FanFic.nl

The World Begins With You.

3. Day Three: Reaper Creeper Enters.

'Het leven is prachtig. Bewonder het.'

''... Ichigo...'' De brunette deed haar best om haar ogen te openen, maar om de één of andere rede lukte haar dat niet zo snel. ''Ichigo...!'' Een knallende koppijn kwam opeens bij haar opzetten, maar die scheen al net zo snel te verdwijnen als dat het gekomen was. Na nog een paar tellen geen reactie te hebben gegeven op het geroep van een bekende stem, deed ze eindelijk haar ogen open. Alles was eerst wazig, maar na een paar keer geknipperd te hebben, was nu duidelijk te zien dat Haruka over haar heen gebogen zat. ''Jeetje, jij slaapt ook heel diep,'' mompelde deze bezorgd. Ichigo schudde lichtjes haar hoofd. Ze kon zich vaag herinneren dat ze een nachtmerrie had, maar... Ze kon zich verder niks meer herinneren. ''De missie is er al, ik maakte me zorgen..'' weerklonk er toen. Na dat gehoord te hebben was Ichigo klaar wakker. Ze keek afwachtend naar haar partner, die al door scheen te hebben wat ze bedoelde. ''Get rid of the persistent Noise. No time limit. Fail, and face erasure,'' herhaalde Haruka de missie. Ichigo fronste en kruiste haar armen over elkaar heen, terwijl ze probeerde te bedenken wat dat inhield. Persistent..? Als in hardnekkig? Wat betekende dat nou weer, waren dat soms speciale Noise? Een grom verliet haar keel, zonder dat ze het zelf doorhad. ''Wat betekent het?'' mompelde ze erachter aan. Haruka haalde haar schouders op en keek teneergeslagen naar de grond. Ichigo merkte dat en staarde voor een paar tellen naar haar partner, voordat ze besloot dat dit ook niet veel nut had en de hand van het meisje vastgreep. Zonder een antwoord te geven op de vragende blik van Haruka stormde ze richting 104. Aangezien ze weer op de Scramble Crossing waren, was het niet zo heel ver.

''Godsamme, niet weer,'' gromde Ichigo geïrriteerd toen ze tegen iets aan leek te lopen, maar niks zag. Weer zo'n onzichtbare muur. ''Heh, ik laat jullie pas langs als jullie me tegemoet komen,'' weerklonk er een onbekende stem. De twee meiden keken op en zagen een man staan, die net zo'n vleugels had als die van gisteren. Toch was het niet dezelfde man, aan zijn kledij te zien. Aan de andere kant droeg hij net zo'n hoodie, dus was het verschil niet echt veel. Je kon hun gezichten toch niet zien. ''Wat wil je dat we doen?'' mompelde Ichigo nog steeds geïrriteerd. ''Ik wil een Chain Battle zien,'' antwoordde de man en wees vervolgens terug naar de Scramble Crossing. Pas nu merkte Ichigo de Noise op. ''Kom op Haruka.'' Haar partner gehoorzaamde, maar aan haar houding was te zien dat ze er geen zin in had. Begrijpelijk, want ze had er zelf ook niet echt zin in, maar dat was meer uit luiheid. Opnieuw een lichtflits. Voor de zoveelste keer het strijdveld om de Noise te bevechten. Ichigo besloot er maar gauw een eind aan te maken, door de wezens bij elkaar proberen te lokken. Toen haar dat gelukt was, liet ze een explosie verschijnen met behulp van de Pin met graffiti op. Het duurde dan ook niet lang of ze hadden de opdracht voltooid. ''Heh, jullie mogen door. Oh, en neem dit met jullie mee. Deze Pins kunnen door beide gebruikt worden,'' sprak de Reaper, voordat hij de muur liet verdwijnen en toen zelf spoorloos was. Ichigo bekeek de gekregen Pin aandachtig. Haruka had dezelfde gekregen, maar ze konden beide niet echt uitvogelen waar het voor stond. Ook op deze stond iets in graffiti geschreven. Het was echter niet echt leesbaar. Toch spelden ze beide de Pin op. Misschien kwam het later nog wel van pas.

De twee meiden vervolgden hun weg naar 104 en hielden hun ogen open voor de missie. ''Heb jij al een idee?'' vroeg Haruka, maar ze wist het antwoord eigenlijk al. ''Nee, wat bedoelen ze nou weer met 'persistent..?'' mompelde Ichigo terug. ''Geen id--'' Haruka werd midden in haar zin afgekapt, omdat iets of iemand tegen haar aan was geknald. Verward keek ze opzij, recht in de ogen van een jongen. ''Het spijt me, ik wilde je niet omver lopen,'' sprak deze oprecht, terwijl hij haar aandachtig onderzocht. Ichigo merkte de lichte blos op haar partner's wangen en onderdrukte de neiging om te giechelen. ''Zo te zien heb je niks, gelukkig,'' mompelde de jongen opnieuw. De brunette begon licht te fronsen. Met zijn oversized T-shirt en beige broek waar een soort ketting aan hing, zag hij er niet echt uit als iemand die zich daar druk om zou moeten maken. Op dat moment kwam een andere jongen erbij staan. Pas toen viel het haar op dat deze twee Players waren. Niet alleen vanwege de rode Pin die aan hun shirt te zien was, maar ook vanwege het feit dat de jongens hen konden zien. 'Normale mensen.. Levende mensen kunnen ons niet zien. Alleen als we een gebouw binnen gaan met een sticker die er hetzelfde uitziet als onze Player Pin. Verder kunnen alleen Reapers en andere Players ons zien, Ichigo.'

''Ik ben Maeda Kenji. De jongen die jou zonet bijna omver liep is Miyazaki Shuuya,'' sprak de bruinharige knul. In tegenstelling tot zijn partner, daar gokte Ichigo althans op, wist deze jongen wat nette kleren waren. Hij droeg een witte, gladgestreken blouse met daaronder een donkergekleurde spijkerbroek. Verder zaten zijn lichtbruine haren netjes gekamd, in plaats van de blonde, wilde haren van Shuuya, die alle kanten op wezen. ''Het is al goed, we hebben niks,'' antwoordde Haruka op de vriendelijke toon waarmee ze Ichigo altijd aansprak. ''Waarom zo'n haast?'' vroeg de brunette vervolgens. ''De missie. We zijn op een spoor,'' antwoordde Kenji kalm. ''De Noise voor deze missie is een Noise die iemand heeft overmeesterd. Dit persoon zou gedreven worden door haat of depressie dankzij die Noise...'' legde Shuuya uit. ''Waarom vertellen jullie ons dit? Zijn we niet.. Rivalen?'' Ichigo keek de twee jongens vragend aan, terwijl ze haar armen weer gekruisd had. Dit was een Game. Dat er meerdere Players waren, betekende dat er meerdere teams waren die uit waren op hun tweede kans. Dat maakte hen vijanden van elkaar, niet waar? ''Klopt. Maar iedereen verdient een tweede kans,'' antwoordde Shuuya met een kleine grijns. ''We spelen allemaal voor hetzelfde. Een beetje teamwork kan geen kwaad. Shuuya, laten we verder zoeken,'' voegde Kenji daaraan toe. De blonde knul knikte en de twee zeiden gedag. Ichigo en Haruka keken hen na, tot ze niet meer te zien waren tussen de menigte. ''Wat een stel rare jongens,'' mompelde de brunette, waarop Haruka begon te grinniken. ''Ik vond ze wel aardig. Ze hebben ons geholpen,'' reageerde ze. Ichigo lachte nu ook. ''Nadat je bijna omver werd gelopen ja.'' Het meisje haalde haar schouders op en draaide zich om. Vervolgens keek ze weer over haar schouder heen en wenkte de brunette om mee te komen. Ichigo gehoorzaamde zonder een probleem. Ze hadden immers een missie die ze nog moesten voltooien.

De twee meiden deden hun best om hun doelwit te kunnen vinden, maar alles leek tevergeefs te zijn. Haruka zakte moedeloos op de grond vlak naast een ingang van één van de vele winkels in deze straat en liet haar schouders hangen. ''We gaan falen... We zullen erased worden en nooit meer het daglicht zien,'' zuchtte ze. Ichigo ging naast haar zitten en legde een hand op haar schouder. ''Nee, we gaan niet falen,'' sprak ze weer zelfverzekerd. Ze wist niet waarom, maar ze had er de volste vertrouwen in dat beide hier levend uitkwamen. ''Het kan me niet schelen hoe we hieruit komen, maar ik ben sowieso niet van plan om te sterven en ik ben ook niet van plan om jou te laten sterven,'' vervolgde ze met een serieuze blik in haar ogen. Haar partner keek haar eerst onzeker aan, maar toen ze die blik in Ichigo's ogen zag, werd ze herinnerd aan een bepaald persoon die vast hetzelfde gezegd zou hebben. ''Je hebt gelijk. Sorry, ik weet niet wat me overkwam...'' mompelde ze, waarna ze even diep inademde en het langzaam weer liet gaan. De brunette schudde haar hoofd, ten teken dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen, en stond op, waarna ze Haruka overeind wilde helpen door haar hand naar haar uit te steken. Iets anders trok echter haar aandacht. ''Wat moet ik in godsnaam doen...? Oh, ik weet het! Reaper Creeper kan me vast wel helpen!'' Ichigo richtte haar kastanjebruine ogen op een verwarde jongen, die daarnet uit de winkel was gekomen en in zichzelf stond te praten. Het meisje keek hem vragend aan. Reaper Creeper? ''Reaper Creeper is iets dat heel populair is bij mensen van onze leeftijd. Een persoon stelt dan een vraag aan 'Reaper Creeper' en die zou hem dan beantwoorden door middel van het verplaatsen van een munt,'' legde Haruka uit, alsof ze het meisje haar gedachte kon lezen. ''Kijk maar,'' voegde ze eraan toe en wees naar het uitgerold papiertje dat de jongen op de grond had gelegd. Daarboven op was een muntje te zien. Vervolgens opende de jongen zijn mond weer. ''Reaper Creeper, moet ik nog een poging wagen?''

''Waarom helpen we hem niet een handje? Het ziet er naar uit dat hij het hard nodig heeft,'' sprak Haruka weer en keek Ichigo bijna hoopvol aan. Deze knikte, liep naar het blaadje toe en hurkte erbij. ''Waar moet ik hem heen schuiven?'' vroeg ze toen, terwijl ze omhoog keek naar haar partner. Deze kwam naast haar staan en boog zich ook over het papier heen. De jongen kon hen toch niet zien. ''Wit is ja... Zwart is nee.. En rood was volgens mij beide of geen van beide...'' mompelde ze droog. ''Oh! Schuif het muntje niet te snel. Dat ziet er niet echt geloofwaardig uit,'' voegde ze eraan toe. Ichigo snoof, maar deed als haar werd gezegd. Wat was zijn vraag ook alweer? 'Moet ik nog een poging wagen'? Het antwoord was simpel. Je mocht nooit zomaar iets opgeven dat binnen handbereik lag. Aan de andere kant, wat moest hij dan nog een poging geven? Ichigo aarzelde, maar besloot toen om voor het meest logische antwoord te gaan. Langzaam maar zeker schoof ze het muntje naar wit. ''Dus ik moet het nogmaals proberen... Begrepen Creeper!'' sprak de jongen enthousiast, raapte het blaadje en het muntje op en liep weer terug naar binnen. Ichigo keek hem droog na. ''Err... Oké,'' mompelde Haruka. ''Waarom gaan we niet richting Dogenzaka? Als we hier niks vinden...'' De brunette stond op en knikte. Haar partner leek weer een beetje vertrouwen te hebben in de missie, gelukkig. De twee liepen richting de afgesproken plek, hopend dat ze daar inderdaad meer konden vinden.

''Hoe kom je daar nou weer aan! Je moet toch weten dat het gewoon roddels zijn!'' Ichigo en Haruka werden meteen van harte verwelkomt in de straat Dogenzaka. Het eerste wat hen opviel, was uiteraard het bekvechtend koppeltje dat opeens de hele straat in rep en roer bracht. De twee meiden kwamen dichterbij, hoewel het niet echt nodig was om alles op te kunnen vangen. ''Dat zou iedereen in deze situatie zeggen!'' gromde het meisje tegen haar soon-to-be exvriendje als dit zo doorging. ''Reaper Creeper weet vast wel de waarheid,'' voegde ze er nijdig aan toe. Ichigo keek vragend naar het meisje. Geloofde ze nou echt in die onzin? Nu moezten zij en Haruka het weer lekker opknappen, terwijl ze de waarheid niet eens wisten. Ichigo staarde droog naar het vel papier waar het muntje op lag dat ze moest verplaatsen en zuchtte. ''Ik doe deze wel,'' sprak haar partner toen, waardoor ze verbaasd opzij keek, proberend de blik van het meisje te vangen. Toen zag ze de vastberaden ogen en besloot haar maar haar gang te laten gaan. ''Dat is Haruka voor jou...'' mompelde ze bijna niet verstaanbaar, terwijl ze toekeek hoe het zwartharige meisje het muntje verplaatste. Ze had er dus voor gekozen om het een stelletje te laten, huh? Maar misschien wilde de jongen dat wel niet meer na die beschuldiging, of ging hij echt vreemd. ''Ichigo!'' De brunette keek vragend naar haar partner, die opsprong en naar het meisje staarde. Ichigo volgde haar blik en kwam tot de conclusie dat er een grote schaduw achter het meisje te zien was. Waarom zag ze dat niet eerder?

''What the hell?'' Ichigo ging naast haar partner staan en keek verbouwereerd naar de schaduw, die nu leek te groeien. ''Ichigo! Dat is vast onze missie! Hardnekkige Noise.. Noise die aan iemand vastzit!'' De brunette knikte. Ze had vast gelijk, ergens had het wel logica erachter. Zonder ook nog maar iets anders af te wachten, sprintte ze op de schaduw af, waardoor ze werden geteleporteerd naar de andere dimensie om te kunnen vechten. Een beerachtig wezen stond vlak tegenover Ichigo. Het was er maar eentje, maar hij zag er wel sterk uit. Ze liet zich hier echter niet door het veld uitslaan, ze had wel wat beters te doen dan zich zorgen te maken. Zonder enkel probleem rende ze op het monster af en hield haar vlakke handpalm vlak voor zich, waardoor niet veel later een explosie ontstond op de plek waar de Noise zich bevond. Ze wachtte echter niet tot de rook was verdwenen, maar vuurde daarna nog een paar blauwe gekleurde, energie-achtige kogels af op het midden van de rookwalm. De Noise was echter sterker dan ze dacht, want hij was er nog toen de grijze pluim verdwenen was. ''Damn,'' gromde ze licht, voordat ze haar andere hand voor zich hield en er bliksem uit verscheen. Niet veel later werd haar doelwit dan ook geëlektrocuteerd en verdween in het niets, waardoor Ichigo en Haruka weer terug in echte Shibuya stonden. ''Missie volbracht,'' mompelde het zwartharig meisje met gesloten ogen.

Reacties: