FanFic.nl

Scherven

More than this

De sluimerende hoop bleef haar van binnenuit afbreken. Elke keer dat ze naar huis liep was er de hoop dat papa haar op zat te wachten met thee en een koekje en een glimlach. Elke keer dat ze ging slapen, hoopte ze dat hij haar de volgende dag wakker zou maken. Elke keer dat ze wakker werd, hoopte ze hem in de keuken aan te treffen met een gebakken ei in de pan. Normaal maakte hij alleen eieren in het weekend, maar omdat hij zolang weggeweest was, zou hij een ei voor haar bakken om het goed te maken. En zij zou hem vergeven want hij was haar papa en hij had het niet kwaad bedoeld en het was niet zijn schuld.
Elke keer dat haar hoop niet beantwoord werd, was het alsof er vanbinnen iets brak. Haar hart leek elke keer opnieuw enkele centimeters naar beneden te zakken. Althans, zo voelde het. Ze wilde het niet onder ogen zien. Ze weigerde het te begrijpen, het te geloven. Er was niets aan de hand. Haar moeder had niets gezegd, en als er iets ergs was zou ze dat wel gedaan hebben. Natuurlijk had ze het niet over papa, want ze was juist blij dat ze tijd voor zichzelf en haar dochter had. En voor oma, want papa en oma mochten elkaar niet zo.
Toen Jody wakker werd verborg ze haar hoofd in haar kussens. Ze probeerde zichzelf te vertellen dat het een nachtmerrie was geweest. Ze snoof de ochtendlucht op en probeerde de geur van gebakken eieren te onderscheiden, zonder succes. Het was nog vroeg, papa rekende er niet op dat ze al wakker was. Natuurlijk niet, normaal gesproken was ze ook helemaal niet zo vroeg wakker. Normaal gesproken had ze geen nachtmerries die haar nachtrust verstoorden. Als ze lang genoeg bleef liggen, zou de geur van gebakken eieren haar vanzelf naar beneden lokken. Het was een nachtmerrie.
Ze drukte haar hoofd nog harder in haar kussens, waardoor het moeilijk werd adem te halen. Ze vond het niet erg. Vroeger had ze het eng gevonden. Vroeger vond ze alles eng. Ze drukte nog harder, voelde haar neus platgedrukt worden, vlekken vormden op haar diepzwarte oogleden. Haar kussen rook naar haar. Naar Jody.
Snel tilde ze haar hoofd weer op en snoof opnieuw de ochtendlucht haar longen in. Agressiever dit keer, alsof haar leven er vanaf hing. Haar leven hing er ook vanaf. Ze had het nodig, de geur, de bevestiging - hem. Vooral hem. Hem meer dan wat dan ook. Het besef kwam als een baksteen haar brein binnenvallen. Hard, oorverdovend en verlammend. Hij was er niet. Hij kwam ook niet meer. Wilde paniek nam bezit van Jody. Ze wist niet waar ze heen moest en ze wist niet wat ze wilde, maar ze moest weg. Ze moest iets doen, haar kamer uit, het huis uit, naar papa toe. Dat ging ze doen, dat was een goed idee. Ze ging naar papa toe. Dan moest ze eerst uitvinden waar papa was, en daar kon ze achterkomen door het te vragen. Mama. Mama moest het weten. Mama wist iets, moest iets weten, want papa was haar man en daarom moest ze het weten. Jody sprong op uit haar bed en trok haar bureaulades overhoop, de gehele inhoud belandde op de grond, maar ze vond niet wat ze zocht. Zonder na te denken stapte ze door de zooi heen naar de kast, trok de deuren open en haalde ook van dit meubelstuk de gehele inhoud naar buiten. Ze haalde zich open aan iets zonder het te merken. Rode bloeddruppeltjes vormden een weg van haar schouder naar haar onderarm, haar pols, haar vingers en kwamen samen op de grond, bij de rest van de rotzooi. Ze voelde het niet. Er was geen bloed, er was geen gevoel. Er was niets. Niet als er geen papa was om haar te troosten en om haar een pleister te geven en haar te vertellen dat alles goed zou komen.
Uiteindelijk vond ze wat ze zocht en ze rende zo snel ze kon naar beneden, wetend dat mama elke zaterdagochtend de krant las op de bank. Jody wilde te snel, ging onderuit op de trap en sjeesde enkele treden naar beneden. Ze haalde zich open, opnieuw, toen ze languit op de vloer klapte. Bloeddruppeltjes vormden op haar knieën en haar handpalmen maar ze merkte het niet. Papa had vaker gezegd dat de vloerbedekking weg moest omdat het ruw was en Jody zich eraan open kon schaven. Niet dat Jody daar vanaf wist.
Ze krabbelde bitter overeind en sloeg de deur open. Ze rende naar de bank toe, waar haar moeder de krant zat te lezen. Met haar rug naar Jody toe. Het meisje manoeuvreerde zich om de bank heen en ging recht voor haar moeder staan. De vrouw keek niet op.
‘Papa,’ beval Jody. De vrouw reageerde niet.
‘Papa,’ siste Jody. De vrouw reageerde niet.
‘Papa!’ gilde Jody, hysterisch.
‘Die is er niet, dat weet je best,’ snauwde de vrouw.
‘Papa!’ krijste Jody zo luid dat haar moeder ervan opkeek. Dat haar ogen zich vergrootten tot het voormaat van schoteltjes zou een understatement geweest zijn. De vrouw kreeg bijna een hartaanval toen ze haar dochter voor zich zag staan, met verward haar van het slapen, bloed op de knieën en op de handen en, wat het vooral heel angstaanjagend maakte, een schaar in de hand. Met de punt gericht op haar moeder. De vrouw wist niet wat haar overkwam.
‘Leg dat neer,’ beval ze.
Jody schudde haar hoofd. De paniek in haar ogen was duidelijk zichtbaar en maakte het tafereel nog luguberder. De punt bleef op de vrouw gericht. De krant trilde in dier handen en de angst schemerde door haar ogen heen. Waarschijnlijk kon de schaar haar helemaal geen schade aanrichten. Het was niet haar eigen leven waar ze voor vreesde. Het feit dat haar dochter haar bedreigde met een schaar, dat was wat haar angst aanjoeg. Haar dochter. Het meisje wier vader enkele dagen geleden had besloten zijn gezin in de steek te laten. Ze kon haar dochter niet vertellen hoe het in elkaar stak, ze kon het gewoon niet.
‘Die schaar gaat je vader niet terugbrengen,’ vertelde de vrouw Jody uiteindelijk. Het meisje kneep zo hard in het voorwerp dat haar knokkels wit werden. ‘Hij komt terug,’ siste ze, in de hoop bevestiging te krijgen.
‘Nee, Jody,’ zuchtte moeder met medelijden in haar stem. ‘Hij komt niet terug.’
Het kind liet de schaar op de stenen vloer kletteren. Het schrille geluid dat daardoor geproduceerd werd deed kippenvel ontstaan op de armen van de vrouw. Het kind rende naar buiten, de tuin in, trapte een tuinkabouter aan stukken, duwde twee tuinstoelen omver, gooide net zolang steentjes tegen de ruit van het schuurtje tot het ding het begaf en in duizenden schitterende scherven uiteen sprong. Toen leek er iets in haar te veranderen. Haar betraande wangen verstrakten, haar mond vormde tot een bittere streep, haar ogen verloren alle spoor van emotie. Het meisje draaide zich om en liep het huis weer in, straal langs haar moeder heen. Ze liet een spoor van modder achter. Haar huid was bedekt met een mengsel van opgedroogd bloed en modder uit de tuin.
De vrouw liep niet achter het kind aan. Ze wist niet welk schepsel verscholen ging onder de modder en het bloed. Ze wist niet wie haar zonet bedreigd had met een hobbyschaar. Ze wist niet wie haar schuurruitje aan scherven gegooid had.
Ze kende het meisje niet meer.

Reacties: