FanFic.nl

Heaven Tears

Proloog

Wat een mooie dag had kunnen zijn werd ingeleid met een bloedbad. De zon stond hoog aan de hemel en verlichte het stadsplein zodat alle toeschouwers er rondom duidelijk konden zien wat er gaande was.
Katniss Everdeen en Peeta Mellark waren net weggevoerd. Zij waren de winnaars van de vorige Hongerspelen, de gedoemde geliefden van District 12. Zolang als zij op het podium stonden, konden de vredebewakers alles nog redelijk goed onder controle houden. De bewoners van District 8 waren verontwaardigd en aangeslagen door de vorige Hongerspelen. Het feit dat ze beiden uit de arena waren betekende niets over hun veiligheid. Het Capitool hield hen nog steeds onder schot. Katniss was voor de inwoners van de Districten een soort van held, de spotgaai. Het meisje dat in vuur en vlam stond en het Capitool voor de allereerste keer in tijden een hak had weten te zetten. Er waren veel Rebellen in District 8, ze stonden er nu eenmaal al om bekend dat ze een onrustig volk waren dat alles wat het Capitool deed en zei in vraag stelde. Hierdoor was de beveiliging verdubbelt. Maar wat de Rebellen vandaag gepland hadden, had het Capitool nooit zien aankomen.

In het geheim vonden er samenkomsten plaats, deze bestonden uit nooit meer dan tien mensen. Maar deze mensen waren enkel de boodschappers. De groep Rebellen was door de komst van de extra vredebewakers gegroeid. In plaats van angst voor het Capitool had dit haat bij hen aangewakkerd waardoor vele de moed kregen zich aan te sluiten. Ze hadden een speciale groet ontwikkeld, twee keer de hand kort schudden en dan een korte tik met je linkervoet op de grond. Emily Catalano was een vrouw van 41 jaar en was een van de meesterbreinen achter de opstand. Zelf had ze als kind moeten strijden in de arena waar ze wonder boven wonder als winnaar uit de bus kwam. Trots was ze er niet op, de pijn en schuldgevoelens die in haar hart gekluisterd zaten omdat ze zoveel moorden op haar geweten had, hadden ervoor gezorgd dat ze één en al haat koesterde tegen het Capitool.
Zelf had ze twee kinderen gekregen, en elke keer als de boete daar was hield ze haar hart vast voor wat er ging komen. Tsane was haar dochter van zeventien jaar en had de boete al enkele keren overleefd. Haar zoontje Den, van tien was nu nog veilig gesteld maar hoe lang zou dat nog duren? Uiteindelijk zou hij ook net als haar dochter in de machtsgreep van het Capitool komen. Emily had na de Hongerspelen plechtig aan haarzelf beloofd dat ze nooit een kind zou krijgen. Ze wou niet dat zij ook maar een kans liepen om slachtoffer te worden in de spelen. Maar ze werd verliefd en van het ene kwam het andere. Haar man Denno was tien jaar geleden toen ze zwanger was overleden, Den was naar hem genoemd. Elke keer opnieuw als ze in de ogen van haar kinderen kijkt ziet zij haar man in hen, dat was een van de redenen waarom ze uiteindelijk toch kinderen wou. Zij waren het bewijs van hun liefde voor elkaar.
Het was vandaag dus niet zomaar een dag. Over exact tien minuten gingen de Rebellen in actie komen. Net op het moment dat ze het volkslied lieten spelen en Katniss en Peeta het gerechtsgebouw waren ingevlucht. Emily had Tsane plechtig moeten laten beloven dat ze thuis bleef en ervoor zou zorgen dat zij en Den veilig bleven tijdens deze opstand.
Nu was het moment daar, de eerste klanken van het volkslied weerklonken helder en duidelijk. Emily haar blik kruiste die van Hinah en ze knikte haast gelijk. Als één man kuste de Rebellen hun drie middelste vingers en staken deze de lucht in. Carlo was het podium opgelopen en had zo de microfoon bemachtigd.
“De onschuldige kunnen beter maken dat ze hier wegkomen.”� Het was indrukwekkend dat meer dan de helft op het plein bleef staan. Zoveel mensen staan er dus achter deze opstand, dacht Emily terwijl Carlo verder ging.
“De inwoners van District 8 hebben zich verzameld en kondigen nu plechtig de oorlog tegen het Capitool aan. Mogen de kansen immer in je voordeel zijn!”� Spotte Carlo, hij spuugde op de grond en smeet de microfoon weg. Klaar om zich in het gevecht te mengen.

Langs alle kanten kwamen de vredebewakers aangelopen. Emily dook onder het podium en trok een meisje van een jaar of tien met zich mee.
“Je moet zo snel mogelijk hier weg. Ga naar de winnaarswijk, het vijfde huis. Mijn dochter zal op je letten.”� Het meisje knikte, de angst was op haar gezicht te lezen en terwijl ze een beetje trilden liep ze toch krachtig weg. Lang kon Emily niet stilstaan bij het feit dat er nog zoveel onschuldige waren in de strijd die te verward waren om zich te verbergen voor de aanval. Vol moed nam ze een mes uit de binnenzak van haar jas en sloop zo terug de mensenmassa in.
Overal was er chaos, honderden mensen hadden zich verzameld op het plein. Het was duidelijk dat de vredebewakers dit niet hadden zien aan komen, de Rebellen waren met veel te veel. Zoef, een pijl scheerde langs haar oor. Geschrokken deinsde Emily achteruit waardoor ze tegen iemand opliep. Het was Hinah die in een verwoede strijd was met een vredebewaker. Behendig trok Emily een mes en smeet deze recht in het hart van de vredebewaker. Het bloed spoot langs alle kanten waardoor hij wankelend voorover viel. Hinah deinsde achteruit om te vermijden dat de vredebewaker op haar ging vallen.
“Dank je. Hoe weet ik niet, maar de vredebewakers blijven maar tevoorschijn komen!”� Ze had deze woorden amper uitgesproken of ze duwde Emily mee op de grond om een aanval te ontwijken. “We moeten maken dat we hier wegkomen. Onze gebieden gaan afschermen.”� Emily knikte en stond snel op. Hun afgesproken plan moest nu uitgevoerd worden anders zou het niet lukken. Er waren al teveel levens ontnomen in de strijd tegen het Capitool. Ze wisten allemaal dat ze deze aanval nooit gingen winnen. Hun doel was om de fabriek te veroveren en duidelijkheid te scheppen aan de president. Ze gingen niet meer met hun voeten laten spelen, het was tijd voor verandering. Maar voordat iedereen op hun plaats stond gebeurden er iets verschrikkelijk.
Emily liep langs de zijkant van het plein om zoveel mogelijk beschutting te zoeken in de gebouwen. Net wanneer ze een straatje naar links moest afslaan gebeurde het. Aan de overkant van het plein zat een vredebewaker verscholen in de ruïne van wat het gemeentehuis vroeger was geweest. Met zijn ogen was hij zijn prooi gevolgd en had gewacht op het moment dat ze met haar rug naar hem gekeerd stond. De luidde knal van het geweer kon je vergelijken met het kanon dat in de Arena afging wanneer er iemand werd vermoord.
Op dat moment zakte Emily in elkaar met haar handen op haar buik. De kogel was dwars door haar heen gegaan. De pijn die in haar binnenste branden was niets vergeleken met de angst die haar hart binnendrong toen ze aan haar kinderen dacht. Zou het Capitool zich op hen wreken? Het werd zwart voor ogen en ze zonk weg in een diepe slaap waar ze nooit meer uit zou ontwaken. De Hongerspelen had haar eindelijk in zijn greep.

Reacties:

1 2

Lovalicious zei op 18 juli 2012 - 15:58:
Wauw!
Geweldig hoor! Je schrijft echt als een professional
Serieus, hoe lang doe je dit al?!
Echt een fantastische proloog: maakt me nieuwsgierig, spannend, brengt de karakter karakters goed naar voren

Amazing! Ga zo door

xxx Nadine

Chrissy zei op 17 juli 2012 - 13:54:
Oh my goooooood!
Heel. erg. bedankt. voor de heads up!
asdfgtyhjkl
Ik snel verder lezen, maar voordat ik dat ga doen: melding?

Kusss

Jopie2 zei op 22 juni 2012 - 9:11:

De zon stond hoog aan de hemel en verlichte het stadsplein zodat alle toeschouwers er rondom duidelijk konden zien wat er gaande was.

Goed begin. Fijn dat je zo’n compleet beeld van de omgeving schetst.

Maar wat de Rebellen vandaag gepland hadden, had het Capitool nooit zien aankomen.

Ow yeah! Klasse. Echt een goede zin die mij heeel nieuwsgierig maakt.

Trots was ze er niet op, de pijn en schuldgevoelens die in haar hart gekluisterd zaten omdat ze zoveel moorden op haar geweten had, hadden ervoor gezorgd dat ze één en al haat koesterde tegen het Capitool.

Wauw.
Wauw.
Wauw.
Ook je personages klinken erg sterk. Goed uitgewerkt. Je schrijfstijl leest echt heerlijk. Je hebt iedereen een uitgebreide verhaallijn meegegeven. Super. Draagt bij aan een perfect totaalplaatje.

‘Elke keer opnieuw als ze in de ogen van haar kinderen kijkt ziet zij haar man in hen, dat was een van de redenen waarom ze uiteindelijk toch kinderen wou. Zij waren het bewijs van hun liefde voor elkaar.

Jij kan schrijven, meid! Deze zinnen lijken zo uit een best-seller geknipt te zijn. Echt prachtig. De karakters uit jouw pen/toetsenbord() lijken tot leven te komen.

spuugde op de grond en smeet de microfoon weg. Klaar om zich in het gevecht te mengen

Lekker strijdlustig. Ik zit nu helemaal op het puntje van mijn stoel.

De pijn die in haar binnenste branden was niets vergeleken met de angst die haar hart binnendrong toen ze aan haar kinderen dacht

Doordat de personages kinderen hebben geef je een nieuwe dimensie aan het verhaal. Vanuit de ouders. Niet slechts vanuit de kinderen.

De Hongerspelen had haar eindelijk in zijn greep.

Wieeeeee Ik wil meer! Vooral dat laatste stukje bartstte van de spanning en ik kon echt niet stoppen met lezen tot ik het uit had. Wauw. Je moet echt supersnel verder schrijven want je schrijft absoluut GEWELDIG!

ps. ik had ff zin om een lange reactie te schrijven want dat verdient dit verhaal waar jij heeeel snel verder mee moet schrijven

MissEva zei op 19 juni 2012 - 21:21:
Nee! Ben je een keer moedig word je ook weer afgeknald...
R.i.p Emily.

Lange proloog trouwens, maar wel de beste proloog die ik ooit heb gelezen. Het beschrijft perfect hoe een evolutie nu begint. Met welke personen en wie dat voort zetten enz.
Respect voor je schrijven meid!

xx

ankeRawrr zei op 19 juni 2012 - 19:59:
Amaai Ö kzen benieuwd ser zusje
Ik wil meer!