Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 10 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
7 juni 2012 - 20:03
Aantal woorden:
1168
Aantal reacties:
11
Aantal keer gelezen:
878
10 Lorelei Garza
# Song
http://www.youtube.com/watch?v=EYDyUmY7A4k
Aveline Rowe
http://www.youtube.com/watch?v=EYDyUmY7A4k
Aveline Rowe
Tranen schreeuwden in mijn ogen toen Josephine’ s foto als een deken over het luchtruim werd gesponnen. Haar naam stond in een sierlijk schrift,
ze hadden zelfs : “Rust in vrede”ť onderaan geplaatst, amper zichtbaar maar het was er wel. Het schot had bij zonsopgang weerklonken, maar het geschreeuw ver weg had in het holst van de nacht door mijn hoofd gedreund. Josephine had waarschijnlijk uren geworsteld met de dood, nu was ze daarboven… in een wereld die hopelijk beter was dan deze.
Ik herinnerde me haar lach nog, de blauwe ogen en gouden lokken.
Het was hartverscheurend en amper te bevatten dat zij er niet meer was… dat Love, Margaretha en Marceline er niet meer waren. Nog acht meisjes, twee jongens. Een daarvan was een moordenaar, de jager. Ik richtte mijn mes op een niets vermoedende ganzant, het suisde door het luchtruim en alweer was een leven verdwenen. In de arena draaide alles om moord, het stond centraal. Ik bond de ganzant rond mijn riem en ging verder. De broeiende hitte was nog niet op z’n sterkst. Ik moest terugdenken aan Josephine… de dag waar Marceline werd vermoord, ik was weggerend. De pijn die toen door mijn aderen had gestroomd was ontembaar en ik had een hele nacht gehuild. Zuchtend keek ik naar de bomen, het werd tijd om te wachten tot de zon zijn hoogste punt bereikte om een vuur te maken. Toen ik omhoogkeek naar het bladerdek priemden mijn ogen recht in die van Verena, we keken elkaar aan… seconden gingen voorbij en de ene emotie na de andere danste op onze gezichten. Ik slikte moeizaam en glimlachte toen ze grijnsde. Ze stak haar hand naar me uit en ik zakte naast haar neer.
‘Hé…’ Zei ik schor en lachte.
‘Fijn om te zien dat je er nog bent.’ Zei Verena.
‘Laten we hopen dat het voor ons beiden zo blijft.’ Zei ik zacht en een frons bracht mijn wenkbrauwen naar elkaar toe. In enkele seconden kon de jager verschijnen, ons hart doorboren en een miljoenen kleuren over onze netvliezen doen dansen. Leven en dood gingen hier hand in hand.
Lorelei Garza
Ik liet de emoties om me heen dwarrelen, Cian hield mijn hand vast toen ik hem met tranende ogen aankeek. Josephine’ s dood, iedereen zijn dood had me vreselijk gescheurd vanbinnen. Ik zoog mijn longen vol lucht en brak alle ketens die me vasthielden aan de grond. Huilen had geen zin, als ik wou blijven leven en Cian wou beschermen had ik geen andere keuze dan moed om mijn botten te laten stollen. Ik zou tonen dat niets me kon breken tot het eind, of ik zou blijven leven of zou sterven… ik wou aan de wereld tonen dat ik niet zomaar iemand was, maar ik Lorelei Garza was. De warmte die Cian me gaf hield me overeind, zonder hem had ik de mentale pijn niet kunnen handelen.
Pandorah Levine
‘Pandorah…’ Ik worstelde woest met de stem in mijn hoofd.
Mijn ogen staarden rusteloos naar het bladerdek.
‘Pandorah kom…’ de stem liet tranen in mijn ooghoeken branden.
De zon was ondergegaan, ik mocht niet toegeven aan het gefluister in mijn lichaam.
‘Pandorah kom, ik mis je.’ De eerste tranen branden over mijn wangen.
Ik gespte mezelf los en raakte de bosgrond.
‘Kom zus…’ Tranen stroomden harder toen ik in een hoofdgang verdween.
‘Francis, ben jij dat ?’ Fluisterde ik en staarde naar het veld waar een waterpoel grensde.
‘Kom dan zus…’ Zijn stem klonk jonger en liet een miljoenen herinneringen vloeien. Ik begon te rennen toen hij volledig in mijn beeld verscheen. Werkelijkheid en verbeelding dansten om elkaar heen, vochten met mijn hart en de pijn. Ik bleef twijfelend stilstaan, mijn beeld was niet scherp… droomde ik ? Mijn hart bleef gewelddadig hameren toen ik dichterbij kwam. Zijn zwarte haren en bruine ogen, vertrouwde beelden die ik zo gemist had.
‘Francis !’ Piepte ik en rende naar hem toe. Toen hij zijn armen om me heen wilde ketenen verdween hij.
‘Francis !’ Gilde ik en keek hysterisch het veldje rond.
‘Kom…’ Hij zat op een tak in de bomen. Ik schudde koppig mijn hoofd en veegde de tranen weg.
‘We kunnen hier samen weg.’ Hij verdween en verscheen weer.
Mijn hoofd duizelde.
‘Waarheen ?’ Fluisterde ik. Hij klemde zijn armen om me heen, maar het enige wat ik voelde was kilte.
‘Je hoort hier niet ! Je bent hier niet !’ Gilde ik verward en deed een stap achteruit. Zijn mondhoeken trokken naar beneden,
‘Het spijt me Pandorah… voor alles.’ Fluisterde hij, ik wilde protesteren maar zo snel als hij kon verdwijnen verscheen er een speer uit het luchtruim.
Het doorboorde zijn lichaam, hij schreeuwde en zakte door zijn knieën.
Ik slaakte een gil en greep mijn haar stevig vast.
‘Francis ! Francis wat gebeurd er ?’ Gilde ik en tranen namen de overhand. Een stekende pijn in mijn borst bevestigde dat dit allesbehalve een droom was. Ik rende naar de rand toen zijn lichaam veranderde, botten schoven akelig in elkaar. Adrenaline gierde door mijn lichaam terwijl ik de longen uit mijn lijf schreeuwde, hij veranderde tot mijn grootste nachtmerrie.
Plots stond niet meer mijn overleden broer Francis voor me, maar een mutilant. Een grote wolf met diezelfde donkere ogen, zijn vacht zo zwart als de nacht… zijn haarkleur. Ik begon te sprintten.
Hij rende woedend achter me aan terwijl zijn stem harder door mijn hoofd siste.
‘Blijf bij me Pandorah ! Alsjeblieft laat me niet alleen !’ Ik verzette me tegen de stemmen, het was Francis niet ! Verdomme het was een gruwelijke list van Coin.
‘Pandorah waar ben je ?’ Gehaast keek ik om me heen. Was het echt wat ik hoorde ? De stem van Saphira was vlak boven me.
‘Pandorah !’ Gilde ze opnieuw, ik zag haar en begon te rennen.
Ze greep mijn hand stevig vast en hees me omhoog. De mutilant was verdwenen. Ik hoefde geen uitleg te geven, Saphira had haar armen stevig om me heen geslagen. Ze streelde over mijn trillende lichaam, bezweet van angst en verdriet.
‘Waar is Aisling ?’ Fluisterde ik en keek Saphira geschokt aan.
Haar pupillen werden groots, ze sloeg haar handen voor haar oren.
‘Laat het ophouden !’ Gilde ze, ik ketende woest mijn armen om haar heen.
‘Je mag niet naar de stem luisteren ! Ze zijn er niet Saphira ! Luister naar me !’ Schreeuwde ik. Haar nagels krasten in mijn armen, ik gromde toen nieuwe tranen over mijn wangen rolden. Gedwongen gespte ik haar stevig tegen de schors.
‘Alsjeblieft ! Laat het ophouden !’ Smeekte ze en haar woorden zette mijn hart in vlammen van intense pijn.
‘Ik heb geen andere keuze Saphira ! Het word je dood als je toegeeft.’ Ik hield haar handen stevig vast, onze blikken werden tot één gesmolten.
Terwijl Francis stem ook langzaam weer mijn hoofd binnen sijpelde.
‘Kom Pandorah… kom naar me toe…’ Alles om me heen verdween, oude herinneringen krabden mijn netvlies open. Saphira slaakte de ene jammerende schreeuw na de andere, het was een marteling. Dit deed me meer pijn dan sterven ooit zou kunnen doen. Verstrengeld in Saphira’ s blik. Schreeuwende smeekbedes werden naar de lucht gevuurd, en ergens diep in het labyrint weerklonk Aislings stem met ons mee.
° Ik hoop dat het allesbehalve saai word :3
° En ik hoop dat jullie echt de pijn
mee konden voelen.
° Ik hou van jullie <3
Reacties:
tamarastyles zei op 7 aug 2013 - 16:14:
Het is echt wel alles behalve saai! Toen pandorah's stuk kwam heb ik snel gekeken of er een link stond naar YouTube want dat betekende haar dood. Bij andere verhalen vergeet ik sommige personages maar bij dit verhaal zou ik ze allemaal kunnen opnoemen!
Het is echt wel alles behalve saai! Toen pandorah's stuk kwam heb ik snel gekeken of er een link stond naar YouTube want dat betekende haar dood. Bij andere verhalen vergeet ik sommige personages maar bij dit verhaal zou ik ze allemaal kunnen opnoemen!
moorte zei op 10 juni 2012 - 16:54:
OM mijn god, ja pijn voel ik. Het is zo verwarrend, maar dan op een goede manier c:
Ik hoop dat het goed afloopt, dit moet nog erger als sterven zijn.
OM mijn god, ja pijn voel ik. Het is zo verwarrend, maar dan op een goede manier c:
Ik hoop dat het goed afloopt, dit moet nog erger als sterven zijn.
Bumblebee zei op 9 juni 2012 - 12:19:
OH MY GOOOOOOOSH~!
Wat ontzettend spannend, zeg!
Ik ga snel verder lezen & zoals gewoonlijk ongelovelijk geschreven.
Luve,
OH MY GOOOOOOOSH~!
Wat ontzettend spannend, zeg!
Ik ga snel verder lezen & zoals gewoonlijk ongelovelijk geschreven.
Luve,
PeachyFull zei op 8 juni 2012 - 18:41:
OGOODHAM! I LUV YA, hoe durf je het om zo'n pracht van een hoofdstuk, te schrijven! Gewoon ongelofelijk.
OGOODHAM! I LUV YA, hoe durf je het om zo'n pracht van een hoofdstuk, te schrijven! Gewoon ongelofelijk.
Oh my fxcking gowhs, adore iitt<3