FanFic.nl

Concert <-- afgerond

3

De volgende ochtend word ik wakker gemaakt door Heide die hyperactief op mijn bed ploft.
“kom op slaapkop! Het is de grote dag!!! Nog maar acht uur de tijd om ons volledig klaar te maken!”� ze moet d’r kop houden. Zij heeft gister niet twaalf uur achter het stuur hoeven zitten. Nog maar te zwijgen over dat familie diner. Mokkend kom ik uit bed en pak mijn koffer er bij.
“wat ga je aantrekken vanavond? Heb je al hakken gevonden? Hoe ga je je haar dragen? Zal ik je make-up anders doen?”� aaaaaaaargggg!!! Ik heb cafeïne nodig wil ik nu normaal kunnen functioneren. Ik gris een afgeknipte jeans uit mijn tas samen met een zwart hemdje en houd het haar voor.
“outfit klaar.”� Even is het stil en wil ik me weer omdraaien in mijn bed. Helaas….
“WAAATT! Dat ga je toch niet dragen! Kom op! Dat kan gewoon niet. Wij gaan vandaag shoppen anders hoor! Ik ken alle geweldige minimarktjes hier. Hup bed uit en aankleden. Douchen doe je vanmiddag maar! Hup hup!”� gordijnen gaan open en als een soort gekwelde vampier laat ik me uit bed vallen en hou ik mijn handen voor mijn ogen.
“oké! Ik geef me over.”�

Ik ben zo misselijk als maar kan. Het warme weer, het drukke gedoe van Heide en de stank van alle mensenlichamen hier op een klein miezerig marktje samen maakt het me moeilijk om mijn lunch er niet uit te gooien. Toch heeft Heide het voor elkaar gekregen dat ik iets gekocht heb voor vanavond. Zelf loopt ze nu al met drie tassen vol. En nog heeft ze niet alles bij elkaar voor vanavond. Gelukkig zou dit het laatste marktje zijn.
“Daar moet ik heen!”� en weg is Heide. Zo gaat het nu al de hele dag. Zodra ze wat ziet is ze weg. Van deze mogelijkheid maak ik gebruik door even weg te duiken uit de mensenmassa.
“ik ben bij dat steegje!”� roep ik nog. Ik hoop maar dat ze me gehoord heeft. Of eigenlijk niet. Dan heb ik tenminste even de tijd om op adem te komen. Ik wurm me langs nog wat mensen en zak vlak bij het steegje tegen de muur aan. Uit het steegje komt een niet al te welkome geur van bedorven waar die door de warmte gassen vrij laat, maar dat deert me niet. Beter dan tussen al die mensen. Vanavond belooft al druk genoeg te worden aan Heide’s gezeur te horen. We zijn vandaag ook al meerdere ‘fans’ tegen gekomen. Voor mij blijven ze hetzelfde. Gillende, krioelende en aanstellerige huppeltjes. En Heide doet er net zo vrolijk aan mee. Stinksteegje, mensenmassa of Heide en fans. Dan ga ik nog liever voor mensenmassa en steegje! Gooi er nog een koeienvlaai bij en ik vind het helemaal goed. Beter dan dat hysterische gedoe.

“ooh daar was je al! Was je kwijt, maar moet je zien wat een enig kettinkje ik heb gescoord! Hij past zo goed bij mijn oorbellen. En ik heb het nog goedkoop meegekregen ook van die jongen! Alleen omdat ik zulke mooie heupen had volgens hem.”� Ik grinnik. Heupen? Tuurlijk joh. Alsof jongens daar naar kijken.
“ik denk eerder dat hij interesse had in je boezem.”� Volgens mij trek ik het gezicht van een grazende koe zo ongeïnteresseerd als ik ben.
“denk je echt? Maar hij was zo aardig!”� ik trek een wenkbrauw op.
“jongens zijn alleen geïnteresseerd in borsten en alles tussen je benen. Hoe meer je showt des te meer je in de smaak valt.”� Heide kijkt me onderzoekend aan. Normaal zeg ik niet meer dan wat noodzakelijk is tegen haar. Dit is ook nieuw voor haar.
“oh, oké dan, jij zult het weten.”� Ik weerhoud mezelf er van om met mijn ogen te rollen. Alsof zij een heilige maria is. Tuurlijk. Toch houd ik wijselijk mijn mond en samen lopen we terug naar ons appartementje. Helaas trekt Heide alweer na drie minuten haar kwek open. Ik ga dit niet trekken! Een hele zomer lang! No way!


De rij hier is gigantisch. Zo’n opkomst had ik nooit verwacht. En staat hier genoeg man om meer dan een compleet stadion te vullen. Verschrikkelijk! Het is voornamelijk zo erg omdat het alleen maar huppeltjes zijn zo ver ik kan kijken. Nog erger, ze schreeuwen om het minste of geringste. Al loopt er maar iemand aan de andere kant van de deuren langs dan flipt de menigte. Goddank heb ik oordoppen. Ik denk dat ik ze in de zaal toch niet meer nodig heb, tegen die tijd ben ik zo goed als doof.
Heide staat naast me op en neer te springen. Ze gilt al even hard mee als de rest.
“kom, daar is onze deur!”� ze wijst in de verte naar een kleinere rij en ik zucht van verlichting. Goddank, geen gedrang strakjes. Nog voor we de rij bereiken beginnen meisjes te joelen. Kaartjes worden omhoog gehouden en zodra we in de groep staan worden we zo’n beetje geplet in omhelzingen van volslagen vreemden. Er word gelijk Engels tegen ons gesproken.
“hebben jullie gewonnen? Wat gaaf!”� Heide begint gelijk in half Engels half Italiaans terug te kwebbelen. Ik besluit maar niet op te letten wat ze allemaal zeggen. Wel vallen een paar namen erg vaak op.
“wie is jouw type?”� het duurt zeker een paar seconden voordat ik de vraag begrijp. Toch kan ik absoluut geen antwoord bedenken.
“ze is absoluut een Tom type.”� Heide is me voor. Ik haal m’n schouders op en kijk naar een andere kant. Het zal allemaal wel. Een voorkeur hebben voor een bandlid? Ga toch weg. Het gaat toch om de muziek?
Bij ons gaat er eindelijk een deur open. Grote bodyguards staan in de deuropening en een voor een worden we naar binnen gevraagd. We zijn met zo’n twintig meiden. Alhoewel, van een meid weet ik niet zeker of ze echt een meid is. Maakt me niet uit. Hij of zij is even hysterisch als de rest.
Binnen worden onze papieren gecheckt en moeten we handtassen en dergelijke waar afgeven. Verschillende meisjes beginnen te giechelen zodra ze gefouilleerd moeten worden. Ik laat het allemaal maar gewoon. Ik heb niets te verbergen. Ja, op een zwaar gefrustreerd gezicht na.
Na twintig minuten, ja twintig minuten duurde het voor alle meiden compleet gescreend waren, worden we begeleidt naar een andere zaal. Backstage blijkbaar. Misschien zijn front seats wel de plekken in de back stage. Tot mijn verbazing echter lopen de meiden het podium op. Moet ik volgen? Een Heide die in mijn rug duwt maakt me duidelijk van wel. Twijfelend schuifel ik het podium op. De zaal stroomt langzaamaan vol met jongeren. Maar wij staan op het podium. Wat verwachten ze van ons?
“hoe gaaf is dit he! Ik zei je toch! Front seats! We mogen tussen de optredens in zitten!”� ik voel ergernis opwekken. Nu moet ik nog doen alsof ik geïnteresseerd ben in het optreden ook? Mijn plan was meer tegen de rug van m’n voorganger aankijken en wachten totdat dit af was. Helaas worden we in kleinere groepjes gesplitst en mogen we op verhoginkjes op het podium zitten. Ik besluit me te verbergen aan de achterzijde van een verhoginkje door helemaal op de punt te gaan zitten. Zo zitten er nog twee meiden voor me die me in ieder geval minder doen laten opvallen in het publiek. Een van de bodyguards komt onze kant op en knielt neer bij ons podiumpje. In het Engels begint hij te praten.
“dus nog een keer de regels. Geen hysterisch gedoe, onder geen beding je bemoeien met het optreden, gewoon zitten en genieten dames! En doe een beetje wat er van je verwacht word.”� We knikken braaf en nog voor de bodyguard goed en wel weg is beginnen de meiden om me heen hysterisch te giechelen.
Eerst is er een voorprogramma met wat Italiaanse dudes die op zich best goede muziek maken. Helaas zingen ze ook Italiaans en brult het halve publiek mee. Ook Heide is van de partij. En geloof me, een zaal vol met gillende meiden die denken te kunnen zingen is ongeveer even ergerlijk als kijken naar hoe een druppel van je glas afdrupt om vervolgens een belangrijk papier te vernielen en je er niets aan kunt doen. Schiet op gasten! Hoofd act en klaar! Dan hebben we dit maar achter de rug.

Na een eeuwigheid gaan alle lichten uit en begint het geschreeuw van de menigte. Geen gegil, nee echt geschreeuw. Als mijn trommelvliezen vanavond niet permanent gebroken zijn is het een wonder. Lichten flitsen heen en weer, spots worden gecentreerd, doeken gaan heen en weer en dan daar, een artiest. Een blonde drummer neemt plaats gevolgd door een bassist en een gitarist. Op het einde komt er een zanger het podium op. Ik hoor de namen die ik de hele dag al hoor langs me heen geroepen en ik zie de zanger glimlachen. Ik verveel me nu al. Als ze nou niet snel een beetje muziek gaan maken…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.