FanFic.nl

Scherven

Gotta be you

Het gebeurde slechts enkele weken na de familiebijeenkomst. Kort nadat haar vader het had beloofd. Ze was trots, ze was zo ontzettend trots en daarmee zielsgelukkig. Het gebeurde op school. De les was saai en de lerares vertelde alleen maar dingen die ze al wist en haar klasgenootjes bleven maar domme vragen stellen. Eerst had ze een tekening gemaakt, maar de juf had haar papiertje afgepakt omdat ze op moest letten. Toen was ze, om tijd te verdrijven, met haar tong haar tanden gaan inspecteren. Puur toeval dus, dat ze erachter kwam dat ze haar rechter voortand met haar tong kon bewegen. Het deed niet eens pijn. Een gigantische glimlach vormde op haar gezicht en de rest van de dag kon ze nergens anders aan denken dan het grote nieuws aan papa vertellen. Zodra de bel ging, sprong ze op uit haar stoel en snelde ze het lokaal uit. Ze griste haar jas van de kapstok en nam in de eerste instantie niet de moeite het ding aan te trekken. Toen bedacht ze zich dat papa zei dat ze goed voor zichzelf moest zorgen, dus stak ze haar armen door de mouwen en ritste ze de jas dicht. Ze trok en sprintje naar de deur en rende de hele weg naar huis. Papa zou klaar zitten met een kop thee en een koekje, dat ze op mocht eten terwijl ze vertelde wat ze op school had gedaan. Hijgend kwam ze bij de voordeur aan en onmiddellijk ramde ze op de deurbel. Haar tand zat los en nu kreeg ze echte tanden, precies zoals papa beloofd had.
Normaal zorgde hij dat hij klaar zat als ze thuiskwam, zodat hij de deur voor haar kon openen. Ze rekende erop, ging er vanuit dat het altijd zo zou zijn. Toen het even duurde voor hij kwam, dacht ze dat hij misschien op het toilet zat, of dat de thee nog net niet gekookt had. Hij wilde haar natuurlijk niet laten weten dat hij vergeten was op tijd thee klaar te maken.
Na een minuut of vijf begon ze ongeduldig te worden en drukte ze nog een keer op de bel, langer, zodat ze zeker wist dat hij het hoorde. Het waaide zachtjes en er stond kippenvel op haar gebruinde armen. Doe nou open, dacht ze bij zichzelf. Ze belde nog een keer aan. Papa vond het vervelend als ze herhaaldelijk aanbelde. Dan noemde hij haar ongeduldig en hij zei dat ongeduld onbeleefd was. Maar het was ook onbeleefd om je dochter tien minuten lang voor een gesloten deur te laten staan. Ze was haar tand ondertussen helemaal vergeten. Ze begreep het niet. Net toen ze voor de vierde keer haar vinger op de deurbel wilde leggen, hoorde ze een sleutel in het slot draaien en ging de deur open. Het leek wel alsof alles in slow motion gebeurde. Alsof de deur wel open ging, maar toch ook niet. Ze verbeeldde het zich. Het was niet waar. Haar papa stond achter de deur en dat was het hele verhaal. Maar haar papa droeg geen jurken en geen hakken en hij had geen borsten en hij had ook geen schouderlang blond haar en geen make-up en geen nagellak en geen zilveren ketting. De persoon die de deur open deed was niet haar papa. Het was haar moeder, met rode ogen waar Jody niets van snapte. Later zou ze de connectie leggen, zou ze begrijpen dat mama gehuild had, maar op haar leeftijd liet ze die gedachte niet toe. Mama’s huilen niet. Papa’s huilen ook niet. Volwassen mensen huilen niet. Niet in haar wereld.
Haar moeder zei niets, wachtte tot haar dochter vanzelf naar binnen stapte en sloot toen de deur weer. Opnieuw in slow motion. De deur ging dicht maar toch niet, want alleen papa kon de deur bedienen als Jody uit school kwam en papa was er niet en dat kon niet. Papa moest er zijn. Papa was er altijd.
‘Waar is papa?’ vroeg ze, met overslaande stem. Ze voelde een tot dan toe ongekende woede opborrelen, gemengd met angst en het werd even zwart voor haar ogen. Als haar moeder er iets mee te maken had - nee, dat kon niet. Er was niets aan de hand. Ze kreeg geen antwoord. Haar moeder zei niets. Er was geen thee, geen koekje, geen interesse. Jody rende naar boven, naar de slaapkamer van haar ouders, trok de deur open en trof een opgemaakt bed aan. ‘Papa?’ vroeg ze met angst in haar stem. ‘Papa?’
Weer de angst, dat er iets gebeurd was. Nee, er was niets gebeurd. Papa was gewoon boodschappen aan het doen of hij was op bezoek bij een familielid of bij een vriend. Hij had ook recht op tijd voor zichzelf en het was niet raar dat hij haar niet elke dag op zat te wachten met thee en een koekje en een glimlach. Ze vroeg zich af waarom hij uitgerekend nu niet thuis was, terwijl hij nog nooit een dag gemist had. Hij was er letterlijk altijd. Haar moeder kwam de trap op en Jody verdrong de angst. Er was niets aan de hand en papa zou dadelijk thuiskomen.
‘Jody, lieverd, waarom ga je niet lekker buitenspelen?’ vroeg haar moeder, die met haar hand door het haar van haar dochter ging. Zij had de vlecht gemaakt, omdat Jody nog niet zo goed was in vlechten. Het meisje knikte en liep de trap af, op weg naar buiten, waar ze zich een uurtje of twee vermaakte met vriendjes uit de buurt. Toen werd ze weer naar binnen geroepen voor het eten. Door haar moeder.
Ze wilde vragen of haar vader alweer thuis was, maar het feit dat haar moeder haar naar binnen riep gaf eigenlijk al antwoord op de ongestelde vraag. Er stonden maar twee borden op tafel, maar twee bekers, maar twee vorken en twee messen. Het eten smaakte vies. Mama kon niet lekker koken. Papa kookte altijd. Papa was een huispapa. Mama werkte en papa deed het huishouden, het koken, het oppassen, het schoonmaken. Mama kon dat niet. Jody wilde vragen wanneer papa thuiskwam, maar ze deed het niet. Na het eten, vertelde ze zichzelf. Hij eet bij vrienden en hij komt daarna thuis om me goede nacht te wensen en morgen zwaait hij me weer uit en zit hij weer klaar met thee en een koekje en een glimlach. Dapper at ze door, elk hapje. Het was vies, maar papa had haar geleerd dat ze haar bord leeg moest eten. Haar tand deed pijn. Even overwoog ze haar moeder te vertellen dat ze grote mensen tanden kreeg, maar ze zag er vanaf. Mama was papa niet. Papa kwam vanavond thuis en dan kon ze het hem vertellen, dat haar tand los zat en dat ze mooie tanden kreeg. Papa kwam thuis, want papa was er altijd. In haar wereld kon het niet anders dan dat papa er was. Haar wereld bestond niet zonder papa.
Ze weigerde onder ogen te zien dat haar wereld in elkaar gestort was.

Reacties: