Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 13 Lorelei Garza
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
10 juni 2012 - 11:18
Aantal woorden:
1299
Aantal reacties:
10
Aantal keer gelezen:
690
13 Lorelei Garza
Een hemel van roze, blauw en fel oranje, terwijl de wind om ons heen dwarrelde. Onze voeten die samen door de gangen verdwenen, mijn haren die Charm in een lange vissengraat vlecht had geweven.
‘Als hij ons telkens weet te vinden, is hij geen kilometers verder van ons verwijderd zijn.’ Zei Cian die nu voorop liep. Toen de nacht viel hadden we de plannen vastgelegd, onze eerste stap was hem ontdoen van wapens en voedsel. Charm had geëist dat zij dat zou doen, maar ik had meteen besloten dat als er iets met haar zou gebeuren… ik alles zou doen om haar leven te sparen. Cian wist het, ik kon het zien aan zijn ogen die me pijnlijk aankeken. Wetende dat we nooit echt samen zouden zijn, thuis.
We zouden niet trouwen, geen kinderen krijgen… het bleef allemaal bij sterven. Want als onze wraak werd gekoesterd, zouden we elkaar moeten vermoorden… dat idee leek me te doen duizelen en ik slikte het opkomende gal in. We zeiden niets over wat er dan kon gebeuren.
Mijn hart sloeg onregelmatig tegen mijn ribben,
moed werd gecombineerd met angst… ik was maar een meisje,
een meisje uit het Capitool. Iedereen leek teveel van mij te verwachten,
Cian liet Charm voorop en hij trok me tegen zich aan.
‘Je kunt dit schat… wij kunnen dit.’ Fluisterde hij en drukte een kus op mijn voorhoofd.
Charm Alvarado
De hitte liet zweetparels over mijn armen rollen, ik kauwde op een stuk hertenvlees en genoot van de bries die de hitte kalmeerde.
Lorelei lag in Cians armen, we wisten allemaal dat ze binnenkort gescheiden zouden zijn. Ik kon de gedachte niet verdragen bij het idee dat mijn beste vriendin zou sterven. Hoe de tijd ook zou draaien of keren, één van hen zou intense pijn lijden bij het verliezen van de ander.
De arena was in enkele dagen hooguit weken veranderd tot een hel,
alles ging aan een razend tempo. Als we elkaar niet snel genoeg uitmoordde, werden we gedood door de rebellen met hun afschuwelijke marteltechnieken. De zon werd zachter, alsof alle hitte uit het landschap werd gezogen.
Een eerste koele bries gaf aan dat het een bitterkoude nacht ging worden.
‘We kunnen gaan.’ Zei Myeline.
De rugzakken werden gevuld en de wapens vonden onze omhelzing,
emoties werden verwijderd… we veranderden meteen in dodelijke spelers. Lorelei was de enige die een pijl en boog had, nochtans had ik zeker vijf exemplaren bij de Hoorn gezien.
Ik focuste me terug op het heden en liep nu als eerste,
gevolgd door Lorelei en Myeline. Cian ging achterop, klaar om alle mogelijke aanvallen af te weren. Mijn hartslag werd sneller, de adrenaline begon zich door mijn lichaam te verspreiden.
Ik sloot heel even mijn ogen, haalde diep adem en dacht aan alle gesneuvelden. Elke klaproos die we in het veld… in de arena hadden verloren. Ik besefte dat dit het waard was, een poging om ons te wreken leek me beter dan angstig te vluchten wachtend tot iemand anders zou vechten.
‘Wacht !’ Riep Cian op gedempte dringende toon en we keken hem vragend aan. Hij wees naar een kleinere gang,
‘Aveline en Verena.’ Fluisterde hij. Ze verschenen uit de verduisterde gang, hun blik stond rustig.
‘Waar gaan jullie heen ?’ Vroeg Verena.
‘We willen de jongen die ons verslind wreken, hij mag niet denken dat we allemaal bang zijn en vluchten.’ Ze wisselden een moment met elkaar uit en keken toen naar Lorelei.
‘Wij willen helpen, wat is het plan ?’ Vroeg Aveline en we verzamelden in een groepje.
‘Charm zal als eerste stap hem ontwapenen. Vervolgens ook het voedsel stelen, dan laten we hem een nacht ronddolen. Als hij denkt het te halen wreken we ons.’ Zei Myeline zacht.
‘Ik help bij het eten stelen.’ Besloot Aveline.
‘Ik help wel met wreken.’ Grijnsde Verena.
We wisten allemaal wat hierna zou gebeuren, hoe hard ik het ook van me afduwde… het idee overmande mijn geest. Een bloedbad met vriendinnen, geen winnaar.
Lorelei Garza
Ik spande mijn spieren en keek strak voor me uit.
‘We moeten alleen verder.’ Besloot ik. Cian vermande zichzelf en sloot zijn armen stevig om me heen.
‘Wees mijn sterke meisje, ik weet dat je het kan. Ik hou van je… al sinds ik een klein jongetje was. Ik ben vlakbij.’ Ik voelde de tranen op mijn wangen branden, hij veegde ze weg en onze lippen vonden elkaar.
Hongerig, pijnlijk en vastberaden.
‘Ik wou dat er een toekomst voor ons was… trouwen, kinderen en…’ mijn adem stokte en ik dwong mezelf rustig te blijven. Hij drukte een kus op mijn kruin en haalde diep adem.
‘We zijn zo weer bij elkaar.’ Fluisterde hij en tekende een denkbeeldig kruisje op mijn voorhoofd. Het vuur waar de jongen zich nietsvermoedend aan te goed deed had hem verraden. Cian en de anderen moesten gedwongen verdwijnen, ze zouden pas tevoorschijn komen als het mis ging… of we het voedsel en wapens hadden. Ik nam Myeline’ s hand en we liepen naar de dichtstbijzijnde boom bij ons doelwit. Cian en Verena zaten een gang verder.
‘Charm !’ Fluisterde ik en ze keek gehaast om.
‘Ik hou van je.’ Fluisterde ik, ze glimlachte.
Ik kon nog van haar lippen aflezen wat haar antwoord was en toen verdween ze het veldje in. Vanaf hier konden we enkel de jager zien liggen, hij sliep maar leek het prima te stellen.
‘Wij helpen pas als we buiten levensgevaar zijn.’ Zei Myeline, maar ze wist wat ik zou doen als ik besloot dat Charm in gevaar was.
Het werd muisstil, ieder krakend takje was hoorbaar.
De camera’s zoemden om ons heen, namen close-ups van onze gezichten.
Dit was hoogstwaarschijnlijk een prachtige afsluiter van de Hongerspelen.
Een spelen vol van romance, pijn, emotie en vriendschap.
# Song [ Battle of Charm & Lorelei ]
http://www.youtube.com/watch?v=3aYiiGd3PZc
http://www.youtube.com/watch?v=3aYiiGd3PZc
“5…”¯ Ik hoorde niets.
“4…”¯ Waarom duurde het zo lang ?
“3…”¯ Nog enkele seconden en ik zou Charm bijstaan.
“2…”¯ Verdomme wat gebeurd daar.
Toen ik in gedachten naar één wilde tellen weerklonk er een gruwelijk geschreeuw. In een pijnlijke seconde vonden mijn voeten de bosgrond.
Ik verbeet de pijn die mijn voeten teweeg brachten, ik had door de klap mijn voeten gekneusd. Ik voelde de botten krassen, slikte het geschreeuw in en rende naar Charm. Charm was het enige die telde.
‘Lorelei !’ Schreeuwde Myeline woedend. Ik sprintte de hoek om, negeerde iedereen die me nariep.
Mijn eerste pijl ging af. Mis. De jongen glimlachte toen hij me zag.
‘Charm rennen !’ Schreeuwde ik. Aveline greep haar hand en trok haar mee. Een messteek in haar been, ik rende op de jager af. Een pijl beukte woedend door zijn elleboog. Hij gromde en voor ik het wist ketende hij zijn armen om me heen. Ik klauwde mijn nagels in zijn gezicht en begon te krassen,
hij slaakte de ene woedende gil na de andere.
‘Lorelei !’ Charm had Aveline naar de anderen geduwd maar stormde het veld weer op. Onze levens waren aan elkaar verbonden, we gingen door het vuur voor elkaar. Ik verzette me zo hard als ik kon terwijl de stemmen in mijn hoofd en om me heen overvloeiden tot schreeuwen.
Mijn hart bonsde als een bom tegen m’n ribben.
Charm stak de jongen in zijn andere arm, hij verloor de controle. Ik wurmde me los, krabbelde recht en greep Charms hand.
Net toen ik achterom wilde kijken hees hij zichzelf in de bomen.
Messen die vlijmscherp waren, onze huid tot op het bot konden vernietigen in zijn handen gedrukt. Toen ik geconcentreerd voor me keek en mijn longen opnieuw vol lucht wilde pompen maakte het plaats voor een oorverdovend gegil. Ik zakte zonder nog controle uit te oefenen op mijn knieën.
De handen van Charm en mij verloren elkaar.
Ik luisterde hoe onze namen angstvallig de lucht kleurden.
Ik slaakte een kreet van pijn toen iemand het mes uit mijn been scheurde.
Ik werd ondersteund, gedwongen om te vluchten. Bomen glommen als diamanten en de nacht was gevallen.
Alles cirkelde in het rond, terwijl het bloed rusteloos over mijn lichaam droop. Dat was het lot van een meisje uit het Capitool
gevangen in de laatste symbolische Hongerspelen.
# Barst los in je reactie
Dit was het laatste hoofdstuk
voor mijn examens.
Reacties:
Pline zei op 11 juni 2012 - 18:09:
Ooooooh dit is echt super!!!
En zo spannend...
Je mag niet dood gaan, er is niemand die nog mag dood gaan!
Ik ga snel verder lezen
xxx
Ooooooh dit is echt super!!!
En zo spannend...
Je mag niet dood gaan, er is niemand die nog mag dood gaan!
Ik ga snel verder lezen
xxx
PeachyFull zei op 11 juni 2012 - 16:22:
Lang niet gereageerd door de aankomende proefwerkweek :I Maar geloof me, iki heb alles op de voet gevolgd! DIE JONGEN VERDIEND HET OM TE STERVEN! Naja, alvast succes voor je examens <3
Xx
Lang niet gereageerd door de aankomende proefwerkweek :I Maar geloof me, iki heb alles op de voet gevolgd! DIE JONGEN VERDIEND HET OM TE STERVEN! Naja, alvast succes voor je examens <3
Xx
justAgirl zei op 11 juni 2012 - 7:58:
woooooooww
omg omg omg.
fanfuckingtastisch geschreven. ik zat vast aan het scherm tot de laatste letter. !!lorelei maggg nieeett dooood! ik wil niet dat ze sterft ;o
het spijt me dat ik een paar dagen niet reageerde ik had het zo druk met leren.
maar alle hoofdstukken zijn geweldig! (:
kus en succes met je.examens !! (:
woooooooww
omg omg omg.
fanfuckingtastisch geschreven. ik zat vast aan het scherm tot de laatste letter. !!lorelei maggg nieeett dooood! ik wil niet dat ze sterft ;o
het spijt me dat ik een paar dagen niet reageerde ik had het zo druk met leren.
maar alle hoofdstukken zijn geweldig! (:
kus en succes met je.examens !! (:
...
Ik haat je!!! Nu is ze dood!
Oké ik wist dat dit zou gebeuren maar niet dat het nu zou gebeuren!
Oké dat is weer gelogen, dat wist ik ook. Maar ik wilde het niet weten dus dacht ik er niet aan.