Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 11 Lorelei Garza

Ultionem [ Afgewerkt ]

Geschreven door:
Hermelien

Onderdeel van:
Ultionem [ Afgewerkt ]

Laatst bijgewerkt:
9 juni 2012 - 9:43

Aantal woorden:
1080

Aantal reacties:
9

Aantal keer gelezen:
697



11 Lorelei Garza

# Song [ Aislings pain ]
http://www.youtube.com/watch?v=l5JEpLpVcsE&feature=bf_next&list=FLPafM8EWR6ZKIMXgmgfCZqQ


Voeten dreunden over de aarde, Cians hand stevig in die van mij.
Harten zongen een angstaanjagend lied. Het geschreeuw kolkte om ons heen terwijl alle bomen gruwelijk tot leven werden gewekt. De zon werd verborgen onder dikke wolkendekens, de arena transformeerde in een gruwelijk tafereel. In het holst van de nacht schuifelden we door de gangen,
‘Charm !’ Schreeuwde ik. Haar donkerbruine krullen zwiepten over haar schouders, ze was ook gevlucht.
‘Charm !’ Mijn stem werd duidelijker en ze keek achterom. We renden naar haar toe, ik sloeg mijn armen om haar heen en drukte een kus op haar wang.
‘Godzijdank je leeft nog…’ Piepte ik. Ze aaide door mijn haren, vingers vonden mijn hoofdwond en ze keek me met grote ogen aan. Een nieuwe smeekbede van gegil dreunde door het labyrint.
‘Geen tijd, we moeten verder.’ Ze knikte kort, wierp een geconcentreerde blik op Cian maar toen ik zijn hand weer greep leek ze het meteen te begrijpen.
‘Laat het ophouden !’ Geschokt staarden we naar Aisling die opdook uit een smalle gang. Haar pupillen stonden groots, ze had haar handen angstvallig tegen haar oren geduwd.
‘Rennen !’ Riep Charm en greep ook mijn hand vast. Ik wilde Aisling redden, maar toen ze door iets gelokt werd was ze al verdwenen nog voor ik haar naam had kunnen roepen. De schreeuwende smeekbedes maakten me lam, de lucht om ons heen zat er vol van. Mijn hoofd begon te duizelen, alles spon lachend om me heen. Alsof onze zuurstof vergiftigd werd en we alle drie meteen neervielen. Mijn spieren werden verzuurd, krulde zich om mijn organen en liet m’n ogen dichtvallen. We werden prooien.

Aisling Luna


Ik keek hysterisch om me heen terwijl mijn beste vriendin onvindbaar door het labyrint zweefde.
‘Robin !’ Gilde ik. Geen antwoord. Mijn hart beukte als een bom tegen m’n ribben. Stemmen suisden roemoerig door mijn hoofd, het hield niet op.
Het kende geen einde meer. Hoe hard ik ook rende, ik was helemaal alleen.
Ik struikelde door mijn tollende hoofd, woedend kraste ik met m’n nagels in de boomschors. Mijn bebloede vingertoppen trilden terwijl tranen ontroostbaar over m’n gezicht gleden.
‘Alsjeblieft Robin !’ Jammerde ik en klemde mijn armen om m’n knieën.
Ik werd gek… De arena had me stevig in zijn greep, ik was weerloos… makkelijk om af te slachten. Ik bleef jammerend zitten terwijl de stemmen zachter werden, ik keek op en staarde recht op Robin’ s betraande gezicht.
‘Robin !’ Piepte ik. Ze zweeg, een koele stilte.
‘Ik word gek Robin.’ Fluisterde ik toen ze me aan bleef kijken.
‘Robin zeg wat !’ Schreeuwde ik. Ik slaakte de ene hysterische schreeuw na de andere toen stemmen als slangen in mijn hoofd woelden. Ik trok aan mijn haren en beschadigde m’n handen aan de boomschors terwijl Robin enkel maar toekeek.
‘Robin verdomme !’ Op het moment dat al mijn zelfcontrole verdween, mijn angst en verdriet naar haar toe zoog. Wilden mijn handen haar hals omklemmen.
‘Aisling !’ Haar stem klonk niet als haar echte, op het moment dat alle valse dingen verdwenen doorboorde een mes mijn buik. Ik keek met opengesperde ogen toe hoe Robin veranderde in mijn nachtmerrie, haar handen die me een tweede steek gaven en toen in as opging.
Het was Robin niet geweest… dat had ik ergens wel kunnen afleiden uit met waas overtrokken herinneringen. Het was een prachtig bedachte zet voor de Rebellen, de mentale pijn die ik voelde was moordend.
Ik stikte schreeuwend in mijn tranen, de stemmen in mijn hoofd waren verdwenen.
‘Aisling !’ Saphira en Pandorah knielden bij me neer.
‘We zullen altijd hartsvriendinnen blijven Robin, de rebellen hebben die herinnering aan jou niet veranderd.’ Ik duwde de laatste woorden over mijn lippen en werd dan voor altijd het zwijgen opgelegd.

# Song [ Aislings lullaby ]
http://www.youtube.com/watch?v=JESXym0Lc_A

Saphira Cantu


Tranen stroomden over mijn wangen toen Pandorah bij Aislings levenloze lichaam neerknielde. Pijnlijke herinneringen dansten over mijn netvlies, door Pandorah haalde ik nog steeds adem. Als zij me niet had vastgebonden aan de schors was mijn einde net als Aisling geweest. Het schot ging af, en haar foto werd door het luchtruim geweven.
“Aisling Luna”ť stond er in schuin gedrukte letters. Hadden de rebellen spijt ? Zouden ze stilstaan bij wat er gebeurd was ? Ik zoog mijn longen vol lucht en legde ook mijn bos klaprozen bij haar neer. Ik streelde haar goudblonde lokken langs haar oor en liet tranen verder stromen.
‘Je bent zo sterk geweest meisje… wij alle drie hebben de meest gruwelijke pijn ervaren. Ik ben blij dat je Robin nog altijd zal zien hoe ze echt was, rust in vrede.’ Fluisterde ik. Ik gaf Pandorah een hand en veegde de tranen weg. Het deed me herinneren aan het afscheid bij Margaretha… maar nu was ook Aisling er niet meer.
De wind werd warm, de middag nam voorzichtig zijn intrede.
Het labyrint werd weer tot leven gewekt na een eeuwig durende nacht.
Nog twee jongens en zeven meisjes. Het einde kwam dichterbij en ik kon niet geloven dat mijn hart nog steeds gezond tegen m’n ribben hamerde.

Lorelei Garza


Mijn hele wereld leek een vastgevroren moment te zijn, ik voelde hoe het bloed weer door mijn aderen stroomde. Hoe de zuurstof die we inademden weer die warme hitte werd. Ik luisterde hoe Charm en Cian met elkaar praatte, het deed mijn hart breken maar ik hield mijn ogen gesloten en luisterde met hen mee.
‘Ik moet je nog bedanken om haar leven te redden.’ Zei Charm stilletjes.
‘Ik stierf nog liever door die klootzak, dan haar te zien doodbloeden in mijn armen.’ er viel een intense stilte terwijl het gekwetter van vogels langzaam terugkeerde. Sinds er iedere dag een dode had gevallen had ik geen enkele vogel meer gehoord, betekende dit dat we rust kregen ?
Onze lippen een zucht van verlichting konden slaken ?
Het zachte zonlicht liet mijn gesloten ogen oranje kleuren, terwijl ik allerlei vormpjes ontwarde. Ik dacht aan alle gestorven dierbaren, aan de pijn waar ik niet had bij kunnen stilstaan.
Ze boden ons rust om een mentale pijn op te wekken.
Ik dacht aan Marceline… het vrolijke meisje met de stralende glimlach. Margaretha met haar kort zwart krullende haar. Love, het meisje met de glinsterende grijze ogen.
Josephine met haar unieke karakter en hoe ze in het begin zichzelf had afgeschreven maar ze had het geweldig gedaan, dat meende ik.
Ik dacht aan Aisling die kort geleden nog bij ons hoorde, hoe haar afschuwelijke dood de ergste van allemaal moest geweest zijn.
Alle herinneringen werden samengevoegd door één embleem.
De klaprozen die in ieder hoekje van het labyrint bloeiden.
Op een of andere manier brachten ze rust en vergiffenis, een teken van eenheid. Vierentwintig tributen, vijftien daarvan hadden de dood al gevonden en elk nam een klaproos met zich mee.


Reacties:

1 2

tamarastyles
tamarastyles zei op 7 aug 2013 - 16:23:
Ik zou allang dood zijn als ik hier aan mee zou doen! Ik hou dat echt niet vol!!


moorte
moorte zei op 10 juni 2012 - 17:00:
Oh mijn god, dit lijkt me zo pijnlijk. Ondraagbaar.
R.I.P. Aisling


MissEva
MissEva zei op 9 juni 2012 - 16:52:
Nee.. alweer iemand dood!
Not cool.
Mooi geschreven, en ga snel verder!


Jopie2
Jopie2 zei op 9 juni 2012 - 13:35:
geweldig,
hoe je de klaprozen erin hebt verwerkt,
Aislings afschuwelijke dood,
de angstige wereld van het labyrint die overal klopt,
de pijn van alle tributen
perfect
Mijn hart bonst nu heel hard in mijn keel. We komen steeds dichter bij het einde. Wat gaat er gebeuren?


Bumblebee
Bumblebee zei op 9 juni 2012 - 12:26:
Oh mij god...
Zit hier te janken hierzo...
Om mijn eigen dood nog wel!
Prachtig geschreven, Lore.
Thank you~!
Luve,



Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen