Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 15 Cian Herrera
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
12 juni 2012 - 19:34
Aantal woorden:
1211
Aantal reacties:
10
Aantal keer gelezen:
768
15 Cian Herrera
De nacht was koud zonder haar in mijn armen, het verdriet die me vanbinnen vermoorde was genadeloos. Sneeuwvlokken dwarrelden uit het wolkendek, een sterrenloze nacht. Ik slikte de tranen in, de anderen verwachtte dat ik ruw verderging. Mijn meisje was het middelpunt van ademhalen geweest, ik had nooit zonder haar gekund… dachten ze echt dat ik zonder enige moeite kon verdergaan ? Tranen welden op, niemand keek… niemand hoefde mijn verdriet te delen. Ik greep mijn rugzak en haalde Kimani’ s stemmendoosje uit. Verscheurd met pijn zakte ik verderop neer, bij het veldje waar onze laatste herinneringen lagen. Ik opende de doos met trillende vingers en zodra haar stem door het labyrint dwarrelde stroomden de tranen onophoudelijk over mijn gezicht.
“Wat moet ik dan zeggen ?”¯ Haar stem klonk zo opgewekt, vol leven…
“Verzin iets.”¯ Mijn stem klonk hees, maar blij.
“Dat ik hier naast mijn schat zit en heel veel van hem hou ?”¯ Lachte ze.
Ik liet de herinnering op mijn netvlies branden. Hoe ze voor me zat, de blik in haar donkere ogen. Die donkere haast zwarte ogen… Haar lach twinkelde om me heen, liet mijn hart sneller slaan. Een volgende herinnering speelde uit de doos.
“Wauw…”¯ Fluisterde ze zacht.
“Ik wou dat we hier voor altijd konden blijven, samen.”¯ Ik had over haar wang gestreeld, geglimlacht. “Overal zullen we samen zijn, niets kan ons scheiden…”¯ Zei ik zacht. De ondergaande zon liet tinten in het rond dansen. De kwetterende vogels keken op ons neer en toen sprak ze de woorden die voor de hele wereld een bekend ritme zouden vormen.
“Voor eeuwig en altijd. Rust in vrede. Jij die bent verdwenen. Naar de wolkenketens hier ver weg. Naar de engelen waar jij zal zingen. Je lach en zoveel dingen. Geen spijt. Voor eeuwig en altijd. Mijn liefde voor jou…”¯ Haar stem zwierf weg en het geluid van onze lippen ging aan me voorbij, ik klapte de doos dicht en keek op toen Myeline naast me kwam zitten.
‘Het spijt me…’ Fluisterde ze.
‘Waarvoor ?’ Vroeg ik en veegde de tranen weg.
‘Door mij ben je haar en Charm verloren.’ Ik fronste en schudde mijn hoofd.
‘We wilden dit Myeline, iedereen weet dat we zullen sterven… Lorelei en Charm stierven liever op deze manier dan vluchten. Dat weet ik zeker.’
Zei ik en ze knikte, probeerde de tranen te negeren.
# Song
http://www.youtube.com/watch?v=wHGKRf_Yf_4
Saphira Cantu
http://www.youtube.com/watch?v=wHGKRf_Yf_4
Saphira Cantu
‘Rennen !’ De stemmen dreunden door mijn hoofd, ik wisselde een korte blik met Pandorah.
‘We moeten.’ Fluisterde ze. Mijn voeten raakten de bosgrond en we schuifelden door de gangen. Volgden het geschreeuw en gehuil.
‘Daar !’ Pandorah wees naar een hoofdgang. Mijn hart bleef haperen toen ik toekeek, twee meisjes werden ondersteund. Stervende… op de vlucht.
Ik slikte de brok in mijn keel weg en rende sneller, Aveline bleef op ons wachten.
‘Snel !’ Beval ze, als een tikkende tijdbom schuifelden we door de gangen.
‘Ze moeten rusten !’ Het was de harde stem van een jongen.
Toen we stilstonden besefte ik pas welke gruwelijke beelden ik te verwerken kreeg. Charm Alvarado, bebloed en gillend van de pijn in het gras.
Naast haar lag Lorelei Garza, ze bewoog niet… gaf geen kik toen haar ogen in hun kassen wegdraaide. Het gal in mijn slokdarm kwam op en iedereen keek geschokt toe. Mijn handen trilden, dit spel was erger dan ooit.
De rebellen genoten van onze pijn, van het verdriet… ik had nooit ingezien dat mensen zo wreed voor elkaar konden zijn. Pandorah trok me dicht tegen zich aan, ik besefte nu pas dat er honderden tranen over mijn gezicht stroomden.
De herinnering leek zo dichtbij, nog geen vierentwintig uur geleden waren ze beiden op de wereld… levend. Ik ontweek Cian, zo heette hij. De jongen in pijn… de jongen die zijn meisje verloor. Verena en Myeline waren degene die ons nu leden door dagen van stilte.
‘Wat als we hem hierheen lokken, iedereen zit klaar en dood hem meteen.’ Stelde Verena voor. Een ijzige stilte. Ik liet beelden om me heen dansen en besefte toen dat het best een goed plan was. Voor het eerst in dagen keek iedereen elkaar aan, een vonk van hoop schitterde om ons heen.
‘Iemand valt nep in slaap bij een vuur, hij zal ongetwijfeld komen opdagen om ons meer pijn te doen. Zodra hij dichtbij is geven we hem één dodelijke steek… dan kan iedereen die wil, hem doden. Samen.’ Vulde Myeline aan.
Ik voelde de drang naar gerechtigheid, Charm en Lorelei verdienden dit. Marceline, Love, Margaretha, Josephine en Aisling ze verdienden het allemaal.
‘Ik vind dat we het moeten doen.’ Bevestigde Aveline.
Ik knikte om mijn mening te uiten, iedereen keek toen afwachtend naar Cian. Zijn blik veranderde, de donkere ogen die leeg en doelloos hadden gestaan transformeerden tot moedig en dapper. De jongen waar Lorelei van hield was weer in ons midden… wat niet betekende dat hij geen pijn leed.
‘We doen dit. De gesneuvelden hier moeten gerechtigheid krijgen !’ Hij stond op en iedereen werd enthousiast.
‘Ik wil hem misleiden.’ Zei Aveline, iedereen twijfelde maar Verena knikte.
‘Hij heeft Aveline gezien en wil haar ongetwijfeld graag vermoorden.’ Haar stem was bitter, maar ze sprak de waarheid.
‘Wanneer beginnen we ?’ Vroeg Pandorah.
‘Volgende ochtend als de zon opkomt, we zullen ongetwijfeld moeten vechten… dat kunnen we pas goed doen als we iets zien.’ Iedereen stemde in. De middagzon liet onze lichamen glinsteren.
‘Wat gaan we nu doen dan ?’ Vroeg Aveline fronsend.
‘Ons voorbereiden, een paar gaan jagen, anderen kunnen vechttechnieken opdoen en slapen dat kan iedereen gebruiken.’ Antwoorde Verena. In gedachten gonsden de twee schoten van Charm en Lorelei door mijn hoofd,
ik schudde de gedachte van me af en zoog mijn longen vol lucht.
Ik zou vechten, ik zou moedig zijn… wij allemaal.
Aveline Rowe
Ik en Verena gingen vechttechnieken doen, Cian en Myeline zouden jagen terwijl Pandorah en Saphira sliepen. Ik ging in kleermakerszit zitten en keek toe hoe Verena aanviel op een boom. We hadden hier geen andere middelen, geen zilveren parachutes die ze anders kregen.
Velen van ons hadden de dood gevonden door bloedvergiftigingen,
bloedverlies of gapende wonden… als er zalven of geneesmiddelen waren geweest waren de meesten nu nog levend. Opnieuw een zet van de rebellen, dit was de echte Hongerspelen. Hier was overleven moeilijker dan alle andere jaren, want niemand kreeg hulp van de buitenwereld. Verena scheurde moeiteloos een stuk van de schors, huid van de vijand.
De haat woelde om me heen, dit maal gingen we gepland te werk.
We dachten niet aan wat er zou gebeuren als hij dood was… want dan zouden we één voor één ten onder gaan aan de rebellen en hun marteltechnieken, niemand van ons kon de ander doden.
Ik dacht aan Luca… zou hij werkelijk meegenieten van deze Spelen ?
Ik wou weten hoe het ging met mijn ouders, of ze nog leefden… of ze hoopten dat ik weer naar huis zou keren.
‘Jouw beurt.’ Grijnsde Verena, ik knipperde verward met mijn ogen toen de boom letterlijk kaal was geworden.
‘Jij bent echt dodelijk.’ Lachte ik en stond op.
De dagen van stilte zinderden nog na, ik had voor het eerst weer gelachen…
Ik focuste me op de boom, mijn tegenstander. Zonder nadenken gaf ik alles van mezelf, alle vechtlust die in me verborgen zat.
Verena keek me bewonderend toe toen ik uitgeraasd was,
‘Laten we onze ideeën over wie hier het meeste kans maakt op overleven herzien.’ Lachte ze en klemde haar armen om me heen.
Ik was niet langer het Capitoolkind, ik was Aveline Rowe… een naam die nu niet stond voor een klein dertienjarig meisje,
maar iemand met moed en kracht.
Reacties:
Jopie2 zei op 16 juni 2012 - 12:25:
Justice!
Justice is what we all need and deserve!
Wat een pure emoties weerklinken in dit stuk.
Hoog niveau, echt klasse
De pijn waaronder Cian lijdt is zo zielig. Hij is z'n meisje kwijt. Ik leef enorm met hem mee.
Justice!
Justice is what we all need and deserve!
Wat een pure emoties weerklinken in dit stuk.
Hoog niveau, echt klasse
De pijn waaronder Cian lijdt is zo zielig. Hij is z'n meisje kwijt. Ik leef enorm met hem mee.
Bumblebee zei op 14 juni 2012 - 16:49:
OHMYGOOOOOOSH...
Moet hier echt mijn tranen wegvegen.
Prachtig! Absoluut prachtig!
Fantastisch!
Luve,
OHMYGOOOOOOSH...
Moet hier echt mijn tranen wegvegen.
Prachtig! Absoluut prachtig!
Fantastisch!
Luve,
Heartbeat zei op 13 juni 2012 - 13:27:
WAAAAAhhh
That sucker needs to die
Sorry
Gewoon eventjes mij menig zeggen
WAAAAAhhh
That sucker needs to die
Sorry
Gewoon eventjes mij menig zeggen
moorte zei op 13 juni 2012 - 12:25:
__________________________________________________________________
“Wat moet ik dan zeggen ?”¯ Haar stem klonk zo opgewekt, vol leven…
“Verzin iets.”¯ Mijn stem klonk hees, maar blij.
“Dat ik hier naast mijn schat zit en heel veel van hem hou ?”¯ Lachte ze.
Ik liet de herinnering op mijn netvlies branden. Hoe ze voor me zat, de blik in haar donkere ogen. Die donkere haast zwarte ogen… Haar lach twinkelde om me heen, liet mijn hart sneller slaan. Een volgende herinnering speelde uit de doos.
“Wauw…”¯ Fluisterde ze zacht.
“Ik wou dat we hier voor altijd konden blijven, samen.”¯ Ik had over haar wang gestreeld, geglimlacht. “Overal zullen we samen zijn, niets kan ons scheiden…”¯ Zei ik zacht. De ondergaande zon liet tinten in het rond dansen. De kwetterende vogels keken op ons neer en toen sprak ze de woorden die voor de hele wereld een bekend ritme zouden vormen.
“Voor eeuwig en altijd. Rust in vrede. Jij die bent verdwenen. Naar de wolkenketens hier ver weg. Naar de engelen waar jij zal zingen. Je lach en zoveel dingen. Geen spijt. Voor eeuwig en altijd. Mijn liefde voor jou…”¯ Haar stem zwierf weg en het geluid van onze lippen ging aan me voorbij,
__________________________________________________________________
Oh mijn god
Zijn laatste aandenken aan zijn meisje... *snik*
PAK HEM MENSEN
__________________________________________________________________
“Wat moet ik dan zeggen ?”¯ Haar stem klonk zo opgewekt, vol leven…
“Verzin iets.”¯ Mijn stem klonk hees, maar blij.
“Dat ik hier naast mijn schat zit en heel veel van hem hou ?”¯ Lachte ze.
Ik liet de herinnering op mijn netvlies branden. Hoe ze voor me zat, de blik in haar donkere ogen. Die donkere haast zwarte ogen… Haar lach twinkelde om me heen, liet mijn hart sneller slaan. Een volgende herinnering speelde uit de doos.
“Wauw…”¯ Fluisterde ze zacht.
“Ik wou dat we hier voor altijd konden blijven, samen.”¯ Ik had over haar wang gestreeld, geglimlacht. “Overal zullen we samen zijn, niets kan ons scheiden…”¯ Zei ik zacht. De ondergaande zon liet tinten in het rond dansen. De kwetterende vogels keken op ons neer en toen sprak ze de woorden die voor de hele wereld een bekend ritme zouden vormen.
“Voor eeuwig en altijd. Rust in vrede. Jij die bent verdwenen. Naar de wolkenketens hier ver weg. Naar de engelen waar jij zal zingen. Je lach en zoveel dingen. Geen spijt. Voor eeuwig en altijd. Mijn liefde voor jou…”¯ Haar stem zwierf weg en het geluid van onze lippen ging aan me voorbij,
__________________________________________________________________
Oh mijn god
Zijn laatste aandenken aan zijn meisje... *snik*PAK HEM MENSEN
Ik was vergeten dat ze nog maar 13 was! *snik!*
Ik voel de angst die de rest voelt ook!