Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Concert <-- afgerond » 1
Concert <-- afgerond
1
[grey][/grey]En daar zit ik dan, in de auto achter het stuur, op weg naar Italië. Dafuq ik daar ga doen? Ik snap het zelf ook nog niet helemaal. Ik weet wel dat ik behoorlijk opgefokt wordt door het stuiterende geval naast me. Heide is nu niet bepaald dat wat je noemt rustig
Even voor de duidelijkheid. Heide is een projectgenoot van mijn oude middelbare school. Al zegt ze zelf dat ze mijn beste vriendin ever is. Maar iedereen weet van huppeltjes dat ze dit alleen zeggen wanneer ze wat van je moeten. En Heide is zon huppeltje. Alhoewel, niet het variant roze, grote oorringen en de laatste mode, nee, Heide is het typetje felgekleurd, veel make-up en stemmingswisselingen. Waarom ik in godsnaam dan toch met haar in één auto zit? Dat heeft betrekking op dat gedeelte projectgenoten.
Soms zit je gewoon met elkaar opgescheept. Als niemand anders in de klas met je samen wilt of kan werken, dan trek je als lonely people toch naar elkaar toe. En dan zit je aan elkaar vast. Zo ook het geval met Heide en mij.
Oh god, begint ze weer mee te zingen met de radio. Heide kan in ieder geval meewerken als schokgolf veroorzaker, want mijn oren gaan er van klapperen zo beroerd. Kan ze niet wat beters opzetten? Nog geen minuut hou ik het uit.
Heide, please, zet iets hoorbaar op wil je? Dit kunnen mijn oren niet hebben. Heide draait zich breed glimlachend naar me om.
maar zo erg is het toch niet? nee, de muziek valt mee, maar haar gezang brandt gaten in mijn hersenen. Maar als je eenmaal aan elkaar vast zit kom je niet meer los, dus hou je je mond en verdraai je woorden.
jawel, ik heb liever even wat anders om me beter te kunnen concentreren tijdens het rijden. Heide kijkt verbaasd op.
maar hier moeten we morgenavond de hele avond naar luisteren joh! En je wilt toch wel alle teksten mee kunnen zingen?! Kom op, laat wat flowerpower gezelligheid zien! ik zucht diep en ga iets over het stuur hangen. Ik heb wel even genoeg Duits gehoord voor voorlopig. Afgelopen jaar heb ik zowel mijn examen voor de Havo moeten halen als voor een talencursus die ik verplicht was te volgen. Mijn ouders hebben namelijk weer eens grootste plannen om te gaan verhuizen. En deze keer wordt het naar onze Oosterburen. Tuurlijk komt daar weer niets van, er komt altijd wat tussen. Maar goed, elke keer dat ze zulke plannen hebben willen ze dat ik meewerk door alvast alles over het volgende land van verhuizing te leren. Met dit jaar Duits als verhuisbestemming. Dat was dus even flink blokken. Ik had ook kunnen zakken voor Duits, maar dan had ik deze auto moeten laten schieten! Bij nader inzien had me dat nu eigenlijk wel beter uitgekomen. Dan zat ik niet in deze auto met Heide.
Het begon eind Juni. Heide en ik waren bijna klaar met ons eind project. Ik geloof dat het een maandag was dat Heide nog vrolijker en uitbundiger was dan normaal. Ik wilde eerst niet vragen wat er was, maar als iemand bijna zuchtend over je heen gaat hangen om duidelijk te maken dat ze aandacht wilt kun je niet anders. Dus vroeg ik wat er was.
ik heb de kaartjes gewonnen! Het duurde zo lang! Ik bestierf het bijna van de spanning maar dan toch! Ik heb ze! toen ik vroeg wat voor een kaartjes flipte ze zon beetje dat ik het vergeten was. Daarna zette ze een heel droevig gezichtje op en ging ze voor zich uit kijken.
het vervelende is alleen dat mijn ouders me niet kunnen brengen. En ik heb nog geen rijbewijs. Ik zat wat voor me uit te staren en lette eigenlijk al amper op.
ik kan rijden. Het was er uit voor ik het wist. Nog voor ik er erg in had was er een kwetterende dodo ontwaak die vol blijdschap om me heen hing. ze had toch nog niemand om mee samen te gaan. Ik moest haar ouders ontmoeten. Dan zouden ze akkoord gaan. Het zou dan toch zomervakantie zijn voor ons. En ik was haar beste vriendin for ever. Ãâ°én idioot klein nietig rotzinnetje en ik had een monster gecreëerd waarmee ik dus een halve zomer zou samen zijn. Ja, een halve zomer!
leg me nou nog eens het plan uit. Vraag ik Heide als ze weer begint met zingen. Het is een pure afleiding. Ik ken het plan door en door. Toch begint ze weer van vooraf aan te kwetteren.
jij bent de awesome persoon die ons naar Italië gaat brengen. Venetië wel te verstaan, want daar wonen mijn lieve oompje en tantetje. Daar blijven we in hun tweede appartementje boven hun huisje overnachten zo lang we willen! Lief hè? En dan gaan we morgenavond naar hét concert der eeuwen! Tokio Hotel here we come! En het allermooiste is dat dankzij mijn geweldige vermogen om met twaalf telefoons tegelijkertijd te kunnen werken we nu twee kaartjes voor de frontseat a la podiumseats hebben! Je hoeft me niet te bedanken, ik weet dat je het super vindt en mij nu officieel verafgood!
Front seats. Ik kan me er nog geen enkele voorstelling van maken. Wel weet ik dat ik honderd duizend keer gebeld ben en tig formulieren heb moeten invullen. Volgens mij weten de mensen die over dat concert gaan meer over mij privé dan mijn eigen moeder! De vragen liepen uit van wat ik van de band vond tot aan wat ik het liefste at. Ik heb met mijn hoofd op tafel vragen lopen beantwoorden. Ik vraag me nog steeds af of ik niet gewoon debiele antwoorden had kunnen geven. Maar dat deed ik niet aangezien Heide zei dat het voor de veiligheid was. Als ik nu gewoon had geantwoord dat ik een masochistische postzegellikker was die in haar vrije tijd graag kinderen in vijvertjes verdronk, dan had ik waarschijnlijk niet mee gehoeven. Vreemd genoeg word ik altijd serieus als ik een telefoon in mijn handen gedrukt krijg. Formele papieren en formele telefoontjes horen formeel en eerlijk te beantwoord worden. Dank u mama en papa voor het zo perfect eerlijk opvoeden van jullie dochter.
Afijn, ik zie een bord waaruit ik kan opmaken dat Venetië nog maar een paar kilometer doorrijden is. Heide begint zowat te hyperventileren zo druk en opgewonden als ze doet. Ik graai een kaart vanaf de achterbank en druk die in haar handen.
ga maar uitzoeken hoe we moeten rijden. Ik weet de route gerust wel. Het adres staat op de tomtom met koeienletters. Gelukkig heeft Heide niet door dat de tomtom aan staat, want ze begint geconcentreerd de kaart te ontleden. Als je haar een taak geeft waarop ze zich echt moet concentreren doet ze dat gelukkig wel. En voor mij betekend dat misschien vijf minuten heerlijke rust. Volgende afslag; Venetië!
Reacties:
love it.
(: