FanFic.nl

September lullaby [2-Shot]

September

Ik zat in kleermakerszit op een steiger langs de waterkant. Martin was het water al ingesprongen en keek me aan.
‘Hey, Follesé, als je er nu niet inkomt danâ€â€�’ begon Martin.
‘Dan trek je me erin, zeker?’ maakte ik lachend zijn zin af en hij knikte.
Ik liet één van mijn voeten het water inzakken. Niet koud. Of in elk geval - niet té koud.
‘Waar wacht je op, Ry?’ riep Martin. Ik trok mijn schouders op. Ik haalde mijn voet weer uit het water en krabbelde overeind. Voorzichtig liep ik een stukje naar achteren. Martin begreep dat ik van plan was het water in te springen - of eigenlijk, het water in te rennen - en zwom haastig aan de kant. Ik glimlachte en rende zo hard mogelijk op het water af, waar ik met een luide plons in terechtkwam.
‘Dus, waarom bleef je zo lang aan de kant zitten?’ vroeg Martin en ik dacht na.
‘Ik dacht dat het koud zou zijn, al zou je het wel gezegd hebben als dat zo geweest zou zijn.’
‘Nou ja, als je nu nog niet in het water was, had ik je er serieus ingeduwd,’ zei Martin en hij grijnsde. Dat wist ik maar al te goed - hij zou het zo doen. Hoe hard ik ook zou gillen of tegenspartelen - als hij zegt dat hij je het water in zou trekken of duwen, gebeurde het ook.
Ik keek om me heen, om de omgeving nog eens in me op te nemen. Het bestond voor een groot deel uit bomen. Het had, op de een of andere manier, iets rustgevends.
Mijn uitzicht werd me ontnomen toen ik een plens water in mijn gezicht kreeg. Ik wreef in mijn gezicht en keek of ik mijn beste vriend zag. In elk geval niet voor me. Waarschijnlijk had hij bedacht dat dat geen superslim idee zou zijn, aangezien hij net zo hard een plens water terug zou krijgen. Ik draaide watertrappelend een rondje om mijn eigen as, maar er was geen teken van Martin.
‘Marâ€â€�’ begon ik vragend. Halverwege de uitroep voelde ik hoe twee sterke handen me naar beneden trokken. Niet veel later lieten ze me weer los en zwom ik omhoog, om Martin op de steiger te zien zitten.
‘Schrok je?’ vroeg hij lachend en ik schudde mijn hoofd. Dat was niet waar; ik schrok wel degelijk. Ik had het kunnen verwachten, Martin kennende. Maar natuurlijk deed ik dat niet.
‘Ja, vast,’ grijnsde hij en ik lachte.
‘Ja - ik schrok. Maar ik had het eigenlijk kunnen verwachten,’ mompelde ik.
Ik zwom richting de steiger en klom erop. Dat lukte niet zonder moeite: ik schaafde mijn buik aan het hout, wat Martin blijkbaar komisch vond. Wat aardig.

Na nog een halfuur bij het meer gezeten te hebben, besloten we terug te gaan naar onze caravan. Joost mocht weten hoe laat het was; onze horloges hadden we in de camper laten liggen, net als onze mobiele telefoons. Normaal gesproken zou ik me op de één of andere manier kaal gevoeld hebben zonder horloge en mobiel, maar vandaag niet. Heel deze vakantie niet, eigenlijk - al waren we hier pas een paar dagen. Martin wist het op zo’n manier gezellig te maken, dat tijd er niet toe deed. Ik besloot hem daar later voor te bedanken.
Ik merkte dat Martin een meter of vijftig voor me liep en trok een sprintje. Toen ik enkele meters van hem verwijderd was, begon ik rustiger te lopen. Martin had zijn blik op de grond gericht en keek niet op of om. Ik porde hem in zijn zij, waardoor hij opsprong.
‘Wat?’ vroeg hij verward. Het klonk alsof hij net zijn bed uit kwam rollen.
‘Waar zat je met je hoofd?’ vroeg ik zacht.
Martin schudde zijn hoofd. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Ik weet ook niet waarom ik ineens wegzonk. Misschien omdat deze plek iets… iets heeft. Iets rustgevends.’
Ik glimlachte. Ik snapte wat hij bedoelde, deze plek had inderdaad iets rustgevends.
‘Ja, - daarover gesproken,’ begon ik en Martin keek me meteen vragend aan.
‘Nog bedankt dat je me mee wilde nemen. En bedankt dat het gezellig is,’ zei ik. Martin glimlachte en gaf me een knuffel. ‘Doe het graag. Ik denk dat het voor jou ook leuk is om er even uit te zijn, niet?’
Ik knikte. Normaal gesproken zat ik alleen thuis, mijn tijd te verdoen met… niks.
In een gezellige stilte liepen we de laatste paar meters naar onze caravan.

Ik gooide mijn handdoek op één van de tuinstoelen. Martin volgde mijn voorbeeld en ging op zijn handdoek zitten. Ik liep naar de deur van de caravan en tilde de mat die ervoor lag op, waar onze sleutel onderlag. Ik pakte hem en opende de camper. Aan een plof - gevolgd door luid gelach - te horen, was Martin van zijn stoel gevallen. Ik schudde grijnzend mijn hoofd en hurkte, om vervolgens de koelkast te openen.
‘Wat wil je drinken?’ vroeg ik.
‘Nee, ik heb geen pijn! Gaat prima!’ antwoordde Martin. Ik hield mijn lach in.
‘Martin, gaat alles wel? Wil je wat te drinken om bij te komen? Je bent vast enorm geschrokken!’ zei ik, zo ernstig mogelijk. Helaas was dat niet zo serieus als mijn bedoeling was.
Martin kwam lachend de caravan ingelopen.
‘Hebben we nog Red Bull?’ vroeg hij.
‘Light of normaal?’
‘Light, natuurlijk,’ was zijn antwoord. Met enige moeite haalde ik een van de blikjes uit zijn verpakking. Vervolgens pakte ik voor mezelf een blikje cola en klauterde ik overeind. Martin was alweer teruggelopen naar zijn stoel, die nog altijd op de grond lag. Hij haalde zijn schouders op, pakte zijn handdoek en legde hem op de grond, waarna hij erop ging zitten. Ik gooide het blikje Red Bull naar Martin, die hij nog net wist te vangen. Daarna pakte ik mijn handdoek, om Martins voorbeeld te volgen. Ik plofte op mijn handdoek neer en viel bijna achterover.
‘Gaat goed, Ryan,’ lachte Martin. Ik grijnsde en stond weer op. Ik kon eigenlijk net zo goed gaan liggen en van de zon genieten. Maar dan zou het wel handig zijn om me opnieuw in te smeren, voordat ik in een kreeft verander.
‘Wat ga je doen?’
‘Zonnebrand pakken en dan van de zon genieten,’ antwoordde ik.
‘Slim plan,’ zei Martin. Ik liep de caravan weer in, pakte het flesje zonnebrand uit één van de kastjes en mijn zonnebril van de tafel. Ik zette de bril meteen op en liep met de zonnebrand in mijn handen terug. Ik ging in een kleermakerszit op mijn handdoek zitten en keek vanonder mijn bril naar Martin. Zijn blauwe ogen vertoonden pretlichtjes. Het viel me nu pas op hoe mooi zijn ogen waren. Hoe mooi hij zelf was, eigenlijk. Ik merkte dat ik staarde en schudde mijn hoofd. Ik leek wel in gedachten verzonken, en dat merkte Martin ook.
‘En dan zeg je tegen mij dat ik in gedachten verzonken was,’ gniffelde Martin.
‘Dat was je ook!’ verdedigde ik mezelf. Martin haalde zijn schouders op.
‘Wat wil je met zo’n omgeving?’ vroeg hij en ik grijnsde. De omgeving was misschien in staat om te zorgen dat je elk moment weg kon dromen, maar het was niet de reden dat ik wegdroomde. Die zat - of lag, half dan - glimlachend naast me. Ik ging met mijn hand door mijn haar en besloot mezelf maar in te smeren. Na een aantal pogingen tot mijn rug in te smeren gedaan te hebben, zag ik Martin vanuit mijn ooghoek overeind komen.
‘Hulp nodig?’ vroeg hij en ik knikte. Ik deed mijn zonnebril af, legde hem neer en gaf Martin de fles zonnebrand. Ik ging op mijn buik liggen en Martin ging met opgetrokken knieën naast me zitten. Ik ontspande me vrijwel direct toen hij mijn rug insmeerde en moest moeite doen om niet in slaap te vallen. Enkele seconden later schoot ik echter overeind omdat Martin me in mijn zij prikte. Ik gilde en ging op mijn knieën voor hem zitten. Ik prikte hem in zijn buik, maar dat had geen nut. Waarschijnlijk had hij zoiets aan zien komen, want hij had zijn buikspieren aangespannen. Hij keek me grijnzend aan en duwde me omver. Ik greep hem bij zijn pols waardoor ik hem meetrok in mijn val. Hij wist zijn val te breken waardoor hij vlak boven mijn gezicht bleef hangen. Ik betrapte mezelf erop dat ik hoopte dat hij zich zou laten vallen. Ik probeerde die gedachte uit mijn hoofd te zetten, maar net toen dat lukte voelde ik hoe Martins lippen de mijne raakten. Voorzichtig, alsof hij bang was voor mijn reactie, bang dat ik hem hardhandig weg zou duwen. Dat was niet het geval; ik sloeg, na enige aarzeling, mijn armen om zijn nek. Na enkele seconden - of minuten -liet hij me los en kwam voorzichtig een stukje overeind. Hij bloosde, wat ervoor zorgde dat ik moest glimlachen - of ik het nou wilde of niet.
‘Vraag je je nu nog af waar ik vanmiddag met mijn hoofd zat?’ vroeg hij aarzelend - verlegen zelfs. Ik schudde mijn hoofd, nog steeds glimlachend.

Reacties: