FanFic.nl

Chapter 20:

De kinderen en Aslan liepen de hele weg terug, maar toen ze terug in Aslans kamp waren was het niet zoals ze het achter lieten. Aslan liep meteen weg. De kinderen begrepen er niets van. “I- Ik denk dat de oorlog is begonnen!”� Stotterde Ellen. “I-ik o-ook!”� Zei Dorien. “Jups, de oorlog is begonnen.”� Stelde Edmund vast. “Jij hebt zeker al vaak in de oorlog gevochten zeker?”� Vroeg Ellen. Edmund knikte. “In Londen vluchtte ik voor de oorlog en toen kwam ik in Narnia waar ik mee moest vechten in de oorlog.”� Aslan kwam terug gelopen naar ons. “De witte heks is hier. Neem dit koning Edmund. Hier kan je de magische cirkel van zonet mee maken.”� Hij gaf aan Edmund een kleine zilveren staf van ongeveer 5 cm groot. Edmund tekende meteen een cirkel in de lucht wat er heel gek uit zag, maar toen Edmund een stap achteruit zette kwam er meteen een cirkel tevoorschijn. “Hup, ga er in en trek je wapenuitrusting aan!”� Zei Aslan gehaast.
Als ik je nu moest vertellen over de kinderen zou het niet interessant zijn. Toch niet zo interessant als het bij Aslan was.
Toen de cirkel verdween liep Aslan met prachtige grote sprongen door de vechtende wezens wat verder het kamp door. Daar zat Jadis de witte heks op een prachtige witte draagstoel en zoals gewoonlijk had ze ook een prachtig wit kleed aan. “Aslan!”� Zei Jadis en ze gelijk stond op vanuit haar stoel. “Wat wil je?”� Vroeg Aslan. “Wat ik wil?”� Jadis begon te lachen. “Wat ik wil is Narnia, MIJN land!”� Zei ze plots dood serieus. “Narnia is niet jouw land. Het is óók niet mijn land. Het land Narnia is van iedereen, van iedereen die Narnia en de Narniers respecteert.”� Zei Aslan. “En ik kan jou met je volgelingen naar Charn sturen.”� “Maar Charn is toch verwoest?”� Vroeg Jadis verwonderd. “Dat is het zeker, maar met een beetje magie kan je zelfs de oudste landen terug halen.”� Antwoordde Aslan koel. “Als jij Charn kan terug halen zal ik al mijn troepen terug trekken!”� Zei de heks. “Afgesproken.”� Aslan draaide zich om. Ging op zijn achterpoten staan en blies in de lucht. Er kwam een grauwe deur tevoorschijn. “Als je hier doorloopt zal je terug in Charn komen.”� Zei Aslan. “Ik hoop dat het waar is!”� Zei Jadis en ze keek strak naar Aslan, maar ze keek daarna over het hele kamp. Overal waren er wezens die vochten. “IEDEREEN TERUGTREKKEN!”� Schreeuwde Jadis. Ieder wezen dat aan haar kant stond liep naar de heks toe. “Iedereen door die deur!”� Zei Jadis en ze wees naar de grauwe deur. De wezens keken raar, maar liepen dan toch de deur in. Jadis liep ook naar de deur. “Mag ik voor gaan majesteit?”� Vroeg een Minotour en Jadis knikte. De Minotour liep deur in en de opening van de deur was plots niet meer doorschijnend maar werd zwart en ze zag hoe de Minotour de oneindigheid inviel. “Dit is een val!”� Zei Jadis stil. Ze draaide zich met een ruk om en keek naar het kamp waar er niet veel meer van haar kant stonden. Jadis nam haar staf en liep op het leger af. “Halt!”� Zei Aslan hard. “Koning Rilian, Koning Edmund en de twee dochters van Eva krijgen de kans om Jadis te doden. Als er wat misloopt mogen de anderen ingrijpen.”� “AANVALLEEEENN!!!!!”� Schreeuwden de vier kinderen tezamen die de hele tijd vanuit de struiken hadden zitten toekijken. Edmund en Rilian liepen vastberaden op Jadis af, maar Ellen en Dorien liepen met angst achter hun aan. Edmund trok zijn zwaard en vocht meteen met Jadis. “Jij kleine stomkop!”� Schreeuwde Jadis toen Edmund haar staf bijna uit haar handen sloeg. “Niemand noemt Edmund zo!”� Schreeuwde Ellen en ze liep vastbesloten ook op Edmund op. Nu vocht Jadis tegen Edmund en Ellen en ze wist zich goed te verdedigen. “Vecht mee!”� Schreeuwde Ellen tegen Dorien en Rilian. Nu stonden ze alle vier rond Jadis. Jadis hield haar staf in de lucht en wou steken in Edmund, maar Dorien stond achter haar en nam haar staf uit haar handen. Dorien liep de grote rots op en omdat Jadis op Dorien lette nam Ellen haar zwaard en stak in de rug van de heks. Jadis viel op de grond en iedereen begon te juichen..