Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Overige » Waar de lijken eeuwig zinken! » Dokter John

Waar de lijken eeuwig zinken!

13 juni 2012 - 3:25

349

1

228



Dokter John

Het zicht van het open veld met het lijk van de violist word ineens vervangen door de aanzicht van een klein schuurtje... en wat er in dat schuurtje gebeurt... Is onmenselijk!

''Scalpel. Klemmen. Duw hem tegen de grond. Geen onschuldige handen! Iedere seconde telt! Snij! Door zijn huid. Er stroomt heel veel bloed. Geen spijt als ik hem help! Zijn huid ligt open. De ingewanden zijn goed zichtbaar. Brutaal verwijderd, zo overbodig, smaakvol, gegeten van binnenuit. ''Naai hem dicht zodat hij het overleefd. We eten Ingewanden om onszelf in leven te houden!'' ''Dertien dagen uitgehongerd sinds ze deze plek hebben gebombardeerd. Alle wegen zijn geblokkeerd en het bos zit vol met mijnen. Er is geen uitweg!'' De helft van het dorp stierf, de dieren vluchtte, Plagen en ziektes verspreiden als een tikkende tijdbom de geur van dood! ''Dokter, ik ga er geen spijt van hebben! gebruik je kunst! Amputeer nu mijn hand zodat ik kan eten!'' Ze gingen voorbij hun gezond verstand om hen zelf in leven te houden, en verloren al hun respect! ''Scalpel. Klemmen. Duw hem tegen de grond. Geen onschuldige handen! Iedere seconde telt! Snij! Door zijn huid. Er stroomt heel veel bloed. Geen spijt als ik hem help! Meer van hen stierven, verrot. maar de chirurg leefde door. Voedde zich met organen, ledematen, een bloed honger die nooit genoeg was! Hij realiseerde zich snel dat zijn tijd van moorden aan een eind was gekomen. Geen levende ziel over, voor zijn honger gedreven diefstal. Hij had ze allemaal vermoord! ''Maar ik moet eten! Maar een klein stukje van mij! Kom bij papa! Hij moet eten!'' Hahahahahaha Twintig dagen bijna uitgehongerd in dit dode hutje werd hij gevonden door soldaten die hem terug brachten. Hij was gered. Comateus, hij wist maar heel weinig van de verschrikkelijke dingen dingen die hij gedaan had toen hij wakker werd. Hem was verteld dat hij''Ernstige oorlog trauma's had. ''Mond kapje. Riemen. Duw hem tegen de grond. Geen onschuldige handen! Iedere seconde telt.'' Hij at zijn eigen tong. Veel bloed vloeide. ''We verliezen hem!'' Hard falen... Zo overbodig, voedzaam, gegeten van binnen uit. Deze honger naar bloed is een gedeelte van hem geworden. Nooit tevreden, en in zijn laatste minuut van zijn leven realiseerde hij, dat zijn moordfestijn tot een einde is gekomen.


Reacties:


sannemonster
sannemonster zei op 13 juni 2012 - 3:29:
weetje begin te denken dat ik.... het toch niet zo heb op kanibalisme