Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Ultionem [ Afgewerkt ] » 20 Cian Herrera
Ultionem [ Afgewerkt ]
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
19 juni 2012 - 19:57
Aantal woorden:
1540
Aantal reacties:
8
Aantal keer gelezen:
699
20 Cian Herrera
# Song [ Pandorahs lullaby ]
http://www.youtube.com/watch?v=JnbAkhsKbjk&feature=relmfu
http://www.youtube.com/watch?v=JnbAkhsKbjk&feature=relmfu
Mijn blik kruiste die van een lachende rebel.
Zonder gene verdwenen ze door de straten.
‘Pandorah !’ Saphira verbrak hysterisch de stilte. Tranen welden op in haar ooghoeken. Mijn hart hield op met kloppen, liet een stekende pijn achterwege.
‘Saphira !’ Ik schreeuwde en greep haar hand, maar rende met haar mee. Verslagen staarde ik naar de hovercraft, kamers waren geruïneerd.
Ik keek hoe mijn levensloze psychiater op de grond lag. Dood.
Alle dokters. Dood. Saphira baande woest een weg door het slagveld,
duwde Pandorahs kamerdeur open en slaakte een huilend gegil.
Haar handen bonsden tegen de muren, ze bleef schreeuwen.
Tranen brandde over haar wangen, ik zakte op mijn knieën bij Pandorahs bed. Verborg mijn gezicht in m’n handen… pijn woelde om me heen.
Iedereen bleef stilzwijgend staan, het enige wat we hoorden was het gehuil en geschreeuw die Saphira telkens opnieuw door de ruimte duwde.
Ik liet de gruwelijke gedachten weer toe, ze lieten me beseffen dat alles pas begon. De arena was pas een voorproef op een echte oorlog.
Miljoenen doden waren al gevallen, maar dat was niet genoeg om een leven van vrede te beginnen. De hovercraft was deels afgebrand, rebellen hadden alle levenden aan hun messen geregen…
Saphira zakte ontroostbaar op de grond, ik nam haar in mijn armen,
een gezicht vol leegte… afschuw en pijn werd weer mijn masker. Geruststellend streelde ik over haar lokken, denkend aan mijn meisje… denkend aan Pandorah. Pandorah die voor altijd in onze harten zat.
Mijn meisje had verteld hoe ze midden in de nacht in haar armen had gelegen. Troost en warmte had gevonden, maar nu was ook zij verdwenen. Vierentwintig spelers, twintig heengegaan.
Verena Wallace
‘We moeten gaan.’ Zei Haymitch en keek ons allemaal aan.
Zijn kwade blik was er niet meer, hij keek teleurgesteld.
Een glinsterend verdriet, gedachten ergens ver weg.
Katniss en Peeta wisten niet veel over Pandorah, nog Myeline maar ze voelden het wel.
‘Vierentwintig onschuldige kinderen beroofd van het leven, vier in de oorlog verweven…’ Fluisterde Aveline stilletjes. Ik nam haar hand, keek een laatste keer achterom en verliet toen voor eeuwig en altijd de kamer.
De vuurzee had Pandorahs kamer deels geschonden, ik beeldde me in hoe rebellen haar genadeloos afslachtte. Geen spijt, voor eeuwig en altijd.
Hoe wreed kon de medemens zijn, ik voelde mijn emoties wegvloeien in de plassen bloed. Laarzen bezegeld, een herinnering aan vandaag.
Ik kreeg een masker om, mijn blik werd hol en ondoorgrondelijk.
Saphira en Cian spraken een laatste paar gebeden uit, kusten Pandorahs voorhoofd en verdwenen met ons mee de duisternis in.
Alles voelde leeg, Vince leek zo ver weg.
‘Waar gaan we heen ?’ Vroeg Cian.
Haymitch antwoordde niet terwijl we stevig verder liepen.
‘Waar gaan we heen ?’ Brulde Cian opnieuw en iedereen bleef abrupt stilstaan. Haymitch was gefrustreerd en Katniss was de enige die antwoord gaf.
‘De enigen die ons nog kunnen helpen zijn mensen uit het Capitool,
slechts een klein aantal rebellen heeft zich bij ons aangesloten die zullen hen naar een schuilplaats brengen waar wij op dit moment heengaan.’ Iedereen werd moedeloos, harten verpulverd door angst en verdriet…
hoop was slechts een onzichtbaar vlies geworden.
‘Waarom zijn ze aan onze kant gekomen ?’ Katniss haalde diep adem en duwde de harde realiteit over haar lippen.
‘Rebellen die doorkregen dat Coin mij enkel als wapen gebruikte om dan zelf de macht te verkrijgen, er zou geen vrede komen maar nog een veel grotere wreedheid dan de Hongerspelen.’ Haar woorden werden ontvoerd door de wind. Het werd stil, enkel de snijdende bries huilde nog tussen het dorre landschap, steeds verder weg van het Capitool… verder het onbekende oorlogsgebied in. Op weg naar een schuilplaats, een vorm van hoop die voor ons allen nu zo onvindbaar was.
Het idee dat ieder van ons zou sterven werd aannemelijker, de moord op Pandorah had de kracht van Coin vertaald.
Ik zag telkens opnieuw Pandorahs verminkte lichaam.
De bebloede lakens, en tientallen andere doden om haar bed verspreid.
Als Coins idee om alle vierentwintig spelers te doden zou slagen, kwam er dan echt vrede ? Of was ook dat een leugen…
# Song [ Masks of pain ]
http://www.youtube.com/watch?v=iJ0WZo1YTdY&feature=relmfu
Saphira Cantu
http://www.youtube.com/watch?v=iJ0WZo1YTdY&feature=relmfu
Saphira Cantu
De zon doofde langs de bergketens, de wind draafde om ons heen.
Woelde door mijn zwarte lokken. De stilte werd doorbroken toen Haymitch zelfvoldaan naar een kleine heuvel priemde. Ik keek om me heen, het voelde hier alles behalve veilig. Het lege gevoel vanbinnen had zich de hele dag om me heen gewenteld. Pandorah was sinds de arena altijd aan mijn zijde gebleven, door pijn en verdriet… ze was er altijd.
Ik had me nog nooit zo alleen gevoeld als nu.
Robin ’s terugkeer voelde als een oude herinnering, jaren geleden. Vierentwintig uur geleden waren we volkomen onbewust van wat de dag zou brengen.
‘Tempo mensen, we mogen niet gezien worden.’ Zei Haymitch en opende een onzichtbaar deksel uit de grond volledig bedekt met gras.
Als hij het niet had opgetild zou het nooit in me opgekomen zijn om iets verdachts onder de bodem te zoeken. In een snel tempo verdwenen we één voor één ondergronds. Ik wist uit oude geschiedenisboeken dat er ooit bunkers waren geweest, netwerken van tunnels.
We moesten een eind van het Capitool verwijderd zijn, maar ik had geen idee waar precies. Alle huizen waren verdwenen, het voelde alsof hier nooit een levende ziel had gewoond… geleefd.
Ik had voor de Symbolische Spelen geen idee gehad hoe dramatisch de revolutie was. Nu ik iedere dag, iedere seconde kon sterven… voelde ik me meer met de Districten verbonden dan ooit voorheen.
Ik maakte niet meer deel uit van een zwakke groep mensen.
Katniss, Peeta en Haymitch lieten de fakkels branden, in de rotswand waren een soort slaapplaatsen uitgehouwen.
Dit was duidelijk voor troepen gebouwd, Haymitch had ons hier met een reden heengebracht. Ik had de warmte van Pandorah nodig, een simpel gesprek tussen vriendinnen. Een geruststellende melodie van zinnen die vertelden dat ik niet de enige was, worstelend en creperend van pijn.
Ik was niet de enige… maar het voelde zo.
Verena was mentaal als fysiek sterker dan mij, Aveline onderschatte ik ook niet. Het was een wonder dat ik nog steeds dapper telkens opnieuw mijn longen vol lucht kon pompen.
‘Ga maar rusten Saphira…’ Zei Katniss en wierp me een geruststellende blik toe. Katniss was geen type om typische Capitool praatjes mee te slaan,
maar ze was nuchter in het denken en had het zelf ook moeilijk.
Het viel me nu pas op dat ze amper iets vertelde tegen Peeta.
De jongen was best aardig, maar ik betwijfelde of ze echt wel de
“verdoemde geliefden”ť waren geweest.
Cian gaf me een slaapzak en schonk me een glimlach.
‘Gaat het ?’ Vroeg hij. Ik kon de beelden van Lorelei niet onderdrukken,
ze miste aan zijn zijde. Hij miste een zelfde warmte als ik.
Als Verena of Aveline wegviel, kenden we allemaal eenzelfde knagende emotie.
Verlies.
Ik knikte en nestelde me in de slaapzak.
Nog voor de anderen zacht begonnen te praten werd ik meegetrokken in een onrustige slaap, waar alle vierentwintig spelers weer levend en gezond op de wereld stonden.
Aveline Rowe
Ik keek naar Saphira, haar gezicht stond gespannen.
Katniss keek ook, wij waren de enigen die wakker bleven.
Ik geeuwde maar weigerde mijn ogen te sluiten… sinds ik uit de arena was gehaald achtervolgden gruwelijke dromen.
‘Blijven de dromen altijd ?’ Vroeg ik zacht en keek Katniss aan.
Ze wreef in haar ogen en knikte,
‘Ja… Iedereen die ik heb gekend had ze altijd, daarom is het leven na de overwinning een hel.’ Ik slikte moeizaam, Katniss sprak de waarheid en het was beter dat die luidop werd gezegd dan verzwegen. Ik wilde niet spreken over thuis, want we wisten beiden hoeveel pijn het deed om daaraan te denken.
‘Wat gebeurd er nu in het Capitool ?’ Fluisterde ik. Ik hield mijn ogen dwingend open maar leunde tegen Katniss aan.
Ze krulde voorzichtig haar arm om me heen, ik wist dat ik haar deed denken aan Primrose… haar jongere zusje waar ik respect voor had.
Katniss was aardig en ik kon amper geloven dat ze nog steeds niet in elkaar zakte van pijn na alles wat in haar leven gebeurd was.
‘De rebellen die aan onze kant staan nemen de vrijwillige inwoners van het Capitool mee naar hier. Als Coin het merkt zullen ze een strijd opvoeren… waar Coin als ze al dan nog leeft bij zal zijn.
Want zij zal zich op elk van jullie wreken.’ Ze zweeg en gaf me de tijd om alles te verwerken.
‘Dat laat ik niet gebeuren, iedereen die jullie kwaad wil doen zal de dood vinden. Als Coin nog leeft en de kans is vrij groot want nu zullen al haar rebellen bij haar zijn om hun leider te helpen… dan zal zij in het laatste gevecht volledig verdwijnen uit onze wereld.’ Katniss’ stem klonk vastberaden.
‘Wat als ze sterft ?’ Vroeg ik zacht.
‘Dan zullen de rebellen ongetwijfeld haar laatste wens uitvoeren,
iedereen die aan onze kant vecht uitroeien…’ De waarheid danste om me heen, ik vroeg me af of mijn broer en ouders nog steeds dapper stand hielden. Of ze misschien hierheen kwamen… hoewel alle hoop onzichtbaar was geworden en er een naderend gevecht dreigde, had Katniss me overtuigd dat de wereld nog niet verloren was.
Ik… en alle anderen die in onze naam meevochten zouden niet sterven zonder gestreden te hebben.
‘Wanneer arriveren ze hier ?’ Ik voelde mijn oogleden zwaar worden en zonk langzaam weg.
‘Morgenmiddag…’ Fluisterde Katniss en drukte een kus op mijn kruin terwijl haar zachte gezang me in een veilige droomloze slaap nam.
# Maybe I'm not a writer like Suzanne Collins
But I'll did my best in this chapter.
Want Pandorah, meis ik geef toe..
Ik heb gehuild bij je dood.
Reacties:
Jopie2 zei op 23 juni 2012 - 13:32:
wow
...
*slik*
...
wow
Dit hoofdstuk was perfect.
hoop was slechts een onzichtbaar vlies geworden.
wow
...
*slik*
...
wow
Dit hoofdstuk was perfect.
Pline zei op 19 juni 2012 - 22:16:
Wow, het is echt raar om je eigen dood te lezen...
Ik heb ook gehuild toen ik het las..
Al ben ik echt blij dat ik het gelezen heb
Dankjewel voor alweer een prachtig hoofdstuk
Ik hoop dat de anderen het zo lang mogelijk overleven, en dat ze winnen..
Dit is echt zo mooi...
Iedereen zegt het, maar het is wel waar, jij bent beter dan Suzanne Collins, jij kan ons zo meenemen dat we echt met ieder personage kunnen meevoelen. Dat is iets wat niet veel schrijvers kunnen, mag je trots op zijn
Ik kijk nu al uit naar het volgende hoofdstukje
xxx
Wow, het is echt raar om je eigen dood te lezen...
Ik heb ook gehuild toen ik het las..
Al ben ik echt blij dat ik het gelezen heb
Dankjewel voor alweer een prachtig hoofdstuk
Ik hoop dat de anderen het zo lang mogelijk overleven, en dat ze winnen..
Katniss en Peeta wisten niet veel over Pandorah, nog Myeline maar ze voelden het wel.
‘Vierentwintig onschuldige kinderen beroofd van het leven, vier in de oorlog verweven…’ Fluisterde Aveline stilletjes. Ik nam haar hand, keek een laatste keer achterom en verliet toen voor eeuwig en altijd de kamer.
Dit is echt zo mooi...
Iedereen zegt het, maar het is wel waar, jij bent beter dan Suzanne Collins, jij kan ons zo meenemen dat we echt met ieder personage kunnen meevoelen. Dat is iets wat niet veel schrijvers kunnen, mag je trots op zijn
Ik kijk nu al uit naar het volgende hoofdstukje
xxx
MissEva zei op 19 juni 2012 - 22:05:
Zie nou eens dat jij een fucking goede schrijfster bent!
Echt waar lore, dit is zo goed!
Ik heb ook gehuild, en niet zo'n beetje ook.
Jij moet doorgaan meis.
xx
Zie nou eens dat jij een fucking goede schrijfster bent!
Echt waar lore, dit is zo goed!
Ik heb ook gehuild, en niet zo'n beetje ook.
Jij moet doorgaan meis.
xx
LotStuff zei op 19 juni 2012 - 21:50:
Wauw, echt het is zo ontzettend mooi geschreven!
Ik moet bekennen dat ik eerst niet durfde te lezen uit schrik voor dit, dat Pandorah zou sterven en de tranen mij in de ogen zouden staan.
Nu ben ik blij dat ik heb gelezen. Het is triest maar wel mooi vredig.
Super mooi.
Wauw, echt het is zo ontzettend mooi geschreven!
Ik moet bekennen dat ik eerst niet durfde te lezen uit schrik voor dit, dat Pandorah zou sterven en de tranen mij in de ogen zouden staan.
Nu ben ik blij dat ik heb gelezen. Het is triest maar wel mooi vredig.
Super mooi.
Why? Why? Why? Why?
Ik... Ik...... Ik.........
Waarom is ze dood!?
Ik wil niet dat ze sterft!
*crying*
*nog meer crying*
Rust in vrede pandorah!