FanFic.nl

12 districts, 24 children -oneshots.

District 9 -F

Met een besweet voorhoofd staarde ik naar de hoorn terwijl de klok aan het aftellen was, ik moest nu een beslissing nemen. Doden, of gedood worden? Ik onderdrukte een snik als ik dacht aan de wanhopige gezichten thuis die wenste dat ik terug kwam. Oude Diego, kleine Yindi, drukke tweeling Dalon en Siri. Vermoeide Aglaya, zwijgzame Yuval. Norse Ricardo. Genoeg mensen om mijn best voor te doen, maar ik moest moorden om me hier uit te krijgen. En dat kon ik niet.
*
‘Yani!’ Schreeuwde oude Diego vanuit zijn schommelstoel. Hij wees met zijn wandelstok naar een stel graanzakken. ‘Kun je die even naar Jerico brengen?’ ‘Wat krijg ik ervoor?’ Vroeg ik uitdagend. ‘Ontslag als je het niet doet.’Gromde oude Diego nors. ‘allright,’ ik probeerde mijn beste glimlach tevoorschijn te toveren. Ik wist dat hij het niet meende. ‘Jongedame! Hoe vaak moet ik het nog zeggen, zolang ik leef word hier geen woord Engels gesproken!’ Schreeuwde oude Diego woedend en zwaaiend met zijn stok. Ik deed mijn best om hem geen Engelse verwensingen toe te werpen. Maar het was moeilijk om een goede baan te vinden op je veertiende. En ondanks Diegos’s opvliegendheid en geneuzel over hoe goed het in zijn tijd wel niet was is hij best oké. ‘Ja, ja, kalm aan Diego. Denk aan uw hart,’ Ik probeert hem te sussen en langzaam veranderde zijn hoofd, dat knalrood was geworden van woede weer naar de normale gebruinde huid die erg zeldzaam is in district 9. Ik pakte vlug de twee meelzakken op voor hij weer begon aan een van zijn eeuwig durende preken. Ik hield met mijn linkerhand een zak op mijn rug en met mijn rechterhand de ander onder mijn schouder. Ondanks mijn jonge leeftijd kan ik makkelijk zware dingen tillen. Dit komt mede door het zware werk dat ik op de boerderij van Diego doe. Hij had me op mijn elfde aangenomen als knechtte op zijn boerderij. Ik had hem daarvoor (nu eerlijk gezegd nog steeds een beetje) gezien als een oude dwaas die niet helemaal in orde was met zijn vreemde taal. Ik had hem daarom angstig aangekeken toen hij me plots aansprak toen ik een mandje eieren van mijn moeder bracht. Normaal knikte hij enkel dankbaar als ik wekelijks langskwam met een mandje eieren. Die keer sprak hij me echter aan, in het Spaans uiteraard. Ik had me helemaal doodgeschrokken en dacht dat hij me uitschold. Gelukkig was zijn kleinzoon, Dinal, in de buurt om het te vertalen. Hij en zijn vader konden ook Engels. Ik mocht hem meteen, Hij was groot, sterk, slim en had een geweldig gevoel voor humor. Je zou hem toen kunnen inschatten als veertien, maar hij was slecht een jaar ouder dan mij. Zijn lange zwarte haar zat altijd door de war, en je had kunnen verdrinken in zijn zeeblauwe ogen. Dinal was als een grote broer die ik nooit heb gehad, (we hebben wel twee jongens thuis, Yuval en Dalon, maar die zijn beide jonger dan mij). En toen kwam twee jaar geleden die verraderlijke boete. Ik was letterlijk ontspoord. Schold iedereen uit die me in de weg stond, sloeg om me heen, huilde bittere tranen. Dinals´ kwelende blik had me uiteindelijk tot bedaren gebracht. Ik zakte op het plein in elkaar. Dagenlang had ik met koorts op bed gelegen, weigerde te eten, mijn broertjes en zusjes konden het veel beter gebruiken. Het was me gewoon teveel geworden, een half jaar voor die boete was mijn moeder aan een zware longontsteking gestorven door het vele werken in de fabrieken. Ik had mijn steun gezocht bij Dinal. En toen stierf hij. Niemand had me durven te vertellen dat hij al in het eerste bloedbad was omgekomen, ik was er zelf achter gekomen bij de herhalingen. Hij toonde geen tegenstand, de woorden “dood me dan”� kon je hem haast horen zeggen. Ik nam de tribuut die het had gedaan niet kwalijk. Doden was immers het doel van de hongerspelen, nee, het Capitool was hier de dader. De moordenaar. Toen ik er eindelijk een beetje bovenop was probeerde ik zo veel mogelijk buitenshuis te zijn. Ik kon niet tegen de sombere sfeer bij mij thuis. Want sinds mijn moeders dood hadden we geen ouders meer. Mijn vader was al jaren geleden overleden door een ontploffing in de fabrieken. Mijn oudste en enigste zus Aglaya kwam aan het hoofd te staan, ze was 14. Te jong om een gezin te lijden. Als het Capitol er achter kwam werden we allemaal in een weeshuis gegooid. Maar het Capitol bekommerde zich niet om zulke onbelangrijke zaakjes, het goed fabriceren van het graan bijvoorbeeld was veel belangrijker. Heel district 9 stond vol met graanfabrieken, vanaf je veertiende werd je verplicht om er te werken tot je te oud was, tenzij je een rede reden had om niet meer te kunnen werken of al een baan had. Ik had dan ook erg geluk gehad met het baantje op de boerderij Diego. Iemand die een boerderij bezat was erg rijk. Het graan werd verkocht aan de fabrieken waar het netjes werd verpakt en opgestuurd werd naar de rest van Panem, met name het Capitool. Diego opperde altijd dat Spaans, de eeuwen oude taal die zover ik wist alleen hij nog sprak, de heilige taal was. Dat je hem sprak betekende dat je boven het gewone hardwerkende volk stond, belangrijk was. Ik had hier altijd sceptisch tegenaan gekeken maar ondanks dat had ik zonder morren de taal geleerd en sprak hem nu vloeiend. Dinal was een erg goede leermeester geweest.

Ik kwam aan bij het huis van Jerico aan. Hij is een vredebewaker en beheerd het graan. Hij zorgt ervoor dat al het graan netjes in de fabrieken komt. Hij koopt het altijd voor een eerlijke prijs, vaak krijg ik er ook nog een fooi bij. Ik mocht hem wel, meestal gaf hij je een zak graan extra zonder dat je naam vaker in de bol hoefde. Tegen alle regels van het Capitool in, maar iedereen in district 9 plakte de regels aan hun laars. Jerico zou al duizend keer doodgegaan zijn als ze hier achter kwamen. Hij zat op de veranda van zijn huis, zijn witte vredesbewakers pak schitterde in de brandende zon. Toen hij me zag begroette hij me vrolijk en nam de zakken dankbaar aan. Hij overhandigde me zoals altijd een klein buideltje geld en een klein zakje graan. ‘Dank je,’ zei ik dankbaar terwijl ik ze aan mijn riem vastknoopt en richting de fabriekshuisjes liep. Mijn dienst vandaag zat er op, ik kreeg eerder vrij vanwege de jaarlijkse boete die morgen weer begon.

Ons huisje was aan de fabriek aangebouwd, we waren dan ook als de dood voor een ontploffing. Je kreeg een huis toegewezen aan de hand van het aantal personen in een gezin. Wij waren met zes dus hadden we een klein appartementje met vier kamers. Twee slaapkamertjes, een ‘badkamertje’ een klein keukentje en een piepklein woonkamertje. Zodra ik een stap over de drempel zette werd ik bestormd door de liefste tweeling die je je kon bedenken. Siri sprong in mijn armen en Dalon klampte zich aan mijn benen vast zodat ik geen stap verder kon zetten. ‘Je zou toch vroeg thuis zijn?’ Vroeg Dalon grijnzend terwijl hij mijn benen los liet en me aanstaarde met zijn gitzwarte ogen. ‘Je bent thuis,’ fluisterde Siri, ze legde haar hoofd op mijn schouder en ik voelde een warme straal van tranen over mijn rug stromen. ‘Ja,’ zei ik beslist terwijl ik naar de tafel liep en Siri erop zette, ik keek haar doordringend aan en zag mijn moeders ogen, chocoladebruin met een karamelkleurig puntje erin. ‘En ik ga niet meer weg, vandaag,’ voegde ik er aan toe. Siri’s gezicht lichtte op. ‘Beloven,’ zei ze scherp, ik hiel mijn rechterhand op ‘ik Yani Greengrass, beloof plechtig niet meer dit huis te verlaten tot morgen ochtend,’ het sarcasme droop er vanaf maar Siri leek overtuigd. Ik haalde het bundeltje en de zak graan van mijn riem en legde ze op tafel. ‘Ooh,’ zeiden Siri en Dalon in koor. Ik kon het niet laten te glimlachen, iedere keer als ik thuis kwam van Jerico keken ze weer even bewonderd. Ik gaf het bundeltje aan Dalon ‘koop je even wat vlees voor het eten?’ Dalon keek bewonderd, het verbaasde hem dat ik hem zo veel geld toevertrouwde. ‘Ga je niet mee dan?’ Vroeg hij voor de zekerheid. ‘Ik heb huisarrest,’ zei ik met een scheve glimlach, Siri giechelde. ‘Oké, zus. Ik zal je niet teleurstellen,’ hij hield zijn hand voor zijn voorhoofd en zijn borst naar voren, als een vredebewaker in de commandohouding. En liep de deur uit, samen met het bundeltje. Ik keek Dalon nog even na, hij moest zoveel mogelijk verantwoordelijk leren te zijn. Het peutergehuil bracht me uit mijn gedachte. Yuval stak zijn hoofd om de hoek. ‘Heee, Yani,’ begon hij langzaam ‘ehum Yindi huilt, of je even wilt helpen.’ Ik zuchte en liep richting de kleine slaapkamer. Deze werd gedeeld door Dalon, Siri en Yindi. Yindi lag in een klein houten bedje en huilde terwijl ze onrustig met haar kleine vuistjes heen en weer zwaaide. ‘Ssst, rustig meisje. Kalm,’ suste ik haar terwijl ik haar pakte en heen en weer wiegde. Ze was haast direct gekalmeerd en zuigde ongestoord op haar duim. Yuval staarde me verbaasd aan ‘hoe doe je dat?’ Vroeg hij verbluft. ‘Ze heeft gewoon wat aandacht nodig,’ stelde ik vast als een dokter die een ingewikkelde ziekte bescheef. ‘O,’ zei hij verbaasd. ‘Hou je haar even bezig? We gaan zo eten.’ Ik overhandigde Yindi aan Yuval en hij keek als een boer met kiespijn. ‘Maar heel even,’ beloofde ik smekend. ‘Tuurlijk’ zuchtte hij. Ik dankte hem en liep naar de keuken waar Siri me hielp met het eten klaarmaakte. Het werd als gewoonlijk weer een groentestoofpot. ‘Ik ben thuis!’ Kondigde de zangerige stem van Aglaya aan. Er verscheen een opgeluchte glimlach op mijn gezicht. Ik kon er niet aan denken wat er gebeurde als Aglaya bij de fabrieken omkwam. Siri rende vrolijk de woonkamer. ‘Agly,!’ Jubelde ze vrolijk. ‘Heee Siri, kleine meid’ Zei ze gemaakt opgewekt, ik wist dat ze doodop was van het zware werken. ‘Hoi!’ Jubelde Dalon op zijn beurt, mooi, het vlees is er. Ik droogde mijn handen af aan mijn schort en liep de woonkamer in. ‘Dag zus,’ begroette ik haar vluchtig terwijl ik dankbaar het vlees en overige geld van Dalon aannam. ‘Ik kreeg er een extra poot erbij!’ Zei hij trots toen hij het konijn met de poot overhandigde. ‘Mooi zo, dat word extra veel vlees,’ zei Aglaya met een zwak glimlachje. Haar ogen waren half dicht en ze had diepe donkere wallen onder haar ogen. ‘Ik ben bijna klaar met het eten,’ zei ik tegen haar terwijl ik het vlees in stukken sneed en het in de pot deed. Aglaya hielp me niet, dat deed ze nooit. Ze was een verschrikkelijke kokkin en bovendien altijd uitgeput als ze van de fabrieken kwam. Ze werkte van vijf tot vijf. ‘Ga maar vast klaar zitten.’
Toen het eten klaar was lag Aglaya met haar hoofd op de tafel te slapen, probeerde Yuval Yindi met moeite aan tafel te krijgen en waren Siri en Dalon aan het discuteren wie het grootste deel van de poot mocht.
Het duurde niet lang voor iedereen in bed lag. Ik besloot Aglaya maar morgenochtend voor de boette te wekken, ze zag er zo vredig uit in haar slaap. Het deed me denken aan de oude Aglaya, de Aglaya voor de dood van onze moeder.

Ik werd vroeg wakker om ontbijt te maken, ik had vandaag geen werk. Ondanks het vroege tijdstip klopte Findar, de buurman al aan de deur. ‘Ik kwam net Ricardo tegen, hij vroeg me om je direct naar de boerderij te sturen, hij zei niet waarom,’ voegde hij er aan toe toen hij mijn verraste gezicht zag. ‘Dank je, ik zal direct gaan.’ Findar knikte en liep alweer weg. Ik bakte vlug voor ieder een ei en deed er een homp brood bij. Mijn eigen eten nam ik mee in de hand terwijl ik me naar Diego’s boerderij snelde. Ricardo was de zoon van Diego, Dinals vader. Ondanks dat iedereen vrij was vond ik Ricardo toch in de graanvelden. Hij begroette me met een knik, hij was nooit echt hartelijk geweest. ‘Ik heb wat voor je,’ zei hij langzaam. ‘Volg me,’ zei hij vlug. Ik volgde hem nar de boerderij. Waar hij me staande hield in de woonkamer. ‘Wacht hier.’ Hij liep de trap op, Diego sliep waarschijnlijk nog, er was verder niemand. Ik keek naar de foto’s die op de houden kast stonden. De tranen brande in mijn ooghoeken toen ik naar Dinals uitdagende grijns keek. De meeste foto’s waren van Dinal. Een paar van zijn moeder die eveneens als mijn vader tijdens een fabriekontploffing was overleden. Je kon zien dat Dinal erg op zijn moeder leek. Alleen had zij lang stijlblond haar. Dina had me nooit verteld waarom zijn moeder in de fabrieken werkt als ze zo rijk was en op de boerderij had kunnen werekn. Één foto was van haar en Ricardo toen ze ongeveer net zo oud waren als ik nu. Ze had haar haar opgestoken en had een prachtig vuurode jurk aan. Hij was tot iets over haar knieën met bandjes en een kunstsof roos op het linkerbandje. Net iets boven haar middel was een witte lint bevestigd. Daaronder had ze rode lakschoentjes aan. Ik moest toegeven, ze zag er prachtig uit, ze was sowieso erg knap. Ze moest een erg rijke familie hebben gehad. Ricardo kwam terug met een rode jurk plus schoenen. Het was dezelfde als op de foto! ‘Ik wil dat je deze aandoet met de boete,’ zei hij vast. Mijn mond valt open. ‘Ik kan dit toch niet aannemen? Dit moet u erg dierbaar zijn,’ zeg ik terwijl ik naar de foto wijs. Ricardo knikt. ‘Dat is het ook, Sanor was dol op deze outfit. Ze was het mooiste meisje van heel district 9 en trots op haar prachtige kleren. En dan blijkt ze mij leuk te vinden,’ er speelt een vredevolle glimlach om zijn mond als hij terug denkt aan die tijd. ‘Maar ik weet zeker dat ze het had gewild dat jij ze draagt,’ het klonk haast als een bevel ‘dit hoort erbij,’ zei hij, en hij gaf me dezelfde kunststofroos aan als op de jurk. ‘Voor in je haar,’ gaf hij aan. ‘Wauw,’ wist ik uit te brengen. ‘Nu, ga naar huis, kleed je om. Maak je klaar voor de boete.’ Ik knikte, bleef hem bedanken en snelde toen naar huis. District 9 was zo ongeveer aan het ontwaken, veel mensen begroette me onderweg naar huis. Toen ik thuis kwam zat iedereen al aan de ontbijttafel. Ze hadden hun boetekleding al aan. ‘Je jurk ligt al klaar,’ kondigde Aglaya aan terwijl ze Yindi probeerde eten te geven. ‘niet nodig, ik heb er een van Ricardo gekregen. Hij was van zijn vrouw.’Een verbaasde ‘ooh,’ rolde over Siri’s lippen toen ze de rode jurk zag. ‘Wauw,’ gaf Aglaya toe. ‘Ga maar gauw omkleden, ik heb de badkuip nog gevuld,’ dit klonk erg uitnodigend. Vlug snelde ik me naar de kleine ijzeren badkuip. Het water was al edelijk lauw maar het kon me op dit moment niets schelen. Zodra ik erin zat kreeg hetwater a een redelijk zwarte kleur. Ik waste ruw mijn benen en armen en liet Aglaya mijn rug doen. Mijn zwarte haren waren al redelijk schoon dus daar deed ik niets aan. Aglaya hielp me met mijn kapsel, de witte band die eigenlijk om mijn middel hoorde gebruikte ze om mijn haar op te steken. Ze bevestigde de roos achter mijn oor. Ik deed de jurk aan, hij paste perfect. De stof was van echt zijde, een moment van schuldgevoel overmande me toen i bedacht dat we hier een jaar lang genoeg eten voor konden krijgen.De rode lakschoenen waren echter een maat te groot maar ik besloot ze voor deze gelegenheid toch aan te doen. ‘Je ziet er prachtig uit,’ zei Aglaya met een zucht. Zelf had ze een oude jurk van onze moeder aan. Hij was lang, lichtblauw en had pofmouwtjes. Ik had de jurk altijd erg prachtig gevonden. ‘Dank je, jij ook,’ heel even verscheen er een glimlach op haar gezicht. ‘Agly!’ Siri kwam de kamer binnengestorm, ze had zelf een erg schattig lichtgroen jurkje met kanten aan, hij was vroeger van mij geweest. ‘De vredebewakers kwamen net langs, ze zeiden dat de boete eerder begon dan gepland,’ ze stopte even om naar adem te happen toen ze me zag. ‘Ooh,’ zei ze terwijl ze haar chocoladebruine ogen opensperde van verbazing. Ik glunderde van trots door de aandacht die ik kreeg door de jurk. ‘Kom,’ zei Aglaya beslist. ‘We moeten naar de boete, ik wil niet te laat komen.’ Ik knikte en pakte Siri bij haar handje terwijl ze vrolijk meehuppelde. Dalon kwam aan mijn andere hand en we huppelde als drie kleine kinderen richting het plein. Yuval keek ons ongelovig aan terwijl hij kleine Yindi droeg. Dit was zijn eerste jaar voor de boete en hij was bijzonder zwijgzaam, hoewel hij nooit vaak met veel woorden sprak. Ondanks mijn verbod om zich in te schrijven voor bonnen wist ik dat hij al minstens zeven keer in de bol zat. Ik zat er dit jaar 21 keer in en Aglaya 35 keer. De kansen waren absoluut niet in ons voordeel. Ik stuurde Dalon en Siri het publiek in, waar Findar op ze zou passen. Hij keek erg ongemakkelijk toen hij Yindi in zijn handen kreeg gedrukt maar zei niks. Ik gaf aan dat Yuval zich moest melden bij de notarissen en vervolgens bij de twaalfjarige moest staan. Ik deed hetzelfde en ging tussen een groepje veertienjarige staan. Ik groette Jess en Ann, een tweeling uit mijn klas. Ze hadden beide identieke kleding aan en keken erg angstig, zover ik me kon herinneren had ik ze nooit van elkaars zeiden zien wijken. Een trompetgeschal kondigde aan dat we stil moesten zijn. De burgemeester kwam het podium op en deed haar gebruikelijke toespraak, vervolgens kondigde ze onze zeer geliefde Diederique Dragon aan. Hij paradeerde het podium op. Zijn haar had een normaal bruine kleur en hij droeg vrijwel altijd een zwarte smoking. Hij was best knap, en jong. Ondanks dat haatte ik hem, hij had Dinals’ naam opgelezen drie jaar geleden. Hij hield nooit van toespraken dus schraapte hij enkel zijn keel en liep naar de meidenbol. ‘Dames eerst,’ het leek haast een verplichte zin. Hij graaide erg lang in de bol, uiteindelijk moest hij er een pakken en haalde er een briefje uit. Nogmaals schraapte hij zijn keel. Hij keep zijn ogen fijn, het moest een erg klein schrift zijn, ik kon maar een persoon bedenken die zo klein schreef. En ja hoor ‘Yani Gonzí¡lez,’ ik werd lijkbleek. Zonder iets te zeggen liep ik naar het podium, als een geketende gevangenen hield ik mijn polsen aan elkaar. Ergens vaag in mijn achterhoofd hoorde ik het geschreeuw van Yuval, ik keek smekend zijn kant op. Zijn ogen aren betraand maar hij stopte met schreeuwen. Toen ik op het podium kwam vroeg Diederiue twijfelend of iemand in mijn plaats wou. Diep in mijn hart hoopte ik dat niemand zich aan bood, dat niemand zich voor mij voor de leeuwen zou gooien. Gelukkig, niemand zei iets. ‘Nou dan, een applaus voor Yani, de vrouwelijke tribuut van district 9!’ Niemand deed wat, iedereen kende me. Dat hulpje van oude Diego, die wees, dat meisje die drie jaar geleden instortte…
*
De gong ging, ik had mijn besloot genomen, ik zou niets doen. Sterven. Ik stapte langzaam uit mijn buis en spreidde mijn armen naar de hemel. Alsof ik iets wilde grijpen, ik sloot mijn ogen en een speer doorboorde mijn rug.

‘Yani?’ Een bekende stem vroeg naar me. Mijn ogen vlogen open zodra ik hem hoorden, de stem, zijn stem. De zeeblauwe ogen, het warrige haar, de uitdagende grijns waar ik iedere dag nog naar had verlangd. ‘Danil,’ fluisterde ik door mijn tranen heen, ik sloot hem in mijn armen, voor eeuwig.

Reacties: