FanFic.nl

Aquarius

1. Searching for te place

Het is nog niet heel erg lang geleden gebeurd, maar Anastasia is er niet verdrietig over.
Oké, haar ouders zijn er niet meer. Maar ze moet hoe dan ook verder met haar leven.
Alle leugens van iedereen om haar heen gaan haar de keel uithangen.
"Ik leef zo erg met je mee" en "Gaat het echt wel meisje?" heeft ze de laatste paar weken meer dan duizend keer gehoord. Maar ze durft er een wedje op te leggen dat niemand er ook maar één woord van meent.
Ze weet zeker dat er geen auto-ongeluk was. Dat er geen overval was. Of al die andere leugens die haar verteld zijn.
Zij wil weten wat het écht was. Het maakt haar niet uit of iemand haar verhaal zou geloven.
Pas als ze wist wie of wat het was zou ze rusten.

"Oké, als eerste, waar waren ze heen?" Mompelt ze tegen zichzelf. Dan weet ze het weer. Een klein eilandje bij Griekenland.
Ze waren naar de zelfde plaats gegaan als waar ze 20 jaar geleden waren getrouwd. De moeder van Anastasia komt oorspronkelijk uit Griekenland, en Anastasia zelf is daar ook geboren.
Ze zijn na haar geboorte gelijk verhuisd naar het regenachtige Nederland. Daarom spreekt Anastasia geen woord Grieks. Met haar familie van haar moeders kant hebben ze ook nauwelijks contact. Zouden ze eigenlijk weten dat haar ouders er niet meer zijn?

Voordat haar gedachten te veel afdwalen begint Anastasia te zoeken op internet. Wat is er in de buurt? Wat zijn de meest recente nieuwsberichten? Zijn er gevaarlijke dingen in de buurt waar haar ouders door zijn verongelukt? Of misschien bendes?
Behalve een hoop zon, zee en strand is er niet heel veel te vinden. Hier en daar wat rotsen langst de kustlijn, maar dat kan het nooit geweest zijn. De stroming lijkt haar niet zodanig erg dat je erdoor tegen de rotsen gesmakt wordt.
Ze besluit om toch maar even een kijkje te gaan nemen in real life. Hoe dan ook is ze toch toe aan vakantie.
Een andere plaats zou het niet geweest kunnen zijn, voor zover zij weet waren haar ouders echt daar.
Ze boekt een last minute reis bij hetzelfde reisbureau als haar ouders. Een paar dagen later zit ze ook in hetzelfde hotel als waar haar ouders waren.
De omgeving ziet er net zo zonnig uit als de veelbelovende foto's op internet.
Ze tuurt langs de zee. Nee, de stroming kan het nooit geweest zijn.
"Ben je op zoek naar iemand?"
"Huh? Wie? Wat?" In haar gedachten verzonken had ze de jongen helemaal niet aan horen komen. "Nee, nee... Niet echt." Zegt ze een beetje verdwaasd.
"Oké. Daar leek het op. Ben je op vakantie? Ik kan je wel vertellen waar je mooie stranden vind die niet zo vol zijn als deze."
Hmm... Dat kan ook nog gebeurt zijn. Misschien zijn haar ouders wel naar zo'n afgelegen strand gegaan. De zee in gegaan, meegesleurd door het water, uitgeput, verdronken. Zit wat in.
Een rilling loopt over haar rug. Als er een manier erg is om dood te gaan is het wel verdrinken. Het gaat zo tergend langzaam. Je weet dat je niet kan inademen, maar een reflex in je lichaam laat het toch gebeuren.
"Je rilde, heb je het koud?" Vraagt de jongen vriendelijk. Zijn blauwe ogen kijken recht in de hare. Wauw, ze kan er zo uren naar blijven kijken.
Ze voelt haar wangen rood worden als ze beseft dat ze wel heel lang blijft staren, kijkt snel naar een ander punt en antwoord dan pas. "Nee ik heb het niet koud. Was gewoon ver weg in gedachten." Wat een rotsmoes was dat. Nou, eigenlijk niet, maar een beetje wel.
"Oké, nou, als ik je nog ergens mee kan helpen moet je het zeggen hoor. Het was leuk je te ontmoeten." Zegt de jongen.
"Ontmoeten? Maar ik weet je naam niet eens?" Vraagt ze. Wat was dat nou voor stomme flap-uit-vraag?
"Dat is waar ook, ik ben Pelagius. En jij bent...?" Vraagt hij. Ze vond zijn naam heel apart, maar wel mooi.
"Anastasia." Zegt ze.
"Dat is toevallig." Lacht hij.
Ze begrijpt er niets van. "Hoezo?"
"Oh, niks. Er was hier laatst een stel. Ik meende opgevangen te hebben dat hun dochter ook Anastasia heette. Maar dat kan natuurlijk ook toeval zijn."

Reacties: