FanFic.nl

Scherven

What makes you beautiful

Ze schoten allemaal aan hem voorbij. In rode jurkjes, roze rokjes, groene broekjes. Gestipte shirtjes en gestreepte hemdjes. De hele regenboog schoot aan hem voorbij, nog een keer en nog een keer en nog een keer. Bijna iedereen droeg kaplaarsjes, omdat het algemeen bekend was dat de kinderen op zulke familiebijeenkomsten meestal in de modder belandden. Niet dat kaplaarsjes daarbij hielpen, maar ze zorgden er in elk geval voor dat de nette schoentjes toonbaar bleven. De meeste kaplaarsjes waren donkerblauw of donkergroen, nietszeggende kleuren aan de voetjes van kinderen die nog zoveel te vertellen hadden, die nog zoveel mee te maken hadden. De doffe kleuren ontsierden de outfits die verder bestonden uit de felste kleuren, vloekend, zoals het hoorde bij kinderen. Het maakte niets uit hoe ze eruit zagen, ze waren meer dan tevreden zolang ze rond mochten rennen en tikkertje mochten spelen en met modder mochten gooien. Zorgeloos, zoals het hoorde. Ze hoefden niets anders te doen dan zich zorgen maken over de verstopplek van hun neefjes en nichtjes terwijl ze verstoppertje speelden. Met pijn in zijn hart realiseerde hij zich dat zij dit stadium langzaam aan het ontgroeien was. Ze rende nog steeds langs hem heen, gillend, lachend, zorgeloos. Haar kaplaarsjes waren rood, omdat ze niet de lelijke laarsjes wilde hebben die de andere kinderen hadden. Rood vond ze mooier, dus kreeg ze rood. De felle kleur was dan wel besmeurd met bruine modder, waardoor de laarsjes in theorie net zo goed blauw geweest hadden kunnen zijn, maar het ging om het idee. Het idee dat het meisje nog steeds was zoals haar jongere neefjes en nichtjes, dat ze nog jaren achter hen aan zou rennen en zou huilen om niets anders dan haar open geschaafde knieën. Hij wist dat het niet lang meer zou duren, maar hij wilde er niet aan toegeven. Zij was zijn enige kind, en hij hield van haar. Niet dat hij bang was haar af te staan aan een jongen, niet dat hij bang was dat ze hem zou vergeten. Hij wilde haar beschermen tegen de boze buitenwereld, alle gevaren die op de loer lagen. En hij wist dat hij op een gegeven moment los zou moeten laten. Hij vreesde voor dat moment, maar hij wist dat de kwaden van de wereld al tot haar aan het doordringen waren. Haar moeder had besloten dat ze zelf haar haren moest leren kammen. Meisjes van haar leeftijd konden dat, veronderstelde de vrouw. Vertederd keek de man naar de staartjes van zijn dochter, die zij zelf had gemaakt. Eén van de twee zat met een elastiekje bovenop het hoofd vastgebonden, de ander ergens bij het oor. Het meisje was er boos van geworden dat het niet lukte, haar moeder had haar verzekerd dat het beter zou worden. Oefening baart kunst. Het meisje had haar niet geloofd en was naar haar vader toe gerend. Haar vader, die haar altijd wist te kalmeren. Hij.
Het ging er eigenlijk niet om dat zijn dochter haar haren leerde kammen, daar was niets mis mee. Hooguit dat ze het niet leuk vond. Het vervelende was, dat ze erdoor gedwongen was in de spiegel te kijken. Elke dag werd ze verplicht om in haar eigen donkerbruine ogen te staren. Ze had grote ogen, waarop vele meiden zonder twijfel jaloers zouden worden als het meisje ouder werd. Ze had lange, volle wimpers, waardoor haar ogen alleen maar extra karakter kregen. Een klein wipneusje priemde tussen haar wangen naar voren en daaronder had ze een klein mondje. Ze was mooi. Ze was een pracht van een kind, en dat zei hij niet alleen omdat ze zijn dochter was. Hij zei het omdat het waar was. Hij vertelde het haar elke dag, sinds ze genoodzaakt was in de spiegel te kijken. Ze was het niet met hem eens. Ze vond zichzelf niet mooi en hij wist het en het brak zijn hart. Het was erg genoeg dat ze weigerde te glimlachen zolang de spiegel in de buurt was - omdat haar tanden lelijk waren, zei ze. Hij beloofde haar dat ze er vanzelf uit zouden vallen en dat er dan andere tanden terug zouden groeien. Hij beloofde ook dat ze haar lelijke tanden dan onder haar kussen mocht leggen, dat de tandenfee zou komen en er geld voor zou geven. Dan vertelde ze hem dat de kinderen in haar klas al grote mensen tanden hadden, waarop hij dan zei dat zij die ook zou krijgen. Hij beloofde het haar. Ze geloofde hem en het stelde haar enigszins gerust. Althans, dat had hij aanvankelijk gedacht.
Tot hij haar huilend in haar kamer had gevonden, onder haar deken. Ze had geweigerd het ding op te tillen en als hij het probeerde, trok ze er zo hard aan dat hij had besloten haar te laten schuilen. Het had minstens een kwartier geduurd voor ze enigszins gekalmeerd was, en toen had ze hem met gebroken stem gevraagd: ‘Papa, vind jij me lelijk?’ Ontzet had hij toen zijn hoofd geschud en uitgeroepen dat hij haar juist heel mooi vond. Zij had de deken toen een stukje opgetild, zodat ze hem aan kon kijken, haar prachtige bruine irissen omrand door een pijnlijk rood. Niet rood zoals haar laarsjes, maar roodroze, lichtrood. Pijnlijk rood, waar verdriet vanaf straalde. ‘De jongens zullen aan je voeten liggen,’ had hij haar verteld, wetend dat hij daarmee de scheidingslijn tussen kindertijd en prepuberteit alleen maar accentueerde. Ze had geglimlacht. Ze geloofde haar vader, altijd. Hij was haar vader en hij zou niet tegen haar liegen. Hij zou haar nooit pijn doen. Daar was zij van overtuigd, daar was hij van overtuigd. Iedereen, eigenlijk. Het leek onwerkelijk, terwijl zij daar zo aan het spelen was, met haar rode laarsjes en de modder en haar neefjes en nichtjes. Ze zag er zo gelukkig uit, had nog een heel leven voor zich en hij zou ervoor zorgen dat ze uitgroeide tot de gelukkigste vrouw op aarde. Dat verdiende ze, zijn dochter. Ze zou altijd rode laarsjes mogen dragen, ook als zwart in de mode was. Ze zou altijd met modder mogen spelen, ook als ze haar netste kleding aanhad. Haar kinderen zouden net zulke mooie kaplaarsjes krijgen en hij zou hele mooie haarborstels voor de meisjes kopen, zodat haren borstelen toch nog enigszins draaglijk bleef. Hij had er alles voor over om zijn kleine meisje gelukkig op te laten groeien. Hij zou zijn leven ervoor geven, al zijn geld, zelfs zijn vrouw. Zij betekende alles voor hem. Hij betekende alles voor haar.
Niemand zag het aankomen.

Reacties: