Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Heaven Tears » Hoofdstuk 1. - Snow
Heaven Tears
Hoofdstuk 1. - Snow
Het was ondertussen bijna twee weken geleden dat de Rebellen de oorlog hadden verklaard aan het Capitool. Heel de binnenstad van District 8 zag eruit als een slachtveld. Her en der lagen nog enkele lichamen verspreid, ze waren al in de ontbindingsfase en de stank was niet uit te houden.
Het District was opgedeeld in twee gebieden. Het deel van het Capitool en het deel van de Rebellen. Het Capitool had de meesten kinderen voorzich gewonnen en hield hen samen met de andere bewoners gevangen. De Rebellen waren in de minderheid maar ze hielden zich sterk en hadden zich gevestigd in het stevigste gebouw van heel het Disctrict: de Textielfabriek. Dank zij deze beschutting en hun moderne apparaturen waren zij instaat om te blijven leven.
Beiden groepen leefden in wapenstilstand langs elkaar, voor hoe lang dat nog zo ging blijven wist niemand. De vredebewakers hadden zich voorgenomen om te patrouilleren langs de grenzen en zo duidelijk te maken dat ze niet met hen lieten sollen en elk moment actie konden ondernemen. Ook hadden ze extra maatregelingen getroffen voor de overige inwoners. Er werd van hen verwacht dat ze extra hard zouden werken aan de geïmproviseerde weefmachines om zo het textiel verlies terug een beetje bij te benen. De inwoners van het Capitool begonnen al argwaan te krijgen. De kinderen bleven niet gespaard en waren opgedeeld in twee leeftijdsgebonden groepen. Zij die jonger waren dan taalf waren vooral een last en werden zoveel mogelijk opgesloten zodat ze niet in de weg konden lopen. De andere kinderen moesten opzoek naar voedsel of meehelpen met het weven.
“Hé, jij daar!”¯ Tsane keek op, ze was net binnen gekomen van de jacht en had twee konijnen in haar handen en een mand vol fruit. Het was vreemd maar omdat de vredebewakers nu eenmaal ook geen eten van het Capitool kregen mochten de kinderen gaan jagen. Bedeesd liep Tsane naar de vredebewaker toe.
“Als je de konijnen hebt schoongemaakt mag je deze naar ons terug brengen. De rest mogen jullie houden.”¯ Boos wierp Tsane een blik naar hen. Ze had nu eens een goede vangst en dan moest ze deze afgeven. Veel kon ze er niet aan veranderen en dat wist ze, ze mocht al blij zijn dat ze überhaupt mochten gaan jagen. Jagen, dat was iets wat haar moeder haar had geleerd. Ze had het nooit luidop gezegd maar het was om haar een basis te geven voor mocht ze ooit als tribuut in de spelen terechtkomen. Een wrang gevoel, wat ze plaatste als verdriet drong bij haar naar binnen. Niet nu. Snel liep Tsane door, weg van de vredebewakers die haar alleen maar lieten herinneren aan alle pijn.
Morgen over een week zou de boete plaatsvinden. Dit jaar was het niet zomaar een spelen, het was de derde Kwartskwelling, wat betekende dat President Snow straks aan hen allemaal ging meedelen wat deze precies ging inhouden. Met grove bewegingen vilde Tsane de konijnen, het was niet echt netjes gedaan en ze kon beter maar wat boeide het? De vredebewakers gingen het toch opeten, dus voor welke reden zou ze moeite moeten doen?
Net toen Tsane klaar was weerklonk de stem van de vredebewaker door heel het gebouw.
“Iedereen moet zich verdelen in zijn of haar Taakgroep. Hierna gaan we naar buiten voor de mededeling van President Snow.”¯
Het geluid van de onregelmatige voetstappen bracht Tsane weer met haar gedachten in de echte wereld. Ze spitste haar oren en hoorde hoe verschillend al de voetstappen klonken. Uit een voetstap kon je een persoonlijkheid afleiden. Ze konden hard en krachtig zijn, bedeesd zacht en bang. Klein en in een huppeltje gaf meestal aan dat het om een kind ging. Maar wat Tsane het meeste angst in bezoemde waren de grote overheersende regelmatige voetstappen van de vredebewakers. Ze waren in de meerderheid en hadden de inwoners omsingeld.
Het plein was iets of wat opgeknapt. Ze hadden de lichamen weggehaald maar de stank die er nog heersten drong genadeloos hun neusvleugels binnen. Voor de rest hadden ze de brokken steen die de inwoners misschien de weg zouden sperren aan de kant geschoven. In het midden boven het gerechtsgebouw hing het grote scherm. Beiden kanten waren omringt met spandoeken van het Capitool. Zoals altijd was alles in het Capitool precies getimed, de laatste bewoners voegden zich op het plein toen het scherm met een fel licht aan flitste.
De gestalte van President Snow zorgde ervoor dat Tsane zicht benauwd voelde. Als blikken konden doden dan was heel het District nu doodgeweest dacht ze terwijl ze op haar lip beet. Ze zette zich schrap, klaar voor de uitspraak die ging komen. President Snow begon en de stem kraste de ene kras na de andere van verdriet op Tsane haar ziel. Herinneringen aan haar moeder, herinneringen die gebonden waren in haar gedachten, herinneringen waar de angst de overhand nam, haar overspoelde en haar zo konden breken.
“Bij het vijfentwintig jarig jubileum moesten alle districten, om de rebellen eraan te herinneren dat hun kinderen stierven omdat ze zelf voor geweld hadden gekozen, stemmen op de tributen die hen zouden vertegenwoordigen.”¯ Het bleef stil op het plein terwijl President Snow doorging.
“Bij het vijftigjarig jubileum moest elk district, om de mensen eraan te herinneren dat er voor elk Capitoolbewoner twee rebellen waren gestorven, twee keer zo veel tributen sturen.”¯ Een rilling van angst overviel haar. Stel je voor, dubbel zoveel moorden. Dubbel zoveel onschuldigen kinderen die gestraft werden omdat ze leefden. Tsane haar blik volgden de hand van President Snow die uit een klein houten kistje een papiertje haalde met het getal ‘75’ op.
“En nu is het tijd om onze derde Kwartskwelling uit te voeren.”¯ Deze woorden wekte stiekem wel interesse op bij Tsane, nieuwsgierig maar ook bang om wat de spelmakers toen verzonnen hadden. Ze dacht aan haar moeder die zo sterk was. De Hongerspelen was de reden waarom haar moeder altijd zoveel pijn en verdriet had in haar hart. Emily had geleerd nauw met haar pijn samen te leven, dat was het beste wat ze kon doen.
“Bij het vijfenzeventigjarig jubileum zullen, om de rebellen eraan te herinneren dat zelfs hun sterkste mensen niet zijn opgewassen tergen de macht van het Capitool, de mannelijke en vrouwelijke tributen getrokken worden uit de groep eerdere winnaars.”¯
Het was een harde klap voor Tsane om dit te horen. District 8 had niet zoveel winnaars gekend, zij waren trots op hun winnaars en koesterde hen. Eigenlijk hielden de Districten van de meeste winnaars, ze hadden respect voor hen.
Tsane wist dat het Capitool dit had gedaan om hen te straffen. Voor de opstand die eerder deze maand was uitgebroken en al vele slachtoffers hun leven had verslonden. Ze dacht aan haar moeder. De enige vrouwelijke winnende tribuut van District 8. Een traan gleed geluidsloos over haar wang naar beneden. Het Capitool had haar weg genomen net als haar vader. Dit waren ze nu ook van plan met de andere winnaars, het symbool voor hoop van de Districten. Tsane haar gedachten werkte op volle toeren toen ze opeens 2 kleine armen voelden die zich om haar middel hadden geslagen. Ze keek naar beneden en zag haar broertje Den staan. Zacht aaide ze zijn zwarte verwilderde haren en gaf hem een klein kusje op zijn voorhoofd. Hun moeder was nog maar een week dood en het verdriet was nog duidelijk voelbaar, niet alleen bij hun maar in heel District 8.
Wist het Capitool wel dat er geen vrouwelijke Tribuut meer was voor District 8? Hoe zouden ze dit oplossen?
Dat was nu niet haar grootste probleem, met een pijnlijk blik keek ze naar al de menigte die zich verzameld had op het plein om verplicht naar het grote scherm te kijken. Wetend dat als de winnaars tegen elkaar zouden moeten vechten er hier ook tranen zouden gaan vloeien. In District 8 waren zij hun geheimen bronnen van voedsel en hun hoop. Tsane zuchtte en nam het handje van Den stevig vast. Niet van plan om hem snel los te laten.
Reacties:
President Snow begon en de stem kraste de ene kras na de andere van verdriet op Tsane haar ziel.
wow
In dit verhaal gebruik je echt alle zintuigen. Ik hoor alles. Ik zie alles. Ik voel alles. Ik proef de sfeer. En ik ruik de stank. Respect
en OMG, wat gaat er nu gebeuren nu er geen vrouwelijke tribuut meer is?
ze gaan Tsane toch niet sturen? Of een loting? owww dit kunnen ze niet maken
snel verder jij
ah
dat is zo zielig
en hoe wille ze dat gaan oplossen
willen ze haarsturen? dat is veel te zielig
love
Nee, nee, nee!
Ze mag niet gestuurd worden!
Ik ben het helemaal eens met Jopie 2, je schrijft echt met alle zintuigen.
Nóg een geweldig talent hier op FF. Ben je van plan ooit een boek uit te geven?
xxx Nadine