FanFic.nl

Scherven

Up all night

Ze streek haar spijkerrokje glad en bekeek zichzelf aandachtig in de spiegel. Haar grote mensen tanden. Het haar dat ze zelf geborsteld had, zelf tot een strakke paardenstaart had gemodelleerd. Ze haatte haar spiegelbeeld nog steeds. De mascara die haar wimpers nog voller deed lijken dan ze al waren, haar bruine ogen die extra straalden vanwege de oogschaduw die zorgvuldig op de oogleden aangebracht was. Haar gebruinde armen. Haar grote mensen tanden. Ze haatte haar spiegelbeeld.
Het ging er niet om wat zij vond. Het ging erom dat ze maakte dat ze wegkwam, het huis uit, zonder dat haar moeder haar zag. Haar naaldhakken zouden ongetwijfeld herrie maken op weg naar buiten. Niemand zou het merken. Oma was thuis en mama lag te slapen in haar kamer. In het tweepersoonsbed, naast een lege helft waar papa vroeger lag.
Jody had de sleutel van de voordeur in haar broekzak gestopt, hopend dat niemand het voorwerp zou stelen. Stiekem wist ze dat het haar niets uit zou maken als het wel gebeurde. Haar moeder zou haar uiteindelijk wel weer binnen laten. Of niet, dan zou ze op straat slapen. Het was toch warm. Desondanks nam ze het ding mee. Ze zou wel zien.
Zo geluidloos mogelijk daalde ze de trap af, naar de voordeur, die ze zachtjes achter zich sloot. Ze wist dat ze eigenlijk niet voorzichtig hoefde te zijn. Mama zou toch niet wakker worden, en zelfs al werd ze wel wakker - wat kon ze doen?
Ze kon niets doen.
Jody was jong, veel te jong om na zonsondergang over straat te zwerven op zoek naar de plek waar haar ze de bovenbouwleerlingen over had horen praten. Eigenlijk zocht ze niet eens die specifieke plek. Ze zocht gewoon een plek, ergens om heen te gaan, ergens waar ze alles kon vergeten wat ze zich vaag herinnerde.
Het duurde slechts een kwartiertje voor ze de eerste tent tegenkwam. Ze hoorde de muziek op tientallen meters afstand. Dreunend door de straten, uitnodigend. Ze was ervan overtuigd dat het de oplossing was. De bovenbouwers moesten gelijk hebben. Als zij niet meer wisten wat hen allemaal overkomen was, dan kon zij dat ook voor elkaar krijgen en dan zou ze overal vanaf zijn. Als ze zich niets herinnerde, zou er niets zijn om haar te pijnigen. Het was de perfecte oplossing.
Kordaat stapte ze op de toegangsdeur af. Het viel niet op dat ze pijn had aan haar voeten. De lichamelijke pijn was niet meer dan een fractie van wat zich jarenlang binnenin haar had afgespeeld. Ze was hard geworden. Ze keek de beveiligingsman recht aan, zelfverzekerd, ook al had ze geen idee waar ze mee bezig was. Ze wilde naar binnen. Ze moest een oplossing vinden.
Ze wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar ze mocht doorlopen. De combinatie van rook en zweet en alcohol sloeg over haar heen. Heel even wist ze niet wat haar overkwam, toen realiseerde ze zich dat ze daar juist op uit was. Niet laten zien dat je hier voor het eerst bent, vertelde ze zichzelf, terwijl ze zich hooggehakt een weg naar de bar baande. Daar nam ze plaats, hoewel ze de barman vertelde dat ze geen behoefte had aan een consumptie. Ze had geen geld bij zich. Ze had nooit geld gehad. Althans, niet van zichzelf. Niet officieel. Haar moeder merkte niet dat ze af en toe iets wegnam.
‘Wil je iets drinken?’ hoorde het meisje een stem naast haar zeggen. Ze keek op en zag een man van rond de twintig, met de helderste blauwe ogen die ze ooit gezien had. Ze knikte, zonder erbij na te denken. Hij zou wel betalen, vertelde een stemmetje binnenin haar. Hij bestelde iets, ze verstond niet wat, maar het klonk exotisch en dat beviel haar. Hij vroeg haar naam. Ze slikte, haalde adem, keek de man aan. Ze liet haar mondhoeken enigszins opkrullen, zodat de man haar grote mensen tanden kon zien, en fluisterde: ‘Joy.’
De man glimlachte terug en stelde zich voor als Rob. Ze registreerde de naam om hem een ogenblik later weer te vergeten. Namen deden er niet toe. Haar eigen naam niet en de naam van de man niet.
De ober zette twee glazen voor hen neer. De man schoof één van de twee naar haar toe en nieuwsgierig - zonder het te laten merken - nam ze een slokje van de helderblauwe inhoud. Het smaakte vies. Haar gezicht vertrok niet. Ze glimlachte zelfs. Ze wist niet wat hij van haar wilde, maar het maakte haar niets uit. Wat haar betrof was hij uit op haar voordeursleutel om het huis leeg te roven. Desnoods met moeder en al.
Het liet haar onverschillig, en hoe meer blauwe vloeistof er door haar aderen vloeide, hoe minder ze ermee kon zitten. De man nodigde haar uit de dansvloer met hem te betreden en ze stemde in. Ze had nooit gedanst en ze wist niet hoe het moest, maar ze had ondertussen genoeg blauw gedronken om er niet mee te zitten. Haar naaldhakken voerden haar tikkend naar de dansvloer. Niet dat het tikken boven de dreunende muziek uitkwam, maar in haar hoofd hoorde ze het.
Hun lichamen versmolten zich alsof het hoorde. De bewegingen vloeiden vanzelf uit haar armen, haar benen, haar heupen. Alles ging vanzelf en naarmate de avond verstreek leek alles steeds normaler. De man, wiens naam ze zich allang niet meer herinnerde, vergezelde haar gedurende meerdere uren. Hij bleef drankjes voor haar kopen, in allerlei felle kleuren maar toch vooral blauw, want dat was zijn persoonlijke favoriet. Zelf zei Joy steeds dat het haar niets uitmaakte. Ze deed alles wat de man van haar wilde. Ze wilde wat hij wilde. Ze wilde meer blauw, nog meer blauw. De lichte waas die zich in haar hoofd vormde beviel haar en ze wilde er meer van. Ze wilde meer. Meer waas, tot het dichte mist werd. De herinneringen werden al langzaam teruggedrukt, heel langzaam. Het ging haar niet snel genoeg. Ze smeekte de man om meer. Ze kreeg meer.
Hij vond haar mooi. Ze was mooi. Met haar grote mensen tanden en strakke paardenstaart, ook al begon die uit te zakken. Haar grote bruine ogen met de volle wimpers. Haar gebruinde armen. Haar naam. Joy. Hij vond Joy een mooie naam. Hij fluisterde haar naam om de klank ervan tot zich door te laten dringen, maar de muziek overstemde hem. Hij herhaalde de naam, iets harder. Nog iets harder. Net zolang tot ze het hoorde.
Ze keek hem aan, wazig, en herhaalde wat hij haar vertelde. Joy. Ze glimlachte. Hij glimlachte. Joy. Heel even wilde ze zijn naam ook zeggen, toen realiseerde ze zich dat ze die vergeten was en besloot ze haar eigen naam nog maal te herhalen, gewoon om iets te zeggen te hebben.
Joy.
Ze glimlachte.

Reacties: