Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 12 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
12 Lorelei Garza
De zon schitterde en vogels floten geruststellende melodieën.
Ik at samen met Aveline van de donkerblauwe bessen en sneden geroosterde ganzant.
‘De arena lijkt zo onvoorspelbaar, het ene moment kun je dood neervallen… het andere kunnen we languit genieten van de hitte.’ Aveline sloot haar ogen en ging uitgeput in het kort gemaaide gras liggen.
‘Het is een tikkende tijdbom en wij zijn de lonten, klaar om één voor één afgevuurd te worden.’ Mijn stem was zacht en gedachten brachten me naar huis toen ik naast Aveline ging liggen.
‘Denk je ook aan thuis ?’ Fluisterde ik en kantelde mijn hoofd om Aveline aan te kijken. Ze knikte en haalde diep adem,
‘Ik mis alles… ondanks er waarschijnlijk niets meer over is om te missen.’ Antwoorde ze zacht. Ik knikte en probeerde alle ideeën over de wanhoop thuis te negeren. De manier van denken die ik thuis kende zou er niet meer zijn.
‘Had jij broers of zussen ?’ Ik besefte nu pas dat ik “had”¯ had gezegd in plaats van “heb”¯, alweer een feit waar ik me bij neergelegd had.
‘Een broer Luca. Die ik even graag mocht als de moordenaar die hier rondzwerft.’ Mijn lach was hard en bitter.
‘Heb jij broers en zussen dan ?’ Vroeg Aveline.
‘Mijn kleine broertje Vince, ik vraag me af of hij überhaupt overleefd bij mijn ouders.’ Ik zoog mijn longen vol lucht en probeerde m’n emoties te onderdrukken. Toen Aveline mijn hand nam zeiden we niets.
‘Hij zal het wel overleven nog even geduld en je zal hem weer in je armen hebben.’ Ik verstarde door haar woorden, ze zag het.
‘We weten allebei dat jij degene bent met veel kansen.’ Ik slikte de brok uit mijn keel en de woorden van m’n moeder schreeuwden in mijn hoofd.
“Mijn dochter gaat dood ! Ze heeft geen enig kans op overleven, wat moet ik nu aanvangen met Vince !”¯ Had haar stem geschreeuwd. Mijn vader had haar geslagen, had me gezworen zelf voor Vince te zorgen als moeder het niet meer aankon. Ze had het nooit aangekund, waarom zou ze het nu dan wel moeten ? Ik was degene die mijn broertje opvoedde, hem iedere ochtend naar de kleurklas bracht… wie zou dat nu moeten doen ? Mijn vader was een drukke zakenman en… ik beet op m’n lip, mijn moeder gaf enkel om zichzelf.
‘Sorry.’ Fluisterde ik en ze glimlachte zacht.
‘Ik begrijp het… het doet pijn om aan thuis te denken.’ Ik knikte en gaf een kneepje in haar hand terwijl we lachten.
‘Dankjewel.’ Zei ik glimlachend.
http://www.youtube.com/watch?v=yX0RhIizSCM
Myeline Dixon
De hitte werd vermoeiend, het moest ergens rond de dertig graden dansen.
Ik had me dagenlang verscholen, teruggetrokken… gevangen in mijn eigen lichaam. De dood van Love had me volledig aan diggelen geslagen.
Na haar dood waren ook Margaretha, Josephine en Aisling gesneuveld, alle prenten van gezichten weerhielden me van het ademhalen.
Het gruwelijke geschreeuw die de nacht staande had gehouden galmde nog door mijn oren. Ik had een vage glimp van Aisling opgevangen, een korte tijd daarna had het schot weerklonken. Dood.
Ik had me bezig gehouden met het geruststellende idee dat we de moordenaar zouden martelen, maar dan moest ik iemand vinden die gegarandeerd wou helpen. Mijn mes schuifelde door het luchtruim en raakte een konijn, er was genoeg spektakel en marteling geweest om ons nu gespaard te houden van bombardementen door rebellen. Genoeg vermaak voor de buitenstaanders betekende hier een grotere kans op overleven.
Ik besloot om Lorelei te zoeken, ze zou ongetwijfeld bereid zijn om te vechten. Ik hees een rugzak over mijn schouder en volgde de gangen op gevoel, naar de bron waar het schreeuwen het hoogst was geweest.
Mijn handen streken langs de felgroene bladeren, ik bleef gevangen in een web van beelden stilstaan. Een kleine open plek bezaaid met klaprozen. Tranen wilden openbarsten, de weg over mijn wangen vinden maar ik beet geconcentreerd op mijn lip en haalde diep adem.
Ik zat op de weg die leed naar het verleden, maar hier moest Lorelei ongetwijfeld in de buurt zijn. Ik kuste de drie middelste vingers van mijn linkerhand en stak ze op, ik wist niet wie hier exact gestorven was maar dit was het enige dat nu echt moest… als respect voor de mensen in het Capitool die nu rouwden. Of misschien waren die er ook niet meer ? Ik verbande meteen de gedachte aan een volledig gesneuveld Capitool, zonder de levendige herinneringen aan thuis wou ik niet meer vechten. Ik wandelde verder, mijn donkergrijze sweater gloeide door felle zonnestralen.
De korte jeans short daarbij boden geen bescherming. Gelukkig hadden ze ons een stevig paar wandelschoenen gegeven, die zowel in sneeuw als hitte makkelijk waren. Ik schuifelde tussen de gangen, langs de hoofdgang opnieuw door kleiner wordende gangen. Het werd stil toen Charms ogen die van mij vonden, ze plukte bessen en had enkele konijnen en ganzanten rond haar riem hangen.
‘Myeline ?’ Haar stem klonk helder en ze keek me bezorgd aan. Ik had geen flauw idee hoe ik erbij liep, maar het voorspelde dus niet echt prima te zijn.
‘Hé…’ Ik wilde enthousiaster klinken, maar mijn stem kraakte en klonk hees door de tranen.
‘Oh god…’ Piepte ze en rende naar me toe, ketende haar armen om me heen en streelde over mijn ruggengraat. Ik merkte nu pas dat ik fel afgevallen was, een zucht ontsnapte uit mijn mond toen Charm me aankeek.
‘Ik wou Lorelei een voorstel doen.’ Zonder verder vragen te stellen nam ze me mee door talloze gangen die ik alleen nooit gevonden zou hebben.
‘Loor was gaan jagen met Cian, ze moeten nu wel ongeveer terug zijn.’ Ik knikte enkel en ging zitten toen er een klein grasveldje verscheen aan de rand van een andere hoofdgang.
‘Ze wilden een grotere buit, we zijn allemaal sterk afgevallen…’ Fluisterde Charm en gaf me enkele bessen. Ik glimlachte vreugdeloos bij haar aanbod,
‘Love’ s dood viel me zwaarder dan ik ooit gedacht had… de pijn drong pas door na een dag alleen rondzwerven.’ Charm knikte,
‘Alleen zijn in onstabiele gevoellens is afschuwelijk.’ Aan haar woorden merkte ik op dat ze dus ook nog niet lang bij Lorelei en Cian was.
‘Ga maar rusten, ik blijf hier.’ Fluisterde Charm, ik knikte en ging in het zachte gras liggen. De hitte woelde om ons heen terwijl een zachte bries me meteen naar dromenland nam.
Ik huppelde voor Cian uit, zijn tinkelende lach liet mijn hart sneller slaan.
Ik lachte toen hij me inhaalde en gevangen hield. Ik drukte mijn lippen zachtjes op die van hem, verloor mezelf en liet mijn gevoellens los.
‘Ik hou van je.’ Zei hij stilletjes en streelde over mijn gezicht, ik opende mijn ogen en verdronk in zijn glinsterende ogen.
‘Ik ook van jou.’ Fluisterde ik in zijn oor en nam z’n hand.
‘Daar zijn ze.’ Klonk Charms stem en toen begreep ik haar woorden.
Myeline zat naast haar, kauwde vermoeid op een oud stuk vlees en glimlachte toen ze ons zag.
‘Myeline !’ Fluisterde ik enthousiast en sloeg mijn armen voorzichtig om haar tengere lichaam.
‘Hoe ben je hierheen gekomen ?’ Vroeg ik en gaf Cian de twee ganzanten en een soort ree, ik wist niet precies wat het was.
‘Ik ben naar de plek gegaan waar het geschreeuw het hardst had weerklonken, ik wou je een voorstel doen.’ Ik knikte bemoedigend en haar lach werd breder.
‘Ik wil de moordenaar die ons denkt te kunnen uitmoorden, zijn plannen eens grondig blokkeren. Ik weiger nog iemand van ons door hem te laten afmaken.’ Ik had er inderdaad al over nagedacht, maar met meerderen leek het nog een levensvatbaar plan.
‘Jij bent de enige die… ik vertrouw en een dapper vechtertje is.’ Ik lachte toen Charm en Cian knikten.
‘Geen twijfel mogelijk, ik zal je bijstaan om die klootzak te doden.’ Een onschuldige grijns sierde mijn gezicht en liet Cian lachen. Hij gaf me een tevreden klopje op mijn hoofd,
‘Mijn meisje heeft een wraakzuchtig kantje.’ Myeline grinnikte,
‘Dat kunnen we goed gebruiken.’ Zei ze en keek toen afwachtend naar Charm en Cian.
‘Ik doe alles om onze gestorven vriendinnen een plezier te doen.’ Zei ze vastberaden.
‘Helemaal mee eens.’ Stemde Cian in. Het lot had besloten, wij hadden besloten dat het genoeg was met afwachten op de dood.
In eer voor de gesneuvelden.
Reacties:
Ik dacht aan hetzelfde als Pline, wat als hij eindelijk dood is? Dan moeten ze elkaar gaan doden, het idee al. Ik ben benieuwd hoe je dit oplost, doden of vrienden? Waarschijnlijk bedenk je de beste oplossing!
jeay
eindelijk word er iets aan die jongen gedaan
die mij ook heeft vermoord
ik vind het zo leuk
love
WRAAK!!!!!
I hate That guy!
Hij is niet een goede gentelman!
Al die lieve meisjes vermoorden!