FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 15

Ik liet me dieper zakken zodat ik amper boven het water uitkwam en hoopte dat ze me niet zouden opmerken. De beroeps maakten veel lawaai terwijl ze hier rondliepen. Ik zag ze passeren en het was een wonder maar ze hadden me nog niet opgemerkt. Ik bleef zo bewegingloos mogelijk liggen en durfde zelfs amper te ademen.
Heel even keek Peeta in mijn richting, hij zag me en zijn blik kruiste de mijne. Schuldgevoel was in zijn ogen leesbaar en hij keek weer voor zich. Hij liep gewoon verder, zonder me te verraden. Pas als ik zeker was dat ze niet zouden terugkomen durfde ik weer ademhalen. Ik moest hier vandaan, zo snel mogelijk, maar ik was niet eens zeker of ik wel zou kunnen lopen.
Toch waagde ik het en ik ploeterde terug naar de rand van het water.
Ik klom er langzaam uit, de pijn die ik voelde moest ik maar wat verbijten.
Zo strompelde ik het bos weer in, niet wetend waar ik heen moest gaan om veilig te zijn, de spelmakers hadden nu wel duidelijk gemaakt dat je nergens veilig bent.
“Pssst.”� Hoorde ik, ik keek om me heen maar zag niemand. Had ik het me verbeeld?
“Pssst.”� Weer hoorde ik het en ik was wel zeker dat ik het niet verbeeld had. Ik keek om me heen maar zag nog steeds niemand.
“Hierboven.”� Fluisterde de stem en als ik opkeek zag ik Rue in de boom boven me. “Ga je me doden?”� vroeg ze toen en ik schudde duidelijk mijn hoofd. Toen klom ze behendig naar beneden en stond voor me.
“Kom mee, ik weet een plant die we kunnen gebruiken om die brandwonden af te dekken.”� En ze liep langzaam weg zodat ik kon volgen. Het lopen ging echt heel moeizaam en toen ze merkte dat ik amper maar vooruit kon komen kwam ze bij me om me te ondersteunen. Zo liepen we verder.
We kwamen tot stilstand en Rue deed teken dat ik moest gaan zitten. Eenmaal ik zat begon ze mijn wonden te verzorgen en te verbinden.
“Deze zorgen ervoor dat je geen infecties kan krijgen, we gebruiken die thuis ook altijd.”�
“Dankje.”� Zei ik en ik wist niet hoe ik haar ooit kon bedanken, het deed echt deugd. Niet alleen dat ze me geholpen heeft, maar ook gewoon dat ik bij iemand was waarmee ik kon praten en waarbij ik me veilig voelde. Ik had een bondgenoot.

Nadat mijn wonden verzorgd waren keken we of wat te eten konden vinden. Er zaten redelijk wat vogels in de bomen dus we besloten dat ik er eentje kon doden door er een mes naartoe te werpen. We hadden echt honger.
Het was meteen raak. De volgende vraag was hoe we het zouden klaarmaken.
Ik stelde voor om een klein vuurtje te maken, maar dan zo dat er niet echt een vlam was maar eerder gewoon dat het gloeide, het zou zo wel langer duren voordat we konden eten, maar de kans was wel kleiner dat we betrapt zouden worden. Dat was dan ook wat we zouden doen en zo zaten we een uur later te eten. Het leek erop dat we allebei blij waren dat we iemand hadden. We praatten wat over de andere kandidaten in het trainingcenter, over hoe we tot nu toe al overleefd hadden in de arena, over vele dingen, maar het onderwerp thuis probeerden we beiden duidelijk wat te vermijden. Het deed te veel pijn om daar aan te denken.
Na het eten doofden we wat er nog aan was en liepen verder. Als er iemand dit zou vinden zouden ze ons in elk geval niet vinden.
Na een tijdje te lopen besloten we dat we moesten kijken waar we zouden overnachten.
“Denk je dat je in een boom kan klimmen?”�
“Ik denk het wel, de pijn is al een stuk minder.”� Zei ik en we klommen hoog in een boom.
“Weet je,”� zei Rue plots, “Bij het meer hebben de beroeps alles van de hoorn op een stapel gelegd, er ligt daar veel voedsel en wapens. Maar we kunnen er niet bij, het wordt bewaakt door mijnen en er blijft ook altijd iemand van de beroeps bij. Wat zou ik dat graag eens van dichterbij bekijken.”�
“Misschien dat we dat wel eens kunnen doen.”� Zei ik en we praatten nog wat verder over hoe het ons misschien zou kunnen lukken om er te geraken. Wetend dat we dat toch nooit zouden kunnen doen, dat het veel te riskant is.
Plots klonk de muziek van het Capitool en verscheen het embleem aan de hemel.
Nu zouden we te weten komen wie er het vuurtje gemaakt had dat de beroeps gelokt had.
8. Ayla
Het embleem verscheen weer en de lucht werd donker.

Nu waren we nog met twaalf, na twee dagen waren we gehalveerd. Het zou niet heel lang meer duren of de vierenzeventigste editie van de hongerspelen waren gedaan. Of dat hoopte ik toch. Maar dat betekende ook dat het niet lang meer zou duren voor mij.

Reacties: