FanFic.nl

Concert <-- afgerond

4

De avond vordert prima. Veel gegil, enkele huilkindjes en verschillende vreemde teksten vanuit het publiek waaronder huwelijks aanzoeken, kinderwensen en dergelijke. De artiesten geven in ieder geval wel alles wat ze hebben. Maar dat is dan ook de enige reden dat ik kijk. De energie die ze geven is mooi om te zien. Helaas zorgt mijn ergernisniveau dat ik van die energie weinig kan genieten. Ik kijk zijlings naar Heide. Ze heeft toch een shirt met diepe inkijk aangetrokken. Nu rol ik dus wel met mijn ogen. Ze is wanhopig er op uit aandacht te krijgen van maar een enkel bandlid. Maar volgens mij is iedereen dat hier. Tot nu toe zie ik alleen nog maar veel te blote voorgevels. Dan val ik in het niet met mijn turquoise haltershirt. Beter juist, dan val ik nog minder op.

De zanger zingt redelijk goed. Ik ken alleen geen enkele tekst. Vaag komen stukjes me bekend voor. Ik merk wel dat hij moeite heeft met de juiste uitspraak van bepaalde woorden. En dat terwijl de band Duits is dacht ik! Komt het door de adrenaline? Plots zie ik dat de zanger na het inzetten van een nieuw nummer - wir schliessen uns ein - naar de verhoginkjes loopt. Hij houd de microfoon voor een fan voor die een gedeelte van de tekst mee zingt. Oh god, knal mij af! Ik smeek u! het is niet om aan te zien dat kind. Ze barst bijna in tranen uit van geluk. Jawel, een overdreven foto kan er ook nog bij. Ik krijg trauma’s hier.
De zanger zingt zelf weer een stukje en loopt naar een ander verhoginkje. Het kwartje valt. Front seats houd dus ok privileges in als mee mogen zingen. Waarom was ik hier ook al weer? De zanger huppelt van het ene verhoginkje naar het andere en laat omstebeurt iemand een stukje tekst verkrachten. Doet hij dit vrijwillig? Al die huppels kunnen geen noot vasthouden! Zijn zang gehoor zou inmiddels al gedood moeten zijn!
Naast me begint Heide bijna paniekerig te joelen als de zanger onze kant uit komt. Ons groepje strekt zijn handen naar hem uit en schreeuwt hun longen uit het lijf. Ik sla mijn hand voor mijn gezicht en vraag me nog eens af waarom ik op deze aarde leef. Volgens mij kreun ik er weemoedig bij, al gaat die kreun op in het publiek. Ik blijf stil zitten en richt mijn blik weer op het podium. De drummer gutst van het zweet en de gitarist flirt zo te zien graag met het publiek. Al beweegt hij een wenkbrauw dan flipt het publiek voor hem al. Mijn blik zoekt de bassist in de band. Een lange jongen van ongeveer mijn leeftijd. Zijn bruine lange haar beweegt met zijn bewegingen mee. Zijn handen gaan rustig over de hals van zijn instrument heen en weer en hij lijkt in een soort trance van muziek te zitten. Dit beeld intrigeert me en dus blijf ik geboeid naar zijn bewegingen kijken. Hij is blijkbaar de enige in de band die zich rustig houd. Een minieme glimlach speelt rond mijn mond terwijl ik met mijn elle bogen op mijn knieën steun. Op dat moment kijkt de bassist mijn richting op. Ik rol met mijn ogen en schud mijn hoofd terwijl ik mijn hoofd weer op mijn hand laat rusten. Vanuit mijn ooghoek zie ik de bassist naar de gitarist verplaatsen die op zijn beurt weer naar de zanger wandelt. Het interesseert me geen fuck. Speel dit nummer uit dan hebben we er weer een minder te gaan!

“aaaaaah hij komt hier heen!”� ik word uit mijn trance gehaald door Heide die op en neer wipt op haar plaats. De andere drie meiden bij ons flippen hem ook helemaal terwijl ik opkijk om te zien of de zanger echt naar ons komt. Jawel hoor, hij nadert onze verhoging. Dan zie ik dat hij mijn blik probeert te vangen. Ik kijk hem met grote ogen aan. Waag het niet! Waag het niet naar mij te komen! Mijn hele lichaam straalt het uit. Ik ga geen debiele liedjes met je zingen! Zoek een van die huppels hier maar uit! Laat mij met rust!
Mijn hoofd schud zachtjes heen en weer. Ik strek zenuwachtig mijn vingers uit op mijn knieën en buig ze zowat in klauwen. Ik ga niet meedoen met je poppenkast! Ik wordt niet een van die huppels! Ga weg!
“Wir schliessen uns ein.”� Jawel hoor. De microfoon is al zowat in mijn gezicht gedrukt. Nadenken is geen optie. Of toch wel? Brain, wake up! Red me!
“no way!”� mijn stem klinkt versterkt door de geluidsboxen. De twee woorden galmen over het publiek. Fucking brain!!! Was dat alles wat je kon bedenken? Kom op! Zoveel hersencellen kan een mens niet verliezen binnen één concert! Help!
de zanger kijkt me even vreemd aan en begint dan te glimlachen. Hij zingt een zinnetje verder en houd dan de microfoon voor Heide voor die uiteraard op haar hardst meebrult. Toch blijft zijn blik op mij gerust. Zijn wenkbrauw gaat omhoog alsof hij wil weten wat er is. Ik kijk weg en staar naar het gordijn dat zich naast me bevind. Mijn bovenlichaam draai ik van hem weg met als boodschap dat ik geen zin heb in zijn show. Ik wil naar huis. Nu. Maar zoals altijd als je ergens tegenop ziet, gaat de tijd drie keer zo langzaam. Heide’s elle bogen bonken af en toe tegen mijn rug aan, maar ik heb het amper door. Normaal zou ik er chagrijnig van worden, nu krijg ik alleen maar een heimwee gevoel. Ik wil naar bed. Thuis en vooral niet hier zijn bij Heide, in Venetië, bij een concert dat me eigenlijk niets interesseert met een opdringerige zanger die blijkbaar geen lichaamstaal begrijpt.
Het gordijn begint na enige tijd toch te vervelen dus draai ik me iets om. De bassist valt me gelijk op. Zijn rust kalmeert mij ook een beetje. Het wraakidee om gillend naar buiten te rennen en de tent in de fik te zetten ebt weg bij het zien van zijn vrij kalme handelingen. Ik blijf naar zijn handen kijken en imiteer met een hand zijn hals hand bewegingen. Het laat me ergens op focussen zonder enige ergernis. Ik hoor inmiddels de overgangen in de nummers niet meer. Ik zie alleen nog de zware gitaar met maar vier snaren waarover vingers glijden om klanken te produceren. Onbewust merk ik dat de gitaar ook steeds zichtbaarder voor me wordt. Alsof de bassist zich expres meer naar me toe draait. Volgens mij ben ik daadwerkelijk hersencellen kwijt geraakt. Alsof hij dat zou doen. Hij heeft genoeg aan een groot publiek bezig te houden. Ik zie ze nu officieel vliegen. Voor je het weet ga ik ook gillen als een bezetene en de namen van de bandleden al huilend uitroepen. Koude rillingen. No way.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.