FanFic.nl

Summer Paradise.

A new start

De zomer zit er weer op. Over 4 uur moet ik al opstaan om naar school te vertrekken... Ik heb echt geen zin! Al die vreemde mensen in mijn klas. Het is mijn eerste dag op de hoge school, wens me alvast maar succes. Ik ben nooit een populair meisje geweest op school, maar deze keer zal er iets veranderen. Ik weet nog niet wat, maar ik heb zo’n voorgevoel.
Ik heb alvast mijn haar eens anders laten knippen en heb serieus aan mijn figuur gewerkt. Ik was een dikkerdje, tot voor de zomervakantie. Ik had besloten van me op deze school anders voor te doen! Ik wou eens weten hoe het was om mooie kleren te kunnen dragen, om niet bekeken te worden aan het zwembad. Toch niet op een negatieve manier. Dus deze zomervakantie ben ik vooral bezig geweest met sporten en dieten. Maar ik zit op mijn gewicht, sinds kort. Dat is toch al een goede start voor het school? Niet?
Back to the point, ik heb mezelf wakker gehouden door van allerlei mogelijke scenes die zich vandaag kunnen voordoen te imagineren. Goede en slechte. Hoe slecht kan het zijn? Ik bedoel, het is hoge school. Alles zal anders zijn!
Ik heb gehoord dat er een paar van mijn vorige school dezelfde richting gaan volgen. Ik was best verbaasd toen ik de namen hoorde. Zoals Julia? De grootste Barbie die je je kan inbeelden komt fotografie doen. Waarschijnlijk zit ze in dezelfde klas als ik. Daar kijk ik het minst van al naar uit! We waren... zijn niet bepaald de beste vrienden. Als je weet wat ik bedoel.
Het was de typische scene tussen ons twee. Ik lelijk en nerd, zij prachtig en populair. Maar ik laat me niet doen, nooit meer!
Deze keer wordt het anders, ik ga veel vrienden hebben en genieten van wat ik heb! Ik zie er goed uit, al zeg ik het zelf.
Na nog 4 uur gepiekerd te hebben is het tijd om op te staan, spannend! Ik heb mijn kleren al klaargelegd, maar twijfel toch nog over mijn keuze. Dat rode topje is misschien iets té opvallend voor de eerste dag.
Ik besluit van een groen topje aan te doen, dat is nog steeds opvallend, maar minder dan rood. Ik zie er casual uit, precies wat ik wou!
Het is al kwart na zeven, tijd om te vertrekken. Ik neem mijn boterhammen die mijn mama gemaakt heeft en geef haar nog een zoen. Ze wenst me succes en ik trotseer de wind met mijn fiets.
Na 10 minuten gefietst te hebben is het me toch gelukt om aan te komen. Ik ga naar het onthaal en vraag waar ik moet zijn.
“Hier de trap op, tot op het eerste verdiep. Dan de derde deur links, daar is een kleine gang. Daar naar rechts en dan is het de tweede deur.”� Zegt Karla. (Staat op haar naamplaatje.
“Bedankt!”� zeg ik vrolijk en kijk nog eens rond.
Ik heb het van de eerste keer gevonden en neem plaats in het midden van de aula. Niet vanvoor en ook niet helemaal vanachter. Vanvoor is ... nerderig? En van achter is ... té stoer?
Daarom koos ik voor het midden.
De leerlingen stromen binnen, er zijn er een paar die elkaar kennen. Maar vele die alleen zitten en voorzichtig rond zich heen kijken, ik hoor bij die groep.
Er zitten best veel jongens in de richting. Knappe jongens. Populaire jongens. Niets voor mij dus. Ik bedoel, wat kan ik met een populaire jongen doen? Niets toch?
De leerkracht komt binnen en het wordt stil in de klas.
Vandaag was een korte dag, na en uur en half uitleg te hebben gehad over het schooljaar en de lessen mochten we al naar huis.
“Breng morgen jullie boeken en camera mee. We beginnen met de basis!”� roept de leerkracht nog snel voordat de eerste buiten gaan.
Ik pak mijn boeken vast en sluit in de rij aan, onoplettend loop ik tegen iemand aan, we laten beide onze boeken vallen.
“Oh, sorry, sorry, sorry! Ik ben zo stom!”� zeg ik terwijl ik zijn boeken bij een probeer te zoeken.
“Het is niets, kan gebeuren.”� Zegt een vriendelijke jongensstem. Ik kijk op, het is een van de knappe jongens die ik in dat groepje heb gezien. Shit, shit, shit!
Ik lach eens vriendelijk, geef hem zijn boeken terug en raap dan die van mij op.
“Tot morgen!”� zegt de jongen vriendelijk en hij knikt eens naar me.
Ik ga gepakt en gezakt weer mijn fiets op en ga richting huis.
“Schatje, hoe is je dag geweest?”� vraagt mijn moeder me bij het avondeten.
“Goed, niet zo vermoeiend. We hebben gewoon uitleg gekregen...”�
“Heb je al vrienden gemaakt?”� knipoogt ze.
“Neen, heb de kans niet echt gehad van met iemand te spreken. Ik heb Julia ook niet gezien... Ik ben wel tegen een jongen aangebotst, maar ik weet zijn naam niet!”�
“Was hij knap?”� giechelt ze.
Ik wordt rood, “Ga ik je niet zeggen...!”�
“Ja dus, zorg maar dat je hem snel eens mee naar huis neemt! Dit weekend zijn je vader en ik toch uit huis... Waarom geef je geen feestje?”�
“Maam, ik ken nog niemand, alsjeblief zeg!”�
“Als jij het niet doet, doe ik het wel!”�
Net op dat moment gaat mijn telefoon over. Een onbekend nummer.
“Hallo, met Ula?”�
“Hallo, het is hier met Alexander.”�
“Alexander wie?”� vraag ik een beetje achterdochtig. Ik ken helemaal geen Alexander.
“Alexander, je bent daarstraks in de les tegen mij gelopen...”�
“Ah, hoi... Hoe kom jij aan mijn nummer? En waarom bel je mij?”�
“Ehm, ik heb een boek van jou, perongeluk. En je nummer stond in dat boek.”�
“Oh, geef het me morgen maar! Bedankt dat je me even belt.”� Ondertussen zit mijn mama me te knipogen. Ik giechel.
“Nu ik je toch aan de lijn heb, zin om morgen na het school iets te gaan doen?”�
Ik kijk mijn mama aan en blijf even stil.
“Als je niet wil ...”�
“Nee, nee, nee! Ehm, ja. Dat is goed voor mij... Wat gaan we dan doen?”�
Ik voel dat ik rood zie. Mijn moeder kan zich niet meer inhouden en giert het uit. Ik giechel even en ga naar een andere kamer.
“Dat kunnen we morgen nog zien, ik zie je morgen! Ik moet nu weg... Tot Morgen, Ula! Mooie naam trouwens. Speciaal.”�
Er ontsnapt een giechel, “Ja. Tot morgen, Alexander!”�
Ik houd mijn telefoon nog even vast vol ongeloof en loop traag terug naar de keuken.
“Olalalalalalala!”� zingt men moeder.
“Ik weet het, ik weet het. Laat het nu maar. Laten we het er gewoon op houden dat ik morgen wat later ga zijn!”� knipoog ik.
“Ik ga slapen gaan, tot morgen!”� Ik geef m’n moeder een zoen en kruip mijn bed in.

Reacties: