FanFic.nl

Never wanna come home again

Hoofdstuk 7

Vanuit Ailey geschreven
Nog steeds was het niet tot mij doorgedrongen dat wat er net was gebeurd, eigenlijk helemaal niet kon. Mike schreef niet meer terug. Hij leek alleen maar mokkend voor zich uit te kijken. Zo af en toe bewoog hij dan, maar dat was dan ook het enige. Het leek alsof hij ergens over in zat. Wat me eigenlijk ontzettend raar leek. Hij had net bevestigd gekregen dat Bryan mijn vriend niet was.
Zwijgend keek ik naar Mevrouw Evenes die iets over de literatuur aan het uitleggen was. Sommige literatuur vond ik ontzettend mooi om te lezen, maar lang niet alles.
Mijn gedachten begonnen weer af te dwalen en ik voelde mijn hoofd zwaarder worden. Voordat ik echt weg dreigde te zakken raakte Mike mijn arm even aan, waardoor ik gelijk weer goed wakker was. Mijn hartslag vloog gelijk omhoog en mijn wangen kleurde.
"Bedankt" kwam er stamelend uit mijn mond.
"Geen dank" klonk er heel zachtjes. Ik keek op en zag dat er op het bord het huiswerk voor de volgende les stond, maandag was dat, dus ik pakte mijn agenda en schreef het op. Langzaam werd de klas weer wat rumoeriger. Dat zal vast wel betekenen dat de les bijna afgelopen was.
"Dus die jongen is je vriend niet" begon Mike zachtjes.
"Nee. Waarschijnlijk zag het er heel anders uit in de kantine, maar Bryan is echt mijn vriend niet."
"Volgens mij denkt die Bryan er heel anders over" en hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Dat denk ik ook. Maar hij kan mijn gedachten over hem toch niet veranderen." Ik glimlachte naar hem waarna hij ook terug glimlachte. Hoe kon het toch dat elke keer wanneer hij dat deed mijn hartslag omhoog ging. Lichtjes schudde ik mijn hoofd. Ik hoopte dat ik dat onduidelijk genoeg deed, maar Mike viel het wel op. Althans dat zag ik aan zijn uitdrukking. Hij vroeg er verder niet naar maar keek mij met zijn geweldige lach aan. Zijn hoofd een beetje schuin en zijn ogen twinkelde. Verlegen sloeg ik mijn ogen neer. Telkens kreeg hij het voor elkaar. Ik was gewoon hopeloos verliefd op hem of ik het mezelf nou wilde toegeven of niet. Toen ik opkeek keek hij mij nog steeds aan. Ik opende mijn mond om iets te zeggen maar sloot hem daarna weer. Dat had er ongetwijfeld raar uitgezien.
"Je hebt hierna ook een tussenuur, toch?" Hij keek mij vragend aan. Ik knikte ja, waarna hij verder ging met praten.
"Mooi. Dan kunnen we vast wel samen even naar het park gaan?" Terwijl hij het zei bleef hij mij met twinkelende ogen aankijken. Mijn wangen kleurde en schoor antwoordde ik ja. Gelijk kreeg hij een warme lach op zijn gezicht. En voordat wij beide nog wat konden zeggen ging de bel...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.