FanFic.nl

Wilted Flowers ~Thriller Senior Year

Hoofdstuk 4, Jenna

_____________________
Jenna's POV


Verdriet. Dat was wat ik voelde toen ik naar huis fietste.
Het werd me teveel toen ik de dode Jason zag.
Hoe hij daar zo lag tussen die irissen…
De moordenaar had weer toegeslagen.
Wat wou hij of zij nu laten zien? Welke fucking boodschap probeert deze gek over te brengen? Waarom Jill? Waarom Jason?
Langzaam voelde ik de adrenaline in mijn lichaam stijgen. Het versloeg verdriet, en maakte plaats voor woede. Razernij.
Mijn hele lichaam begon te trillen, en het duurde niet lang meer voor ik werkelijk zou ontploffen.
Ik gooide mijn fiets neer en begon te ijsberen over de stoep voor mijn huis.
‘Rustig Jen,’ probeerde ik mezelf te kalmeren.
Het hielp niet.
Ik rukte mijn fiets van de stoep en liep snel naar de garage.
Opnieuw gooide ik hem neer, en sloeg de deur zo hard dicht dat de ramen eruit spatten.
Het glas vloog om mijn oren heen en zoefde alle kanten op.
Hysterisch huilend zakte ik in de glassnippers.
Wie deed nou zoiets?
Wie vermoordde nou mensen?
‘WAAROM?!’ gilde ik.
Ik begon te slaan tegen de stenen muren en nog harder te schreeuwen. Mijn ouders waren op school met alle andere ouders van mijn klas.
De mentor en een paar agenten waren aan het overleggen “wat te doen met de kinderen?”�
Ik had geen idee waar Ian en Casey nu waren.
Of Alexandra, Delia en Elizabeth wel veilig thuis waren gekomen.
Wat er nu door Kayla’s hoofd heen ging.
Ik wist alleen waar Luke was.
Hij zei dat hij een stukje ging lopen. Wat me bang maakte was dat ik dacht dat ik hem zag grijnzen.
Waarschijnlijk werd ik nog paranoïde ook.

Langzaam ebde mijn woede weg.
Eindelijk was alles weg. Geen verdriet. Geen Angst. Al helemaal geen woede meer.
Nee, ik was vastberaden.
Ik moest en zou de moordenaar opsporen. Deze zieke geest vermoordden had geen zin. Die straf zou nog te zoet zijn. Nee, ik zal diegene laten lijden. Hij of zij zal spijt krijgen.
Daar ging ik wel voor zorgen.

Ongeduldig zat ik achter de pc te tikken op mijn houten bureau. Geïrriteerd keek Alexandra me aan.
‘Stop daarmee! Anders ga ik alsnog weg…’ Ja, Alexandra vroeg zich af of dit een goed idee was. Wou zij dan geen wraak? Ik besloot er niet op in te gaan en eindelijk was de pc helemaal opgestart. Naast me hoorde ik Alexandra’s buik knorren. Kreunend stond ze op. ‘Ik ga chips halen onder. Dat mag toch wel van jou hè? Typ jij de alibi’s van onze klasgenoten maar in de computer, ik kom zo.’
En weg was ze.
Ze zag net niet dat ik overdreven met mijn ogen rolde en mijn tong uitstak. Hoe gek Alex ook was, ze bleef mijn beste vriendin, samen met Elizabeth en Delia.
Meteen startte ik Word op en begon alles in te tikken wat ik al wist. Alle namen.



1. Kayla
2. Jenna
3. Alexandra
4. Jason
5. Xander
6. Ian
7. Jeremy
8. Delia
9. Elizabeth
10. Casey
11. Luke
12. Jill
13. Caroline
14. Ozzy
15. Jim
16. Yuri



Toen mijn ogen langs Jason en Jill gingen, kreeg ik weer een brok in mijn keel. Blijkbaar was ik er nog niet helemaal overheen. Tja, hoe kon dat ook eigenlijk na een hele week?
Kayla was de avond van Jill’s moord bij mij blijven slapen. Onmogelijk dat zij het was.
En Alex was… Ja. Waar was Alex die avond?

‘Lexy!’
Geen antwoord. Ik wist dat ze het irritant vond als ik haar Lexy noemde. Zij had eerder de voorkeur aan "Alex".
Zuchtend rolde ik mijn stoel naar achter en liep de overloop op. Gevaarlijk liet ik mijn bovenlichaam wat over de balustrade hangen en riep nog een keer haar naam.
Nog geïrriteerder dan ik al was snelde ik naar beneden.
Ze stond voor mijn brievenbus in de gang met in haar ene hand een klein briefje, en haar andere hand had ze voor haar mond geslagen.
Ongelovig zag ik haar de tekst steeds maar opnieuw en opnieuw lezen.
‘Alex? Wat is dat?’ Nieuwsgierig, maar ook een beetje benauwd liep ik naar haar toe.
Ik liet mijn hand zachtjes zakken op haar schouder. Iets wat ik maar beter niet had kunnen doen.
Verschikt draaide ze zich om en stompte in mijn maag.
Pas toen merkte ze dat IK het was. Ongelovig keek ik haar aan. God zij dank dat ik enorm atletisch was en redelijke buikspieren had.
‘Sorry!’ huilde ze zachtjes. ‘Ik dacht dat je…’ verder ging ze niet. Ze duwde het briefje in mijn handen en ging met haar rug naar me toestaan. Ze bonkte met haar hoofd een aantal keer tegen de muur en bleef maar fluisteren:
‘Ik wist dat dit geen goed idee was…’

Mijn nieuwsgierigheid haalde zijn toppunt en ik begon de tekst te lezen;


Dear Jenna

Roses are red. Violets are blue
Don't forget; i always will be watching you.







_______________________
Muwhah! Yeah,, van wie zou dat briefje nou komen?
De hint: Even a white rose has a black shadow.
Yep, het is vaag.
Maar het zegt zo enorm veel.
Oja, en dat doet me eraan denken dat ik nóg wat moet zeggen.(haha ik zeg soms te veel dingen, maar dit is wel leuk)
Chrissy en ik hadden bedacht, dat wie het eerste de killer raad, een rol krijgt in of een vervolg van dit verhaal, of in een nieuw verhaal die we na deze gaan schrijven. Normaal doe ik dit niet, want dan mag ik het zelf niet bedenken, maar dit is wel leuk.
(als je hebt gewonnen weet je dat pas op het einde, als de moordenaar bekent word gemaakt) ennuh, je mag maar 1x gokken, via mail. Je mag wel verdenken enz, dat maakt nix uit. Als ik jullie was, zou ik maar even wachten met je echte gok. Dat kan btw maar tot en met hoofdstuk 15!Xxx

Reacties: