Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Life in District 2 [Pauze] » 05. Saffiera
Life in District 2 [Pauze]
05. Saffiera
De vorige keer in Life in District 2:
Na een uur of 2 kondigde een van hun aan dat mijn styliste zo zou komen.
'Ga staan,' zei een ander.
Ze trokken zonder pardon mijn badjas uit, en zo stond ik dan. Helemaal naakt, terwijl zes ogen mij bestudeerden. Ik kreeg geen reactie.
Zonder verder nog iets te zeggen lieten ze me alleen achter in de kamer.
Na 5 minuten kwam eindelijk mijn styliste opdagen,
En mijn mond viel open van verbijstering.
Ze was duidelijk niet zoals de andere Capitool inwoners. Ze had geen pijnlijk fel gekleurd haar, maar mooi lang zwart haar, net zoals ik. Ook was ze een van de mooiste vrouwen die ik ooit had gezien. Niet dat ik op vrouwen viel ofzo, maar ik bedoel gewoon over het algemeen. Ze had scherpe jukbeenderen, en koele, ijzige grijze ogen. Ik schatte haar zo rond de vijfentwintig.
Je zou denken dat zo’n persoon heel erg arrogant was. Tenminste, dat zou bij haar uiterlijk passen. Maar zo was ze niet.
‘Hallo. Ik ben Saffiera, en jij bent Tatia toch?’
Ik kon niks anders doen dan knikken en haar een hand geven. In ieder geval was ik blij dat het geen man was, dan zou ik me best ongemakkelijk hebben gevoelt. Want ook zij ging mijn naakte lichaam bekijken. Toen ze klaar was keek ze me aan, en tot mijn grote verbazing, glimlachte ze.
Dat paste weer niet bij hoe ze eruit zag.
‘Laten we even gaan praten. Trek je badjas maar aan. Je zult wel honger hebben! De lunch staat al klaar.’
Verder zei ze niks meer en liepen we deze karakterloze kamer uit. We gingen naar de kamer die ernaast lag. Het had net zoals mijn slaapkamer hier een heel groot raam, maar in plaats van een bed stond er een comfortabele lounge bank. We namen plaats, en ze gaf me een bord met daarop een heerlijke lunch.
‘Zo, Tatia. Hoe bevalt het je in het Capitool?’
Die vraag had ik niet zien aankomen. Ik verslikte me in mijn chocomelk, en kreeg een flinke hoestbui.
Een beetje ongemakkelijk klopte Saffiera op mijn rug.
Moest ik op die vraag nou eerlijk antwoord geven?
Nee, lieg maar. fluisterde het stemmetje in mijn hoofd.
‘Het is… Anders,’ wist ik te verzinnen.
Saffiera begon te grinniken.
‘Ik ben het met je eens meid. De mode is hier ook zeer beroerd.’
Een Capitool inwoner die het hetzelfde er over dacht als ik. Dat is nieuw.
‘Aan die mode kan ik niets aan doen. Maar wel iets aan jouw kostuum.’
Ojee. Alsjeblieft niet. Ik zag daar zo tegenop!
Ons District was altijd een van de moeilijken. Wapens & vredebewakers training.
De enige optie die ik had was of mezelf in een raket kostuum te hijsen, of een malle vredebewakers kostuum aantrekken.
Geen van beide was leuk.
‘Maak je maar geen zorgen,’ zei Saffiera toen ze mijn blik zag. ‘Ik ben nieuw hier, en ik maak je niet belachelijk. Kom maar terug naar de vorige kamer, dan laat ik je het kostuum zien.’
Ze trok me overeind en nam me weer mee terug.
‘Zit,’ beval ze. Voor een paar seconden verdween ze, maar al snel kwam ze terug met een witte kledingshoes.
Weer trok ze me overeind en hees me in het kostuum. Of eerlijk gezegd meer een jurk.
‘Voor je jezelf mag zien, maak ik je eerst op!’
Ze plantte me neer en begon aan mijn gezicht.
Omdat er geen spiegels waren, kon ik de kleuren ervan niet zien.
Dus ik kon nog niet echt oordelen of ik er wel uitzag, of niet.
‘Houd je ogen dicht!’ En zo nam ze me uit mijn stoel, en (hopelijk) leed ze me naar een spiegel.
‘Ja! Nu mag je kijken!’
Mijn ogen vlogen open en ik keek in de spiegel.
Eerst wist ik niet wat ik zag.
Ik herkende mezelf niet eens. Hier stond een mooi meisje.
Nee, geen meisje, maar een vrouw.
Een vrouw waar de kleuren van af spatte. Niet zo lelijk als de Capitool
inwoners. Deze kleuren waren mooi, en paste bij mijn huid.
Ze had mijn ogen omlijst met een zwart randje.
Op mijn oogleden begon de kleur oogschaduw met geel, die langzaam overliep naar oranje, en uiteindelijk naar fel rood.
Op mijn lippen zat niks, en dat maakte het juist nog mooier. Ze had met een wat rouge mijn wangen wat roze gemaakt, wat me weer een beetje jonger liet lijken.
En mijn jurk was…
Beeldig.
Het was een kort jurkje, dat korte mouwtjes had. Hierin waren weer de kleuren geel, oranje en rood in verwerkt.
Ik viel enorm op dat was wel zo, en het klonk net alsof ik op een papegaai leek. Maar om een of andere reden was dat niet zo. De kleuren waren fel. Net zoals ik was.
Ik had nog geen schoenen aan, en mijn haar was ook nog niet gedaan. Maar ik begreep waarom ze me dit al liet zien. Ze wou me laten zien dat ik nog steeds dat meisje uit District 2 was.
Tatia met haar mooie, steile haren.
Tatia die het fijn vond om op blote voeten te lopen.
Ik had geen idee hoe ze dat wist, misschien was het alleen maar toeval.
‘Geen vredebewakers kostuum?’ Piepte ik.
‘Nee,’ grijnsde ze. ‘Ik kwam hierop door wapens. Ik dacht zo van: “Die spatten toch uiteen?”ť En toen moest ik denken aan vuurwerk, en zo kwam… Dit.’
Nou, erg slim was ze niet. Maar ik snapte haar. En daar ging het om.
‘Kom ik moet je haren nog doen!’ En zo ging er weer een uur voorbij.
Ze had - natuurlijk weer oranje, gele en rode - hairextensions bij me in gedaan. En zo stak ze mijn haren -wild maar toch mooi- op.
Ze kwam aanzetten met pumps, die ik lelijk aankeek.
‘Uhm… Een probleempje. Ik kan niet op hakken lopen.’
Verbaasd keek ze me aan. ‘Leer je dat niet van je moeder ofzo?’
Au. Die deed pijn. Nog steeds voelde ik steken in mijn hart als ik aan haar dacht.
‘Ik heb geen moeder meer.’ Mijn stem klonk verdacht schor.
Gelukkig ging ze er verder niet op in, en gaf me andere schoenen.
Ik moest lachen toen ik zag dat het sneakers waren.
‘Serieus?’ vroeg ik.
Ze knikte bemoedigend en ik trok ze aan.
Nu zag ik er beeldig én funky uit.
Grijnzend keek ik haar aan.
‘Ben je klaar?’ Fluisterde Saffiera toen ik nog steeds in de spiegel keek.
Oja. Ik was meer dan klaar.
Deze keer zouden de hongerspelen anders worden.
Daar zorgde ik zelf wel voor.
Spoiler van hoofdstuk 6:
Langzaam liet ik mijn hoofd op zijn borst zakken, en concentreerde me op zijn regelmatige hartslagen. Bij die aanraking voelde ik elektrische schokjes overgaan, waar ik van huiverde.
Het laatste wat ik voelde was hoe twee zachte handen door mijn haren gleden.
Mijn bewustzijn gleed weg, en ik zakte een droomloze slaap.
Reacties:
Oh god, ik zie haar gewoon voor me. Prachtig, erg mooi nagedacht
De spoiler maakt me nieuwsgierig :c. snel verder hea
It's totally awesomee!!
De personen uit jouw verhalen hebben altijd van die goede, uitgebreide, badass karakters. Geweldig! Dat jurkje van haar omschrijf je echt heerlijk, ik wil het (net als Pline) hebbbbeeeeeehhhhh.
Prachtig.
en die spoiler!
OMG
ik MOET verder lezen, je hebt me helemaal verslaafd gemaakt
ga je snel verder als je terug bent uit het zuidelijke zeeland?
ps. je spelling gaat echt vooruit meid, alleen nog een enkel spatiefoutje of kommafoutje blijft over. Maar ach, daar ontkom ik ook niet aan! super!
OMYGOD DIE SPOILER
Nu maak je me onbedwingbaar nieuwsgierig!
Kus
GEWEEEEEEELDIIIIG <3 Verder zijn er geen andere woorden beschikbaar in mijn woordenschat die dit verhaal omschrijven.
Xx