FanFic.nl

Ultionem [ Afgewerkt ]

07 Lorelei Garza

De vogels floten me wakker, de zon herrees weer en hitte dwarrelde om me heen. De nachten waren koud, een wonder dat ik niet doodvroor.
Misschien hadden ze de temperatuur zo aangepast dat niemand dood kon gaan aan de kilte van dit labyrint, maar er wel pijn aan overhield.
Ik haalde een snede vlees uit en begon te kauwen, Marceline had onophoudelijk in mijn dromen gedanst, het lied die Josephine had gezongen zat vastgelijmd in mijn gedachten. Omdat de namen gisteravond niet meer hadden verschenen deden ze het nu. Vier slachtoffers, nog dertien over en we wisten allemaal dat het nu ieder voor zich was. Tranen hadden een weg over mijn wangen gevonden toen Marceline’ s foto de hemel kleurde.
“Marceline Shaw”� stond er in gekrulde letters.
Ik kuste de middelste vingers van mijn linkerhand en stak ze op.
Mijn hart deed zeer, ik had mentale pijn altijd zo zwaar gevoeld.
Geen enkele zichtbare wonde kon zo’n pijn opwekken als de dood van een dierbare. Ja… Marceline was een dierbare, en zou altijd een dierbare blijven. Ik veegde mijn tranen weg, borg mijn spullen op en glimlachte vreugdeloos mijn pad toe. Ik hield mijn boog nog steeds stevig tegen me aan, de pijl klaar om zich door het luchtruim te laten schuifelen. Ik moest opnieuw water zien te bemachtigen en iedereen wist dat het gevaarlijk was rond de open plekken. Ik berekende wie er nog allemaal over was.
Geschokt bleef ik stilstaan… twee jongens, elf meisjes. Ik vroeg me af of de rebellen dit ook gepland hadden, een bloedbad met mensen die van elkaar hielden. Ik schoof al mijn emotionele gevoelens aan de kant, beet op mijn lip en werd weer degene die ik was geweest sinds de Spelen begonnen waren. Praktisch, technisch en dodelijk.
Ik scande mijn omgeving en liet alle bekende paden achterwege.
Iets in me schreeuwde dat het er niet veilig meer kon zijn, want ik was er zeker van dat sommigen verscholen zaten in dezelfde bomen.
Ik zwierf weg van al het bekende naar de uithoeken van de arena en het eindeloze labyrint. Afvragend waar mijn instincten me heen leden.

De zon brandde steeds feller, ik slingerde mezelf omhoog en keek of er ergens een open veld was. Niets. Ik weigerde al mijn drinkwater te verspillen,
Ik had volgens mij al een behoorlijk eind gelopen en ging op een stevige tak zitten. Haalde een handjevol bessen uit en begon te eten.
De zoete smaak had ik gemist, het deed me denken aan thuis.
Hoe mijn moeder altijd bessentaarten maakte en Ellina op bezoek kwam.
Hoe Barbara cadeau’ s meebracht en nieuwe ontwerpen met ons maakte. Ellina in mijn armen bij het haardvuur.
De gedachten lieten mijn innerlijke wonden helen, ik was voor even verlost van deze arena. Ik voelde mijn oogleden zwaar worden, de hitte had mijn vermoeidheid aangewakkerd…
voor ik het wist namen de dromen me met zich mee.

Een schot loodste me uit een soort droomtoestand, zonder aarzelen vonden mijn voeten de bosgrond. Geknetter echode overal om me heen, gefocust scande ik mijn omgeving. De seconden tikten dreigend verder.
Een bliksemschicht verlichtte mijn omgeving, liet fel gouden vlammen ontstaan. Ik begon te rennen, mijn voeten dreunden over de kurkdroge aarde. Door de allesvernietigende hitte ontstond er onweer. Boven het bladerdek waren de wolkenketens dik en donkergrijs. Ze rommelden woest, beslist om mij te doden. Wie was er hier in de buurt ? Het schot was misschien een uur van mij verwijderd geweest. Hijgend sprintte ik verder, als een gazelle die over de savanne raasde. Mijn hart hamerde tegen m’n ribben, de vuurzee kwam me achterna. De gangen werden bekender en ik vond mijn terugweg. Een hoofdgang leed me sneller terug dan de kronkelende veiligere gangen die ik had genomen om het bekende deel te verlaten.
Een luide krijs verliet mijn mond toen het vuur m'n rug likte,
mijn lichaam bedolven onder vlammen. Ik bleef rennen, creëerde een kleine voorsprong. Mijn rug voelde aan als smeulend vuur, zout in een wonde en bittere pijn. Ik verloor mijn controle, bereikte de gang waar ik mijn allereerste nacht had doorgebracht. De vuurzee was zo dichtbij maar slonk sterk af, alsof ze mijn doodsangsten amusanter vonden dan mijn eigen dood. Ik kreeg mezelf met moeite verder, en haalde oppervlakkig adem.
‘Love !’ De stem van Myeline dreunde door mijn hoofd.
Ze waren dichtbij. Ik zoog mijn longen vol lucht en bereikte een hoofdgang, Een nieuw schot ging af nog voor ik Love’ s levenloze lichaam vond. Een pijl schuifelde zich door het luchtruim maar miste de jongen.
‘Let op !’ Schreeuwde Myeline. Ik vond heel even de blik van de jager die op me afrende. Zijn mespunt bereikte mijn voorhoofd, gleed door mijn broze huid. Een luid geschreeuw barstte open. Golfde door het luchtruim en mijn beeld gleed weg. Alle zekerheid verdween.





Ik staarde wantrouwig naar de jongen die Lorelei in zijn armen hield. Hij verzorgde haar hoofdwond. Beelden flitsten als duivels om me heen. Ik streelde over Love’ s goudblonde haren en verbeet mijn verdriet. Haar hoofd op mijn schoot, het leek alsof ze sliep. Voor eeuwig.

Geconcentreerd keek ik om me heen. Ergens woekerde een brand, maar ik had geen tijd om aan anderen te denken. Love kwam de gang in, hield een mes stevig vast, klaar om te moorden. Ik had het schot deze namiddag gehoord, meer naar het Noorden. Volgens mij waren Verena, Margaretha en het bondgenootschap van Aisling, Saphira en Pandorah daar in de buurt.
Ik had geen flauw idee waar Lorelei, Aveline, Charm en Josephine konden zijn. Ik versteef toen een jongen opdook, hij had dezelfde sluiptechniek als Love. Moorden als de prooi niet keek.
‘Love !’ Nog voor ik helder kon nadenken echode haar naam luidkeels door de lucht. Meegevoerd door een koeler wordende bries. De jager keek naar de bomen waar ik verscholen zat, rende zo snel als mogelijk richting Love.
Zijn mes doorboorde haar lichaam, ze viel in een net van seconden neer. Dood. Mijn voeten vonden de grond. De jager keek me toe en mijn hart trok krampachtig samen. Lorelei had mijn kreet gehoord.
‘Let op !’ Schreeuwde ik toen ze verscheen. Ze keek van Love naar mij en voor alles in haar hoofd helder werd rende hij op haar af. Ik wierp mijn mes maar hij ontweek zo snel, zijn mespunt kerfde in haar hoofd.
Ze slaakte een gil die door merg en been ging. Geritsel achter me trok mijn aandacht, een onbekende jongen hield een vinger voor zijn lippen.
Hij sloop op de jongen af die Lorelei vastgreep maar nog voor hij haar kon vermoorden doorboorde een speer zijn arm.
Als een monster trok hij het uit zijn huid en rende weg,
veilig verder in het labyrint.

De gruwelijke herinneringen suisden om me heen,
‘Bedankt om haar te redden.’ Zei ik zacht. De jongen keek glimlachend op, ‘Geen dank.’ Fluisterde hij.
‘Ken je haar ?’ Vroeg ik stilletjes. Hij knikte,
‘Ik ging soms langs bij de boetiek waar zij vaak zat met haar nichtje… maar zij heeft me nooit opgemerkt, laat staan dat ze me kent.’ Een trieste lach sierde mijn gezicht.
‘Vertel het haar, ik weet zeker dat ze je aardig zal vinden.’ Ik zuchtte.
‘Je moet haar beschermen, beloof je dat ?’ Ik keek de jongen vragend aan.
‘Je weet best dat ik haar zal beschermen als ik haar wou redden van de dood.’ Ik trok mijn schouders op. De hovercrafts zouden Love’ s dode lichaam willen. Ik drukte een kus op haar wang en liet een traan rollen.
Ik dacht terug aan de avond voor de spelen, hoe we samen met Lorelei en Pandorah in de eetruimte zaten.
‘Rust in vrede meisje, je verdiende deze wrede wereld niet. Ik hou van je.’ Ik stond op wierp een laatste blik op de jongen en Lorelei.
‘Hoe heet je ?’ Vroeg ik. Alsof dat iets zou uitmaken, de naam van een onbekende jongen die Lorelei zou beschermen.
‘Cian Herrera.’ Ik haalde diep adem.
‘Moge de kansen immer in je voordeel zijn, voor jullie beiden.’ met die woorden verdween ik. Ik zou geen bondgenootschap sluiten, daar was het nu te gevaarlijk voor. Nog elf slachtoffers over en ik wist dat de twee jongens er nog steeds waren… wie van de meisjes was dan nog gesneuveld deze middag bij het eerste schot dat door mijn oren had gesuisd ?

Reacties: