FanFic.nl

Scherven

One thing

Ze at alleen haar eten, poetste alleen haar tanden, waste zichzelf, trok zelf haar pyjama aan, ging in haar eentje naar bed. Ze stond zelf op, at alleen haar boterham, liep in haar eentje naar school. Niemand zwaaide haar uit. Mama zei geen woord. Haar ogen waren weer normaal en ze ging gewoon naar haar werk. Er was niets aan de hand. Papa had het laat gemaakt bij vrienden en had het onverstandig gevonden om nog naar huis te komen. Hij wilde zijn dochter en vrouw niet wakker maken, dus bleef hij bij vrienden slapen. Hij zou zorgen dat hij thuis was als zijn dochter uit school kwam, zodat ze hem kon vertellen over haar grote mensen tanden en hij zou thee voor haar hebben en een koekje en naar haar glimlachen.
Op school kon ze zich nauwelijks concentreren. Wat de juf zei ging het ene oor in en het andere oor weer uit. Normaal gesproken maakte ze haar opdrachten drie keer zo snel als de andere kinderen, nu kon ze niet anders dan naar haar papiertje staren. Zenuwachtig draaide ze met haar potlood rondjes in haar handen. Sneller, sneller, nog sneller. Kletterend belandde het voorwerp op de grond. Wezenloos bukte ze zich om het op te rapen. Ze legde het ding op tafel, naast het papiertje, en continueerde het staren naar het blanco stencil. De juf noemde haar naam, vroeg haar een antwoord voor de klas voor te lezen. Ze wist niet waar ze waren, reageerde niet. ‘Jody!’ sprak de juf verwijtend, alsof dat haar zou vertellen wat ze moest doen. Het meisje keek op en zag de boze ogen van de juf, keek haar recht aan, zei niets. Ze wist niet waar ze waren. Ze wist niet waar ze was. Ze probeerde de angst weg te duwen. Er was niets aan de hand. Niet in haar wereld.
‘Nou, komt het antwoord nog?’ vroeg de juffrouw. Jody reageerde niet. ‘Goed, dan mag je na de les blijven.’
Jody reageerde niet. Normaal zou ze zich wild geschrokken zijn, omdat papa dan ongerust zou worden en haar thee koud zou worden. Normaal zou ze ook nooit na hoeven blijven. De angst had haar verlamd. Ze vertelde zichzelf opnieuw en opnieuw dat het niet raar was dat papa niet thuisgekomen was, dat mama zich niet raar gedragen had. Ze geloofde zichzelf niet meer. Ze luisterde niet meer. Nablijven gaf papa extra tijd om thuis te komen. De tijd kroop voorbij. Het was eigenlijk alsof er geen tijd meer was. Alles ging aan haar voorbij. In de pauze liep ze achter haar klasgenootjes aan naar buiten, zonder zich te realiseren waar ze heen ging. Toen de bel ging en al haar klasgenootjes naar huis renden, bleef ze zitten, zonder emotie te tonen, zonder emotie te voelen. De juf nam haar nieuwsgierig in zich op. Ze had zoiets nog nooit meegemaakt. Huilende kindjes kon ze troosten, schreeuwende kindjes kon ze kalmeren, maar kinderen die zichzelf het doodzwijgen oplegden - daar had ze geen ervaring mee.
‘Jody?’ vroeg ze, toen alle klasgenootjes het lokaal hadden verlaten en de deur dicht was. ‘Is er iets?’ Er was geen boosheid in haar stem te bekennen, slechts een lichte ondertoon van bezorgdheid. Jody hoorde het niet. Ze hoorde de juf wel praten en de woorden drongen ook wel tot haar door, maar ze kon ze niet verwerken tot iets wat verband hield met elkaar. Het was alsof ze de taal niet meer beheerste. Alsof de naam haar naam niet was. Alsof ze wel in haar stoel zat, maar niet zichzelf was. Een ander lichaam, de gedachten van iemand anders. Haar naam was haar naam niet meer.
De juffrouw legde een hand op haar onderarm. Dat deed papa ook wel eens, om haar te kalmeren, of om duidelijk te maken dat hij écht meende wat hij zei. ‘Jody?’ vroeg de stem opnieuw. Het was niet papa’s stem, het was niet papa en het maakte haar boos. Ze stond op, plotseling met tranen die achter haar ogen prikten. Ze wist niet waar ze vandaan kwamen. Papa zou thuiskomen. Papa zat nu op haar te wachten, thuis, met een kop thee en een koekje en een glimlach. Waarom was ze niet thuis? Waarom was ze op school? De juf keek haar bezorgd aan, wist niet meer wat ze moest zeggen. ‘Papa komt thuis,’ sprak Jody met een stem die haast mechanisch klonk. Het was niet haar stem en het waren niet haar woorden. Ze wist niet wie Jody was. Ze wist alleen dat ze naar huis moest gaan omdat papa thuiskwam.
Ze rende niet. Ze liep nauwelijks. Ze slenterde zo langzaam mogelijk door de straten, schopte hier en daar tegen een verdwaald kiezelsteentje aan, deed alsof ze zich voor het landschap interesseerde. Ze kende de weg als haar eigen broekzak, ze wist precies welke boom waar stond en welke planken van de brug enigszins loszaten. Normaal vond ze die eng, omdat ze dacht erdoorheen te zakken. Ze teisterde de brug ditmaal een beetje meer dan normaal door op elke plank te springen. De dingen kraakten vervaarlijk onder haar voeten. Ze wist niet waarom ze het deed, maar het stelde haar enigszins gerust. Ze was zelfs teleurgesteld toen ze aan de overkant aankwam. Ze wist niet waarom en ze wist ook niet wat ze gehoopt of verwacht had. Nog langzamer dan voor de brug slenterde ze door de straten. Haar huis kwam al in zicht. Nog langzamer. Ze weigerde het aan zichzelf toe te geven, maar iets zei haar dat papa niet thuis zou zijn. Maar hij zou wel thuis zijn. Hij moest thuis zijn. Met thee. En hij zou eten koken en hij zou mee-eten en haar tanden poetsen en haar helpen haar pyjama aan te trekken en haar op bed leggen en haar ’s morgens wakker maken en ontbijt voor haar maken. Hij moest thuis zijn. Tergend langzaam betrad ze de voortuin. In slow motion strekte ze haar vinger uit naar de deurbel. Ze wist niet waar ze moest kijken en ze wist niet wat ze moest denken. Toen er een minuut verstreken was, wist ze dat hij niet thuis was. Hij zou haar niet laten wachten, niet twee dagen achter elkaar.
Toen de deur uiteindelijk open werd gedaan was het niet eens haar moeder, maar de oudere versie van de vrouw. Oma. Jody mocht oma niet zo en ook oma kon niet koken. ‘Dag Jody,’ begroette de oude vrouw haar. Jody reageerde niet. Ze kende haar naam niet meer. Ze was haar naam niet meer. Zonder papa geen Jody.
Mama was op haar werk zoals altijd, maar oma kwam Jody opvangen. Alsof het normaal was. Vanaf die dag zou het normaal zijn, oma zou er elke dag zijn om de deur open te doen. Zonder thee, zonder koekje en zonder glimlach. Oma zou haar kleinkind begroeten, maar Jody zou niet reageren. Ze kende haar naam niet meer.
Oma kookte elke dag eten en Jody at alleen, poetste alleen haar tanden, waste zichzelf, trok zelf haar pyjama aan, ging in haar eentje naar bed. Ze stond zelf op, at alleen haar boterham, liep in haar eentje naar school. Niemand zwaaide haar uit. Mama zei geen woord. Oma deed haar uiterste best, maar was simpelweg niet goed genoeg.
Papa kwam niet huis.

Reacties: