FanFic.nl

Prompts /shots / ...

Elise (De Hongerspelen)

Stukje muziek

Verslagen staarde ik naar het scherm. Ik voelde de armen van mijn beste vrienden rond me, ik hoorde ergens ver weg het geluid van mensen die me probeerden te troosten, maar dat drong allemaal niet tot me door. Het enige waar ik aan kon denken was aan wat er net gebeurd was. Ze was nog zo jong, te jong om te sterven.
Mijn zusje, tribuut bij de zesenzestigste hongerspelen. Het onmogelijke was mogelijk geworden toen haar naam getrokken werd op de dag van haar twaalfde verjaardag.
Iedereen wist dat ze geen kans had. Iedereen wist dat ze zou sterven, maar niemand wou haar plaats innemen. Jawel, ik zou het doen, maar ik mocht niet. Het moest een meisje zijn.

Ik bleef naar het scherm staren. Nu was het zwart, iemand had de televisie uitgezet. Waarschijnlijk zou dat de leerkracht zijn. Thuis hadden we geen televisie, dat konden we niet betalen. Daarom konden we er op school naar kijken. Moesten we er op school naar kijken.

Leegte, dat is het enige wat ik voelde. Een leegte die nooit meer gevuld zou kunnen worden, een die er altijd zou zijn. Mijn hele leven lang.

Ik kon het niet aan, ik moest hier weg. Zonder te letten op alle anderen stond ik recht en ging de klas uit. Eenmaal ik buiten was begon ik te rennen. Ik moest even alleen zijn. Achter me werd mijn naam geroepen, iemand volgde me en ik liep sneller. Ik hoorde dat die persoon gestopt was met me te volgen maar ik vertraagde niet. Ik kon het niet. Ik moest blijven doorgaan, alle pijn uit me lopen, als ik liep voelde ik niets, niets behalve die leegte die er was.

Ik kwam op een plekje aan de rand van het district. Niemand kwam hier ooit. Niemand zou me hier zoeken, dat hoopte ik toch. Er stond hier een boom waar ik als ik klein was vaak in speelde met Elise. Ik mocht er niet aan terugdenken. Herinneringen deden pijn, nu toch.
Ik klom in de boom en ging zitten.

Er werd afgeteld, iedereen keek naar het scherm. Bang voor wat er zou gebeuren. Elise stond op het platvorm.
6… ze zag er zo kwetsbaar uit.
5… ik wou dat ik daar stond en niet zij.
4… wat er ook gedaan zou worden, het begin is altijd een bloedbad.
3… ik hoop dat ze het overleeft.
2… ik hoop dat haar dood niet pijnlijk is.
1… ik kan echt niet zonder haar.
De hongerspelen waren begonnen. Een beroeps vermoorde een jongentje. Hij brak gewoon zijn nek en gooide het lichaam weg. Het was een slagveld en de camera’s speelden ermee. Dit is wat ze graag hadden. Moord.
Wat verder waren ze nog aan het vechten, ik zag al vier lichamen liggen. Geen van hen was Elise, dat was al een opluchting, maar ik wist niet hoe lang ze het zou trekken. Ik zag haar ook nergens in de gevechten. Ik hoopte dat ze al weg was. Een schot klonk, er was nog iemand gestorven, de camera’s zoomden in op het lichaam van het meisje van district vier, een beroeps. Een speer door haar lichaam.
Ik zag Elise nog steeds nergens, ze focusten zich op het gevecht. Één van de beroeps liep naar de hoorn. Een meisje, er werd ingezoomd op haar gezicht. Ogen vol haat en vastberadenheid. Zij is van plan om te winnen. Ze nam pijl en boog.
Er kwam een beeld van bovenaf. Ik zag Elise in de richting van de bomen rennen. Beschutting. Ze had een klein tasje bij zich.
Nog een twintig meter en ze was aan de rand.
De camera’s zoomden op haar in en ik zag aan haar dat ze bang was.
Ze bleef rennen. Als ze bijna aan de rand was vertraagde ze wat. Ze zag er nu al rood uit van de inspanning. Het was echt een hel om haar daar te zien.
Plots verstarden haar ogen. Pijn was erin te lezen, pijn en angst. De camera zoomde uit en ik zag een pijl door haar steken. Net op de plek van haar hart. Langzaam kwam er bloed uit de wonde. Ze zakte neer, en zat op haar knieën op de grond. Ik kon niets doen. Ik keek ernaar alsof het om een vreemde ging.
Er passeerde een jongen iets verder. Hij stond even stil en keek naar haar. Haar ogen hielden die van de zijne vast.
“Help me alsjeblieft.”� Fluisterde ze zacht. De jongen liep naar haar toe. Probeerde haar voorzichtig te verplaatsen, iets verder weg van de rand en knielde naast haar neer.
“Help me.”� Fluisterde ze opnieuw en het deed pijn om naar de smeekbede in haar ogen te kijken.
“Ik ga je helpen, ik ga zorgen dat je geen pijn meer hebt.”� Zei de jongen zacht.
“Mag ik juist je naam weten? Ik wil weten wie ik dankbaar moet zijn.”� Fluisterde ze. Ik voelde een steek door mijn hart gaan, ik kon haar niet verliezen.
“Stephan, ik ben Stephan.”� Zei hij, en ook hij had tranen in zijn ogen. Ik kon echt niet blijven kijken, ik wou niet zien hoe het leven langzaam uit haar stroomde. Hoe ze daar lag, met haar hoofd steunend op de knieën van de jongen. Ze zag er zo kwetsbaar uit.
Maar hoe graag ik mijn ogen ook wou sluiten, ik kon het niet.
“Dankjewel.”� Zei ze en ze sloot haar ogen. “Dankjewel Ian, dat je er altijd voor me was.”� Ik voelde een brok in mijn keel maar kon die niet wegslikken. “Dankjewel Stephan.”� Waren haar laatste fluisteringen.
De jongen haalde zijn mes uit, tranen stroomden over zijn gezicht.
“Ik wil je geen pijn zien lijden.”� Zei hij en hij sneed haar keel over. Met één vlotte beweging. Iets later klonk er een schot.
Mijn zusje was gestorven. Ik keek voor me uit en kon niet bevatten wat er net gebeurd was.

