FanFic.nl

Chapter 22:

Jaren waren weer verstreken in Narnia en Edmund, Ellen, Rilian en Dorien gingen wandelen in the Lantern woods of beter gezecht het bos waar alles begon...
“Volgens Aslan is deze lantaarn paal geplant door de witte heks.”� Zei Edmund terwijl hij naar de paal staarde. “Noemt het hier daarom zo?”� Vroeg Dorien. Edmund knikte en ging zitten. “Ik heb honger!”� Zei hij en hij nam een picknickmand. “Ik heb best ook wel honger!”� Zei Rilian en hij ging naast Edmund zitten. “Ik heb totaal geen honger!”� Zei Ellen en Dorien zei dat ze ook geen honger had. “Wij gaan nog wat rond kijken!”� Zei Dorien en ze liep met Ellen het bos weer in. “Dit zijn geen bomen!”� Zei Dorien die voorop liep. “Hé ja, je hebt gelijk!”� Zei Ellen en ze ging naast Dorien staan. “Kom mee!”� Zei Dorien en ze liep verder. Ze kwamen weer terug op de zolder van Ellen. “Ik, ik, ik,”� Stotterde Ellen. “Ik wil hier niet zijn!”� “Ik snap het niet!”� Zei Dorien paniekerig. “We moetten terug!”� Zei Ellen en ze liep de kast weer in, maar ze kon er niet meer door. “We kunnen niet meer terug!”� Schreeuwde Ellen en ze liep de kast weer uit. “Moesten jullie je niet verstoppen?”� Vroeg Steffanie die intussen in de deuropening was verschenen. “Maar, we zijn jaren weg geweest!”� Zei Ellen. “Jaren? Laat me niet lachen!”� Zei Steffanie bot en ze liep de trap af. “Jullie hebben veel teveel fantasie!”� Riep ze nog. “Kom mee.”� Zei Ellen sip en ze nam Dorien mee naar haar kamer. “Ik snap het niet!”� Zei Ellen terwijl de op haar bed ging zitten. “Ik ook niet. We kunnen niet terug!”� Antwoordde Dorien. “Straks zijn Edmund en Rilian ongerust!”� Zei Ellen paniekerig.

Ze bleven praten over Narnia en uiteindelijk moest Dorien zich klaar maken om te vertrekken naar haar huis. “Tot in Disney!”� Riep Ellen en de auto waar Dorien in zat reed weg. Ellen ging weer naar binnen en nam haar kat mee naar haar kamer. “Kleine Kedi toch.”� Zei ze en kroop onder haar lakens.. Denkend aan Edmund...