FanFic.nl

Ultionem [ Afgewerkt ]

08 Lorelei Garza

Beelden dansten om me heen, iemand beschermde me tegen de koele nacht. Ik hield het warme gevoel vast, mijn hart bonsde op het ritme van iemand anders. Ik dacht aan Ellina, aan alle fijne momenten.
Aan mijn ouders, hoe we elkaar op saaie avonden vermaakten met lachbuien. Aan mijn kleine neefje Sehm die ik interesse bood aan zijn kleine zorgeloze leven. Samen met hem soldaat speelde en me verstopte onder de lakens.
Ik werd gedwongen te leven op mooie dingen, gedwongen om weer te ontwaken uit de vredevolle dromen. Mijn ogen vonden een ander paar,
de jongen die me had geroepen.
‘Hé…’ zij hij zacht. Ik voelde onbewust mijn mondhoeken omhoog trekken.
‘Hé.’ Zei ik schor. Ik sloot weer heel even mijn ogen, voelde herinneringen samenstromen. De jongen. Barbara’ s boetiek op een koele winteravond,
ik huppelde met Sehm door de winkel. Hij had me aangekeken toen ik enkele kledingstukken aan hem had laten zien. Hoe ik had gelachen en een brede glimlach op zijn gezicht had getoverd.
‘Wij kennen elkaar.’ Zei ik zacht en hij lachte opnieuw, zijn bekende lach.
‘Inderdaad.’ Antwoorde hij. De koele bries liet mijn haren wapperen, ik voelde aan mijn hoofd.
‘Leeft hij nog ?’ Vroeg ik stilletjes. Hij knikte en de glimlach verdween,
‘Hij vluchtte het bos in toen mijn speer z’n arm doorboorde.’ Ik liet mijn hoofd op zijn borst rusten. Genoot van een warm gezelschap, iets dat ik al weken niet meer had gevoeld.
‘Dankjewel.’ Fluisterde ik. Hij aaide door mijn donkerbruine lokken en glimlachte.
‘Het meisje uit de boetiek.’ Ik voelde mijn mondhoeken omhoog trekken tot een stralende glimlach.
‘Ik herinner me het.’ Zijn ogen glinsterden.
‘Hoe heet je ?’ Fluisterde ik en keek hem vragend aan.
‘Cian. Cian Herrera, Lorelei.’ Hij sprak mijn naam respectvol uit, zoiets had niemand ooit gedaan. Mijn moeder had altijd gefluisterd dat ik blind was, hoe jongens me soms aankeken.
‘Probeer maar te slapen, met wat geluk kunnen we morgen verder trekken.’
Ik had geen drang om te zeggen dat ik alleen verder wou.
‘Prima.’ Zei ik zacht en lachte stilletjes toen we opgekruld tegen elkaar aanlagen. Ik voelde een gloed vanbinnen, een sprankje hoop en liet me weer wegvoeren door dromen.

Ik hield Saphira dicht tegen me aan, streelde over haar ruggengraat en zuchtte. Pandorah zat neergeknield naast Margaretha.
De hovercrafts wilden haar levensloze lichaam niet meenemen als wij hier bleven. Ik voelde warme tranen over mijn wangen rollen en Saphira begroef haar gezicht tegen mijn schouder. De herinneringen dansten over mijn netvlies. Hoe het kanonschot deze middag de hemel had gekleurd.
‘We moeten gaan.’ Zei ik zacht en knielde bij Margaretha neer.
We hadden het bloed van haar lichaam gewassen en bloemen bij haar neergelegd. Ik drukte mijn lippen zachtjes op haar voorhoofd en veegde de tranen weg.
‘Rust in vrede meisje…’ Fluisterde Saphira. Pandorah streelde door Margaretha’ s zwart krullend haar.
‘Het ga je goed schat, je bent veilig nu…’ We gaven elkaar alle drie een hand en keken een laatste keer achterom. Ik wierp een kushand en huilend gingen we verder. Herinneringen dansten intenser om me heen, ik liet ze toe en hield Saphira en Pandorahs hand stevig vast.

‘Rennen !’ Schreeuwde Saphira, gehaast schuifelden we tussen de gangen.
Het felle zonlicht brandde op mijn huid.
‘Wacht !’ gilde Margaretha. Pandorah greep Margaretha’ s hand vast terwijl we als lichtflitsen door het labyrint verdwenen.
‘Wie zit er achter ons aan ?’ Vroeg Pandorah.
‘Een jongen !’ Schreeuwde Margaretha. Ik keek gehaast achterom en inderdaad, een gespierde jongen van mogelijks rond de achttien zat ons achterna. De afstand werd steeds kleiner. Ik wierp angstvallig een mes in zijn richting maar miste.
‘We kunnen niet eeuwig blijven rennen, in een boom nu !’ Fluisterde Saphira. We slingerden onszelf omhoog, grepen Pandorahs hand en trokken haar omhoog.
‘Snel Margaretha !’ Schreeuwde ik. Pandorah had haar hand al vast maar in een onzichtbaar vlies van voorbij tikkende seconden was hij daar.
De jongen keek ons heel even aan, zijn mes doorboorde Margaretha’ s hals en een luid geschreeuw liet ons allemaal stuiptrekken van angst.
De jongen verdween zo sluw als hij gekomen was terwijl we geschokt naar Margaretha staarden.



Ik beet op mijn lip, balde mijn handen tot vuisten.
“Margaretha Glover”� haar naam stond in sierlijke letters onder de foto, meteen gevolgd door “Love Romero”�. Twee slachtoffers waren gevallen,
nog twee jongens en negen meisjes. Het wolkendek rommelde en koude mist ging over in regen. Mijn hart bonsde woest tegen mijn ribben, een moordenaar was op pad. Iemand die net als ik wou overleven. Ik probeerde alle gruwelijke herinneringen uit mijn gedachten te wissen,
het eerste schot. Margaretha’ s leven. De vuurzee waarin iemand werd gedreven. Het tweede schot. Love’ s leven was van de lijst geschrapt.
In gedachten somde ik iedereen op die nog een kloppend hard en klamme handen had. Lorelei, Myeline, Aveline, Pandorah, Saphira, Aisling, Josephine en Charm. Ik had niemand van hen gezien sinds de teller op “0…”� had gewezen. Mijn poging om Lorelei te waarschuwen bij de Hoorn had gewerkt, ze was hier nog steeds in de arena. Levend.
Ik haalde een stuk vlees uit mijn wijde broekzakken en begon te eten.
Ik miste het leven thuis, veilig bij mijn familie.
Hoewel het allemaal schijn was, de helft was al gestorven.
Misschien zou ik snel volgen.



Mijn donkerbruine krullen voelden doorweekt,
vermoeid verborg ik me onder een stapel boomstammen.
Na de brand was ik hierheen gevlucht, niemand waagde zich nog op dit nutteloze terrein. Ik hoefde geen tranen te laten, Lorelei laf nog.
Ondanks het gevoel van andere doden aan mijn botten vrat.
Ik kon niet omgaan met de foto’s en namen die soms verschenen.
Zelfs hier leek het niet veilig meer, ergens sloop iemand tussen de gangen van het labyrint. Klaar en gewapend om iedereen op zijn pad te doden.
Ik slikte de brok uit mijn keel weg en besloot eenmaal de stortregen zou stoppen op pad te gaan. Naar het nog perfect groene gebied, geen donkere verbrande struiken meer. Hoewel ik hier vrij zichtbaar zat, boden de boomstammen een goede schuilplaats. Het bood warmte, en liet geen vorst, sneeuw en bittere wind toe. Mijn ademhaling werd zachter, de slaap omwentelde mijn lichaam en ik zakte in een rusteloze slaap.



De regen bleef stromen, Cian had me dicht tegen zich aangetrokken.
Mijn hoofd bonsde, de pijnlijke wond was een herinnering aan de gruwelijke reeks van gedachten. De arena was wreed, en mijn haat voor de rebellen werd groter. Ik verdronk in Cians donkere ogen en glimlachte somber.
‘Ik wil naar huis…’ Zei ik stilletjes. De bittere wind liet me rillen, Cian was zelf onderkoeld maar liet me niet los.
‘Jij gaat weer naar huis straks.’ Zei hij zacht en drukte een kus op mijn kruin. Een warme gloed leek van mijn hart door m’n aderen gepompt te worden.
Ik voelde de camera’ s om ons heen dansen toen we elkaar indringend aankeken. Een vonk in mijn lichaam wist wat ik voelde, ik kende het gevoel.
‘Ik wil je niet verliezen.’ Fluisterde ik en gaf een kneepje in zijn hand.
Een glimlach speelde om zijn lippen terwijl zijn wangen lichtroze kleurden.
Ik lachte vreugdeloos, haast pijnlijk.
‘Wat is er ?’ Vroeg Cian zacht.
‘Ik bedacht me net wat een plezier ik Coin gun.’ Ik keek strak naar de lucht en spuwde de haat uit.
‘Ik wil bewijzen dat ik niet zwak ben ! Ik mag dan uit het Capitool komen ik weiger op te geven.’ Zei ik nors, maar zodra Cians vingertoppen over mijn wang streelden verdween alle haat.
‘Je hebt het al bewezen, je hele leven lang.’ Ik slikte, onze gezichten zo dichtbij. Mijn voorhoofd raakte die van hem,
‘Het voelt zo onwerkelijk…’ Zei ik stilletjes.
‘Wij of de arena ?’ Hij glimlachte omdat hij perfect wist wat ik bedoelde.
‘Wij… ik… ik heb.’ Ik struikelde over mijn woorden maar Cian hoefde niets meer te horen. Voor enkele seconden vergat ik mijn zorgen, zijn zoete lippen raakten die van mij. Mijn eerste kus.
Ik kuste hem terug, proefde de regen en warmte.
‘Ik ben gelukkig.’ Fluisterde hij. Ik glimlachte en mijn hart ontspande.
‘Ik ook.’ Zei ik zachtjes en kroop dichter tegen hem aan.
De regen ging over in sneeuwvlokken maar de wind was minder koud.
‘Ik wou dat we dit thuis hadden gehad.’ Fluisterde ik en staarde naar het bladerdak.
‘Dan zouden we samen zijn…’ piepte ik en voelde tranen branden.
Cian nam mijn gezicht in zijn handen,
‘Het is zoals het is… ik heb hiernaar verlangt. Naar jou…’ zijn hese stem stierf weg. Ik liet mijn vingertoppen over zijn wang glijden, langs zijn kaak. Zijn ogen straalden en mijn hart bonsde dit keer niet van angst… maar van liefde. Ik bracht mijn lippen naar zijn oor, niemand hoefde dit luidkeels te horen.
Alle overlevenden buiten de arena zouden het van mijn lippen aflezen, of kunnen ontraadselen maar alleen Cian mocht mijn stemgeluid horen.
‘Ik hou van je Cian…’ Fluisterde ik zacht. Mijn wangen voelden rood toen hij een plukje langs mijn oor streek.
‘Ik ook van jou.’ Fluisterde hij terug.

# Een klein beetje liefde kan geen kwaad, toch ? :3
# Iedere Speler krijgt zowieso een Official lullaby
die ook bij het einde telkens herhaalt zal worden.
# R.I.P Marceline, Love, Margaretha.

Reacties: