FanFic.nl

Concert <-- afgerond

2

“en dit is jullie appartementje dan. Klein maar knus uiteraard.”� De forse oom van Heide laat ons een klein appartementje binnen. We moeten twee verschrikkelijk steile en lange trappen op al willen we hier komen, maar de man heeft geen woord gelogen, het is hier inderdaad behoorlijk knus. Heide’s oom verlaat het appartementje weer en zijn zware voetstappen klinken nog na op de trappen. Vermoeid zetten Heide en ik onze tassen neer. Er is een open keukentje in de woonkamer met een klein gaspitje en een koelkastje. In de woonkamer staan twee kleine tweezits bankjes en een televisie uit het tijdperk zero op een oude sinaasappelkrat. De vloer heeft een oud uiterlijk en hier en daar zijn en grote kieren tussen de planken tevoorschijn gekomen. De muren zijn allemaal in hetzelfde heldere wit geschilderd. Er hangen bloemetjesgordijnen voor de grote ramen die uitzicht bieden op het kenmerkelijke grachtenuitzicht van Venetië. Terwijl Heide uit hijgt op een van de bankjes bekijk ik de rest van de kamers. Een badkamertje met toilet, douche, spiegel en wastafel geheel in de traditionele witte kleuren zoals in de woonkamer. Twee slaapkamers met beide een bed, kast en kaptafel. Meer heeft het appartementje niet te bieden. Toch is het groot zat. Ik converskeer een kamer en drop mijn tas op het bed. Uitpakken zal niet nodig zijn. Zodra dat concert af is rij ik linea directa weer naar huis. Al is het midden in de nacht! Heide gaat toch halverwege de zomer weer met haar oom en tante mee. Die gaan dan weer naar Nederland om daar hun vakantie te houden.

“kom je? Mijn tante staat er op dat we samen gaan eten! Ze heeft een halve dag voor ons in de keuken gestaan de schat.”� Ik krijg een steek vol schuldgevoel. Ik maak gebruik van de gastvrijheid van de familie van Heide en het enige waaraan ik denk is weer naar huis kunnen. Ik kijk even in de spiegel van de kaptafel en fatsoeneer mijn haar. Ik haal de klip er uit en zet hem er na even gewoeld te hebben door mijn haar er weer in. Snel volg ik Heide richting de trappen. Ik haat die trappen nu al!

“we vonden het zo leuk om te horen dat Heide dit jaar langs kon komen! En nog wel met een vriendin! Dat is al helemaal gezellig. En een vriendin van Heide is een vriendin van onze familie. We zijn erg blij om je er bij te hebben meissie.”� Rillingen. Duizenden rillingen liepen over mijn rug bij zulke praat. Toch behield ik mijn glimlach op mijn gezicht en neem een slokje water. Heide had niet overdreven dat haar tante een halve dag in de keuken had gestaan. De complete keukentafel stond vol met eten. Alsof er voor twintig in plaats van acht mensen gekookt was. Al aten de anderen wel alsof ze alles ook op zouden krijgen. Heide heeft ook nog twee neven en een nichtje die aan het bunkeren waren aan tafel. Ik weet mijn god niet meer hoe ze ook al weer heette. Het gaat er de ene kant in en de andere kant weer uit. Wel weet ik dat de oudste van de neven me de hele tijd aankijkt wat mij op m’n zenuwen werkte.
Het jongere nichtje van Heide trekt aan de zoom van mijn shirt en zegt iets Italiaans tegen me. Ik kijk naar Heide die me glimlachend aan kijkt.
“ze zegt dat je mooi haar hebt.”� Ik kijk naar het meisje en glimlach.
“je haar is inderdaad prachtig. Blondines zijn hier erg gewild hoor!”� de tante van Heide geeft een vette knipoog naar haar oudste zoon en ik krijg kots neigingen bij het zien van de blik die hij me werpt.
“misschien zou je het eens los moeten dragen? Je hebt zo te zien een flinke bos.”� Ik schud mijn hoofd en kijk een beetje geërgerd naar de tante.
“ze draagt het bijna nooit los ,tante. Ze heeft elke dag weer wat anders in haar haar.”� Ik knik verlegen. Ik hou niet van los haar. Het plakt in je nek als het warm is, het word zwaar al word het vochtig, het pluist al draag je het los. Ik hou het het liefst opgespeld. Inmiddels heb ik wel meer klippen nodig dan voorheen. Ik probeer nog steeds de ideale draag methode te vinden voor mijn haar. Het is steil en ontiegelijk lang. Maar ik weet nog steeds niet wat ik er mee wil, dus laat ik het zo en blijf ik zoeken naar de juiste draag methode.
“ik mocht willen dat ik zulk mooi haar had. Blond, lang, steil.”� Heide wijst naar haar eigen haar.
“in tegenstelling tot dit krulligere zwarte bosje touw.”� Haar oom aait haar over haar hoofd.
“dat is het haar waarop je trots moet zijn! Zo is het al generaties lang zo. Kijk maar naar je tante en je moeder. Over je grootmoeder en verder nog maar te zwijgen meisje.”�
vervolgens komt er een heel gesprek, half Italiaans, over bloedlijnen. De aandacht is van mij verschoven en ik ga een beetje onderuitgezakt zitten. Ik wil naar mijn kamer. Rust!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.