“Ian waar ben je?”� de stem van Maaike haalde me uit mijn gedachten. Ze liep wat verderop, op zoek naar mij. Langzaam kwam ik uit de boom.
Ze zag me net op het moment ik op de grond stond en liep naar me toe.
Nu pas besefte ik wat er gebeurd was.
Ik begon te wenen, duizenden tranen liepen er over mijn gezicht. Ze trok me dicht tegen haar aan en kon ook haar tranen niet bedwingen.
Ik zakte door mijn benen. Ik had de kracht niet meer om te blijven staan.
Zo zaten we daar, in elkaars armen, huilend om het verlies van mijn zusje.

Ik zou rouwen om mijn zus.
Ik zou leven met een leegte.
En ooit zou ik weer bij haar zijn.
Al had ik het gevoel dat die ooit niet zo ver weg zou zijn.

Reacties:

1 2

Heartbeat zei op 13 juni 2012 - 13:30:
...
Prachtig geschreven schat!
Ik ben er nu echt even stil van geworden...

PeachyFull zei op 13 juni 2012 - 7:40:
Zo veel gevoel in zo'n klein stukje. Eén vermoord, vele andere gebroken. Dat ze in de wereld van THG zo ziek kunnen zijn, en dat laat jij nu mooi zien. Hoe een twaalfjarig meisje de dood opzoekt in de arena. Just amazing <3

Xx

LotStuff zei op 13 juni 2012 - 0:43:
De tranen staan hier bijna in mijn ogen.
Het is echt onwijs mooi geschreven.

Wat ik vooral heel erg leuk vind is je opstelling van de one-shot. Je kent het einde al een beetje in het begin met het feit dat zijn zus gestorven is maar de details kom je dan uiteindelijk later pas te weten wat het allemaal dat tikkeltje echter maakt.

Echt heel erg mooi gedaan.
x.

realMe zei op 12 juni 2012 - 22:59:
dit is zo zielig
echt zo mooi
een prachtige one-shot
gewoonweg geweldig
en zo gevoelig
love

Chrissy zei op 12 juni 2012 - 22:58:
Acherem!
Dit is zó zielig!
Asdfghjk
WAAROM LIET JE DE ARENA NIET GEWWON ONTPLOFFEN?!
(Ja ik zei het! Alweer )