Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 09 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
6 juni 2012 - 18:46
Aantal woorden:
1562
Aantal reacties:
10
Aantal keer gelezen:
730
09 Lorelei Garza
# Song [ Kimani' s voices box ]
http://www.youtube.com/watch?v=Nedxh55bUqs
http://www.youtube.com/watch?v=Nedxh55bUqs
De zon herrees, blies haar warme adem in mijn hals. Een glimlach sierde mijn gezicht toen Cian enkele lokken langs m’n oor streek. Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang, de brandwonden op mijn rug prikten.
‘Ik heb een kom water om je brandwonden te verzorgen.’ Ik fronste.
‘Die brandwonden kunnen wachten, ik wil niet dat jij uitdroogt.’ Hij lachte zacht.
‘Door de gesmolten sneeuw hebben we twee flessen drinkwater.’ Ik glimlachte nu ook. Ik krulde mijn sweater omhoog en klemde mijn kiezen op elkaar.
‘Is je hoofdwonde genezen ?’ Fluisterde hij. Ik knikte,
‘Hij had me niet zo diep gesneden.’ Zei ik zacht en voelde de herinneringen bovendrijven. Cians handen streelden over mijn rug, ik plukte enkele verdwaalde klaprozen en dacht aan thuis.
‘Doet het pijn ?’ Vroeg hij stilletjes.
‘Het water blust de pijn, je helpt me.’ Ik keek hem glimlachend aan en stak een klaproos naar hem uit. Zijn donkere ogen fonkelden toen hij de bloem aannam.
‘Heb jij een aandenken mee ?’ Vroeg hij, zijn blik stond plots op oneindig.
Ik schudde mijn hoofd,
‘Ik heb de drie diamantjes onder mijn oog.’ Zei ik zacht.
‘Heb jij dan iets mee ?’ Fluisterde ik. Hij knikte en streelde verder patronen op mijn brandwonden,
‘Mijn zusje Kimani’ s houten stemmendoosje…’ Ik keek nieuwsgierig toe toen hij me op zijn schoot tilde en het houten doosje op mijn schoot zette.
‘Het is in staat om vier stemmen te onthouden.’ Hij drukte een kus in mijn hals en ik voelde m’n wangen rood kleuren. Het met goud versierde doosje klapte open en een stem dwarrelde om ons heen.
“Kijk Cian ! Een spotgaai !”ť Een verfijnd stemmetje liet mijn hart schreeuwen, het liet me terugdenken aan Ellina. Cians zachte gelach volgde en er weerklonk vrolijk gefluit. Ik hield Cians hand stevig vast, de herinneringen die hij nu hoorde moesten wreed zijn.‘Mijn broer is de liefste jongen van heel Panem kleine Spotgaai.’ Haar melodieuze stem stierf weg met de wind terwijl Cian het doosje dichtdeed. Het bleef stil, op het zachte heen en weer bewegen van bladeren na. Ik draaide me om en keek Cian indringend aan, streelde de tranen weg die over zijn wangen rolden.
‘Hoe oud is Kimani ?’ Vroeg ik zachtjes en nestelde me tegen hem aan.
Hij streelde over mijn armen en haalde diep adem,
‘Ze word zes, een week na de Hongerspelen.’ Onze vrije handen verstrengelden in elkaars greep.
‘Ik wou dat we samen Kimani terugzagen…’ Zei ik zacht en het verdriet zette mijn hart in vlammen.
‘Ze zou je zo aardig vinden.’ Fluisterde hij en we staarden naar de ochtendzon. Ik dacht aan Marceline, Margaretha en Love… zouden ze gelukkig zijn, ver weg van al onze pijn ? Ik miste hen, de pijn om hun dood drong nu pas echt door.
‘Ik wil je niet verliezen.’ Zuchtte ik, maar we wisten beiden dat het onmogelijk was om samen terug te keren.
Het Capitool nog de rebellen zou het twee keer laten gebeuren.
Josephine Shaw
De middagzon stond hoog aan de hemel, mijn hart bonsde onregelmatig.
Ik keek om me heen en rende naar de waterpoel.
Tranen branden in mijn ogen zodra de herinneringen zich om me heen wentelden. Ze vormden dikke wolkenketens, lieten me krampachtig in elkaar zakken. De dood van Marceline had mijn emoties blootgesteld aan de arena. Pijn vloeide door mijn aderen, angstvallig hapte ik naar adem en vulde de beker met water.
‘Josephine…’ Het was Charm. In een waas van seconden werd ik overspoeld door angst, maar een voorzichtige glimlach liet mijn gespannen spieren rusten. Ze stak haar hand naar me uit en hielp me recht.
‘Wat is er gebeurd ?’ Vroeg ze zacht, ik trok mijn schouders op.
‘Geen idee…’ bekende ik. Ze klom behendig in een boom maar toen mijn hand de hare raakte versteef ze. Haar ogen priemden recht voor haar uit en ik besefte meteen dat het levensbedreigend was. Mijn hart hamerde als een bom door m’n lichaam. Ik wilde niet dood, ik weigerde te sterven.
‘Rennen !’ Gilde Charm. Ze sprong de boom uit en greep mijn hand.
Mijn hoofd werd geweigerd nog aan emoties te denken, levensinstinct spoelde als morfine door mijn spieren. Ik wierp een blik achterom. De jager. De jongen die al diverse doden op zijn geweten had. Hij mocht ons niet hebben, ik spurtte met Charm door de gangen terwijl hij zijn eerste mes klaar hield om te richten. Onze harten hamerden als één, ik greep haar hand stevig vast en wierp haar een bemoedigende blik toe. In een honderdste van seconden trokken onze mondhoeken omhoog, we zouden niet opgeven. Charm had enkele messen bij zich, net als ik. Gefocust keek ik achterom, wierp mijn eerste mes. Een schreeuw bereikte onze gang, hij was geraakt in zijn been.
Ik vroeg me af waar hij de kracht vandaan haalde, hij strompelde gefocust op me af. Zijn blik verstrengeld in de mijne, ik had het mes geworpen… dus ik zou zijn slachtoffer zijn.
‘Rennen !’ Schreeuwde Charm opnieuw en verbrak de gruwelijke seconden. Mijn voeten daverden met die van haar op het kurkdroge gras.
‘Oh god…’ Piepte Charm. Het einde van de gang was donkergroen. Doodlopend. Het herinnerde me er weer aan dat dit werkelijk een labyrint was, geen bos of vlakte. ‘De bomen in !’ Schreeuwde Charm, ik keek een laatste keer achterom. De jongen had zijn mes weer bij de hand en een had een triomfantelijke grijns om zijn lippen hangen. Twee messen schuifelden door de lucht, Charm hielp me omhoog en toen een zucht mijn lippen wou verlaten maakte het plaats voor geschreeuw. Charm liet me niet los ondanks mijn ogen het bloed over haar arm zagen stromen. Ik krijste en mijn handen gristen een mes uit mijn been. De jager was alweer verdwenen zodra ons geschreeuw had weerklonken, het was zijn tactiek en manier van overleven. ‘Daar is een hoofdgang bij de waterpoel.’ We moesten naar de bodem, en twee gangen lopen. Zou ik dit overleven ? Ik wierp een korte blik op mijn been maar wenkte meteen af, het bloed spatte er letterlijk uit. Hij had niet zomaar mijn been geraakt… recht in de slagaders van mijn been. Ik strompelde naar beneden en klemde mijn kiezen stevig op elkaar. Charm ondersteunde me terwijl tranen over onze wangen stroomden. We waren doodsbenauwd om elkaar te verliezen, ik wilde het niet nog een keer. Ik kon het niet handelen als Charm nu ook zou weggaan.
# Song [ Josephine' s lullaby ]
http://www.youtube.com/watch?v=MeiprxjgYmI
http://www.youtube.com/watch?v=MeiprxjgYmI
De zon werd een gouden gloed, Charm hield mijn hand stevig vast. Ze had haar arm omwonden met verband die ze uit een verloren rugzak had gehaald. Mijn been had al meerdere lagen maar het bleef bloeden, en bij iedere druppel die op het gras viel werd het duidelijker… tranen bleven stromen terwijl ik naar het bladerdek staarde. De pijn was zo intens, ik dacht terug aan Marceline. Hoe gruwelijk het voor haar had moeten zijn. Charm veegde geruststellend mijn tranen weg. ‘Het komt allemaal goed.’ Zei ze zacht, maar we wisten beiden dat ik de volgende zonsopgang niet zou halen. ‘Probeer maar te slapen, ik blijf bij je.’ Fluisterde ze en legde mijn hoofd op haar schoot, terwijl ze geruststellend mijn blonde haren streelde. Ik sloot mijn ogen, verzette me niet meer en gaf me over aan het lot. Ik omarmde het met beide armen, nu hoefde ik enkel nog te wachten. Ik verafschuwde de jager die me had verwond, door hem ging ik de meest pijnvolle uren tegemoet tot een laatste ademwolk de lucht zou kleuren en ik er niet meer zou zijn.
Charm Alvarado
Ik vlocht Josephine’ s gouden lokken, keek hoe haar borstkas steeds moeizamer omhoog ging. Hulpeloos ververste ik de verbanden, maar alles wat ik deed had geen zin. Ze had hoogstwaarschijnlijk al een bloedvergiftiging opgelopen. Zweetparels druppelden langs haar gezicht vermengd met bittere tranen. Ik gaf haar te drinken en liet haar hand niet meer los. Mijn arm voelde verzuurd, maar dat was nu mijn minste zorg. Josephine rilde, en gloeide tegelijk. Ze zoog haar longen vol lucht en ik herkende meteen het deuntje wat over haar lippen rolde.
‘Diep in het weiland, ver hiervandaan. Een bladerdeken onder de stralende maan. Vergeet je zorgen, laat je ellende gaan. Straks breekt een nieuwe dag voor je aan…’ Tranen begonnen over mijn wangen te sijpelen, langs m’n kaak en verscholen zich in de donkergrijze sweater.
‘Hier is het veilig, hier is het zacht. Hier houden de madeliefjes de wacht. Hier komen je zoete dromen uit met de morgendauw. Hier is de plek waar ik van je hou…’ Ik zong met haar mee, telkens opnieuw tot haar borstkas amper zichtbaar bewoog. Ze keek met grote ogen naar de opkomende gouden vuurbol.
‘Dankjewel…’ Fluisterde ze moeizaam en ik begon harder te huilen.
‘Laat me niet alleen Josephine ! Ik ben bang !’ Bracht ik hysterisch uit.
Ze gaf een zacht kneepje in mijn hand.
‘Ik waak over je, samen met Marceline, Margaretha en Love. Dankjewel.’ De laatste woorden werden over haar lippen geduwd.
‘Ik mis…’ Haar stem haperde, haar borstkas stopte met leven.
Haar ziel glipte weg naar het luchtruim, ik staarde huilend naar Josephine.
‘Josephine !’ Schreeuwde ik. Tranen bleven stromen.
‘Josephine !’ Gilde ik en probeerde haar wakker te schudden.
Ik kalmeerde mezelf en negeerde alle herinneringen, uitgeput krulde ik me aan tegen het levensloze lichaam en viel in de grepen van mijn nachtmerries.
Ik staarde naar de vroege ochtendzon en veegde mijn laatste tranen weg.
Ik knielde neer bij Josephine en sloot haar ogen.
‘Ik mis je, rust in vrede… ik zal voor altijd aan jullie denken, nu ben je veilig bij Marceline, Margaretha en Love. Dag…’ Piepte ik en verdween tussen de gangen van het labyrint.
Reacties:
moorte zei op 10 juni 2012 - 16:41:
Oké, vanaf hier had ik nog niet gelezen
ik heb gewoon de afgelopen week amper tijd gehad om in te loggen, en het bedroeft me dat ik jouw maar ook alle andere verhalen zo aan het verwaarlozen ben. Maar goed over het hoofdstuk:
Die stemmendoos is prachtig verzonnen. Het was zo zielig hoe je uit het oogpunt van een stervende schreef, maar natuurlijk wel prachtig beschreven. Het raakte me. Ik heb respect voor je schrijftalent en hoe je het iedere keer weer voor elkaar krijgt om je lezer te boeien.
Prachtig en ik ga snel verder lezen .
Oké, vanaf hier had ik nog niet gelezen
ik heb gewoon de afgelopen week amper tijd gehad om in te loggen, en het bedroeft me dat ik jouw maar ook alle andere verhalen zo aan het verwaarlozen ben. Maar goed over het hoofdstuk:Die stemmendoos is prachtig verzonnen. Het was zo zielig hoe je uit het oogpunt van een stervende schreef, maar natuurlijk wel prachtig beschreven. Het raakte me. Ik heb respect voor je schrijftalent en hoe je het iedere keer weer voor elkaar krijgt om je lezer te boeien.
Prachtig en ik ga snel verder lezen .
Jopie2 zei op 8 juni 2012 - 17:18:
Kennelijk is het gevoel dat jij door dit hoofdstuk weeft toch te beschrijven met woorden. Jij kan het.
Wauw.
Even sprakeloos hierzo
...
R.I.P. Josephine
Kennelijk is het gevoel dat jij door dit hoofdstuk weeft toch te beschrijven met woorden. Jij kan het.
Wauw.
Even sprakeloos hierzo
...
R.I.P. Josephine
Heartbeat zei op 7 juni 2012 - 10:16:
Ik heb gewoon geen woorden voor hoe prachtig dit is...
Snel verder
<3
Ik heb gewoon geen woorden voor hoe prachtig dit is...
Snel verder
<3
Chrissy zei op 6 juni 2012 - 22:05:
Dit is echt een Rue dood! Zoooooo mooi!
*veegt traan weg *
Snel verder!
Dit is echt een Rue dood! Zoooooo mooi!
*veegt traan weg *
Snel verder!
Ik ga niet veel zeggen want dan duurt het te lang voor ik weer verder kan
Lezen!
THIS IS SOOOOOO SAD!!!!!