FanFic.nl

Never wanna come home again

Hoofdstuk 6

Vanuit Mike geschreven
Samen met Edward stond ik nog even te praten voor het Engelslokaal, aangezien de tweede bel pas over een paar minuten ging. Edward had opgemerkt tijdens de lunch dat ik onafgebroken naar Ailey had gekeken. Hij wilde niet in het bijzijn van de andere mij er naar vragen, dus zodoende stonden we nu op de gang.
Voor het menselijke oor waren wij haast niet verstaanbaar laat staan als je op een afstandje van ons stond.
"Over dat meisje heb je dus de afgelopen dag zitten nadenken?" Al was ik mens geweest geloofde ik graag dat ik op dit moment zou gaan blozen.
"Ja..." Wat had het eigenlijk voor zin om te zeggen wat ik voelde, Edward kon het toch horen. Hij glimlachte bij de gedachten en knikte.
"Sorry, je weet dat ik jullie graag privacy probeer te geven. Maar zo af en toe is het erg handig." Hij lachte weer en knikte toen met een kort knikje naar links. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Ailey, op een afstandje, aan de grond stond vast genageld. Met haar mooie blauwe ogen keek ze onze kant op. Langzaam draaide ik mijn hoofd om en mijn ogen maakte contact met haar ogen. Gelijk kleurde haar wangen roder en haar hartslag versnelde. Haar hartslag versnelde eigenlijk altijd wanneer we oogcontact hadden. Ze liep ons snel voorbij om de klas in te lopen. Edward moest grinniken, waarschijnlijk om haar gedachten.
"Leuke gedachtes heeft ze altijd, hé?" Hij knikte.
"Volgens mij heeft ze wel is vaker tweestrijd met zichzelf." Met die woorden draaide Edward zich om en liep op een snel tempo naar het lokaal waar hij les had. Ik keek hem nog even na waarna ik het Engelslokaal binnen liep.
Langzaam liep ik naar 'onze' tafel en ik hoorde weer tussen alle andere hartslagen door hoe Ailey haar hartslag versnelde. Ik ging langzaam zitten waarna ik mij omdraaide, naar haar toe.
De twijfel in haar stem kon je horen toen ze tegen mij begon te praten.
"Het was niet de bedoeling om jullie zo aan te staren." Ik kreeg een lach op mijn gezicht. Ze wist niet hoe ze dit gesprek moest beginnen.
"Maakt niet uit. Dat zijn we inmiddels al wel gewend" zei ik grinnikend terug. Zachtjes vervolgde ze het gesprek.
"Dat geloof ik graag." Het was oneerlijk om te horen wat mensen dachten en hun beslissingen daarover te controleren. Ze vroeg zich af waarom ik eigenlijk tegen haar aan het praten was. Waarschijnlijk had ze niet door hoe mooie meid het was.
"Nou, geef toe, naar jouw kijken jongens ook." Zelf dacht ik op dat moment terug aan hoe ze in de kantine met die jongen had gestaan. Zij dacht er blijkbaar ook aan, waarna ze aarzelend ja zei.
Ailey was een erg mooie meid, zeker als ze zich zo verlegen opstelde. Toen ze haar ogen neersloeg voelde ik de drang in me op komen om mijn hand op haar been te leggen. In een fractie van een seconde besloot ik toch mijn hand maar op haar been te leggen. Gelijk wist ik dat het dom was, mijn hand was natuurlijk ijskoud en dat zou ze direct voelde. Bij de aanraking liep er een rilling over haar rug heen en haar hartslag ging direct omhoog. Snel trok ik mijn hand weg, misschien iets te vlug voor mensen, maar waarschijnlijk merkte Ailey nu toch niks. Snel mompelde ik nog sorry waarna ik me iets rechter draaide naar het bord toe, waar Mevrouw Evenes al begonnen was met de les.
Fluisterend praatte Ailey tegen mij. "Waarvoor sorry?" Natuurlijk moest ik hier op antwoordden, anders zou ze zich alleen maar afvragen waarom mijn hand zo koud was. Ik scheurde met tegenzin een stuk papier uit mijn schrift en begon te schrijven.

Sorry voor mijn koude hand.
Door een ziekte is mijn huid altijd koud..

Ze las het geschreven stukje een paar keer over, meer omdat ze niet wist wat ze moest antwoordde dan dat ze het niet snapte, begreep ik uit haar gedachten. Ten slotte bewoog ze haar hand naar het velletje papier en begon te schrijven.

Daarvoor hoef je toch geen sorry te zeggen.
Het spijt me voor je.
Niet meer over hebben en vergeten?

Ik wist allang wat ze terug had geschreven maar toch las ik het. Daarna schreef ik snel weer wat terug en schoof het papiertje terug terwijl ik naar het bord keek.

Fijn, graag. Kan je het wel voor je houden?
En probeer in het vervolg niet meer te schrikken van mijn aanraking.
Wat was er nou in de kantine met die ene jongen bij jouw. Je vriend?

Ze las aandacht wat er stond. Toen ze de laatste regel las zag je haar houding veranderen. Door haar hoofd gingen meerdere gedachtes. Ze vroeg zich af wat ze terug zou schrijven. Zodra haar gedachten op het antwoord 'Nee' viel, gebruikte ik onbewust mijn gave. Meer omdat ik zo graag wilde dat ze ook daadwerkelijk nee opschreef, in plaats van het alleen dacht. Ik zag haar hand naar het papier bewegen en haar sierlijke handschrift vormde het woord 'Nee' op het papiertje. Waarna ze, nog steeds door mijn aansturing, het papiertje terug schoof. Het ongeloof stond in haar ogen en ze keek met kleine angst in haar ogen naar haar hand. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Hoe kon ik zo dom zijn om mijn gave te gebruiken bij zo'n meisje? Een meisje waar ik nu al ontzettend gek op was?...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.