen die passeerde me zien, en verplaatsen in het water zou zeker geluid maken.
Zou dit mijn dood worden?

Reacties: