FanFic.nl

12 districts, 24 children -oneshots

District 7 -V

District 7 - Female

Zachtjes pakte twee handjes een oud boekje op, het slot brak meteen af van ouderdom. Stof werd door het capitools kind eraf geblazen. Hij had het gevonden in een grote kist, er zaten allemaal spullen van zijn opa de ex-spelmaker van de hongerspelen in. Het jongetje, net tien jaar, mocht er eigenlijk niet aanzitten, maar wie kwam erachter? Niemand. Voorzichtig opende hij bijnkleurloze boekje. De eerste woorden werden gezien door zijn ogen, snel gevolgd door de andere.

Dagboek van Kelseay Desireé Souen. 74e Hungergames Tribute.

Het was dus een dagboek, interessant. Snel begon hij zijn leesavontuur door de eerste pagina om te slaan. Misschien kon hij dit beter niet doen, want wat zou ze er wel niet in geschreven kunnen hebben? Maar nee, het jongetje luisterde niet. Hij was te nieuwsgierig.

Lief dagboek,
Vandaag is het de eerste nacht in de arena. Het zal nu ongeveer half negen zijn. Ik ben bang voor het donker, maar vuur kan ik niet aansteken. Het is te gevaarlijk. De schaduwen lijken mij te willen grijpen, en de bomen willen me laten struikelen. Ik ben veilig in een grot gaan liggen, althans veilig voor nu. Hopelijk hou ik het vol. Ik wil mijn Familie niet teleur stellen, in het speciaal mijn moeder niet. Haar blik in haar ogen deden mij pijn toen ze de kamer moest verlaten, ons afscheid duurde maar een minuut of twee. Eigenlijk moet ik dit stukje nu heel emotioneel schrijven, maar ik wil het Capitool niet nog meer plezier doen, ik moet immers voor hun in dit boekje schrijven. Ik zal verder maar positief over hun schrijven, want als ik negatief schrijf en ik overleef het, dan ben ik alsnog ten dode opgeschreven. Zucht. Maar ik ga slapen, mijn ogen kunnen elk moment dichtvallen. Hopelijk tot de dag dat ik weer (levend) hierin kan schrijven.
Kelseay.


Met een schrok viel het jongetje in de realiteit. Hij was gewoon letterlijk in het boek ‘geklommen’, hij zag haar gedachten en hoe ze alles opschreef. Hij zag alles door haar ogen. Hoe kon dat? Wat was dit voor een magie? Hij schudde verbaast zijn hoofd, dit was geen magie. Dit was technologie, gemaakt door het Capitol. Alsof het een verslaving was gleden zijn vingers over het vergeelde papier, klaar om de bladzijde om te slaan. Was dat wel slim? Want welke andere verassingen hadden de spelmakers in dit dagboek gestopt? Zonder ook maar verder te denken sloeg hij de bladzijde om en vonden zijn ogen alweer de volgende woorden.

Lief Boekje,
Het voelt alsof ik tegen de lucht aan het praten ben, als ik hierin schrijf. De wind neemt mijn woorden mee en vervolgens hoort iedereen het. Eigenlijk is het ook zo, want er zijn altijd camera’s op me gericht. Ik ben maar een pion in hun spel. Vinden ze het saai worden, dan gooien ze er gewoon één of meerdere weg. Zo simpel is het. Ze moesten eens weten hoeveel levens ze daarmee in een klap verwoesten. Maar ik was hier niet om te klagen, het is de bedoeling dat ik hierin mijn ‘emoties’ uit. Geloof me ik voel hier héél veel emoties. Haat, pijn, verdriet en angst. Ga zo maar verder. Het meest pijn doet de spijt die ik heb, mijn instinct heeft zich laten meeslepen door het spel. Ik heb vandaag iemand vermoord. Ja je hoorde het goed, VERMOORD. Ik heb wel een uur zitten huilen in een boom, het is een wonder dat niemand me gehoord heeft. Haal me uit deze vreselijke plek vandaan, het liefst levend. Hopelijk tot de dag dat ik weer (levend) hierin kan schrijven.
Kelseay.


Alweer werd het jongetje met een klap op de grond neer gesmeten. Als dit na elk hoofdstuk gebeurde zou hij zo een arm kunnen breken. Hij greep alweer na het dagboek en begon aan de nieuwe bladzijde. Het was nu een echte verslaving geworden. Hij wilde zo graag het boekje wegleggen, maar het ging gewoon niet.

Lieve niemand,
Ja ik noem je niemand, want je bent nou eenmaal geen persoon. Maar nu naar een wat ‘spannender’ onderwerp. Ze zagen me net. En met ‘ze’ bedoel ik de Careers. Ik denk dat ik ze kwijt geraakt ben, maar ik ben natuurlijk niet zeker. Dat moment dat je denkt dat je sterft, als de jager je aankijkt alsof je zijn prooi bent. Volgens mij zijn de kansen in mijn voordeel, dat hoop ik tenminste. Wacht… Ik hoorde iets dacht ik. Eigenlijk zou ik nu niet meer verder moeten schrijven, maar wat maakt het nog uit? Ik moet toch eens sterven? Het geluid heeft zich net een seconde geleden alweer laten horen. Duidelijk voetstappen, zoekende voetstappen. Ik moet rennen, ze komen eraan.

Het boek gaf het jongetje even de tijd om te denken, alsof het hem ergens op aan het voorbereiden is. Maar voordat het pas echt tot hem doordrong was hij alweer in het verhaal. Hij zag alles wat Kelseay ook zag. Hoe ze rende voor haar leven, en hoe ze zich achter een boom schuil hielt. Ze begon weer in haar dagboek te schrijven, maar deze keer niet in haar nette krullerige handschrift. Onheilspellende hanenpoten versierde een legen pagina.

Ze komen me halen, elk moment kunnen ze bij me zijn. Elk moment kunnen ze me vermoorden. Ik ga mijn woorden nog maar een keer herhalen: Ik ben maar een pion in hun spel. Pap of mam, als jullie dit ooit lezen, ik hou van jullie! Mijn ademhaling wordt steeds zwaarder, ik voel het einde dichterbij komen. Ik ga maar beginnen aan mijn eindzin, ik hoor dat ze nog maar enkele meters afstand hebben. Dus hopelijk tot de dag dat ik ik weer (lev-

Verder ging het niet, bloedspatten lieten haar lot zien. Hoe ze was gestorven? Daar was het jongetje achter gekomen. De spelmakers hadden hun best goed gedaan, blijkbaar deelt iedereen die dit boekje leest het zelfde lot als Kelseay. Hadden zijn ouders maar geleerd om niet zo nieuwsgierig te zijn. Hadden ze hem maar geleerd om niet in andermans dagboeken te lezen. Een mes stak door de keel van het jongetje, de doodsoorzaak van Kelseay Desireé Souen. Eén mes, twee slachtoffers. Hopelijk kan het volgende persoon het Dagboek en zijn verassingen weerstaan.
-Kelseay Desireé Souen.

Reacties:

realMe zei op 27 juni 2012 - 16:08:
wow
dat is echt eng
hopelijk gaan ze in het echt nooit zoiets maken
brrr
love