FanFic.nl

Het is donker, het is laat en het regent pijpentstelen. Ik rijd met mijn Cadillac (waar ik ohzo trots op ben) langs een verlaten weg, op weg naar een familiefeestje. Eigenlijk ben ik nogal laat. Mama en Bill zijn er waarschijnlijk al lang. Ach ja, wat maakt het uit. Dan ben ik maar wat later. Gespannen let ik op de weg, mij nog totaal niet bewust van wat er mij over enkele minuten gaat overkomen. Eigenlijk vind ik het hier maar eng. Zo donker en verlaten... Er staan zelfs geen lantaarnpalen langs de weg. Om het wat gezelliger te maken, zet ik de radio aan. “Ik ben zo op de grote weg”�, sus ik mezelf en probeer er niet over na te denken dat deze weg verdacht veel lijkt op zo'n verlaten weg in een horrorfilm. En dan, plóts...Zie ik het. Een fietser. Shit, die is dichtbij. Ik probeer het nog te ontwijken, maar helaas. Alles gaat zó snel, dat ik het amper besef. In een oogwenk zie ik de fiets door de lucht wentelen, terwijl het meisje op de motorkap van mijn auto wordt geworpen en een seconde later met haar hoofd op het asfalt terechtkomt. Verlamd blijf ik toekijken, mijn trillende handen stevig om het stuur geklemd. Ik sluit mijn ogen, hopend dat als ik ze terug open doe, ik gillend in mijn bed wakker wordt. Helaas is alles nog exact hetzelfde als ik mijn ogen open. De enige zin die door mijn hoofd blijft ronddwalen, is “ik heb haar gedood”�. Ik durf niet uit te stappen, bang om te zien wat ik heb aangericht. Een verloren traan glijdt over mijn wang. Nadat ik al mijn moed verzameld heb, stap ik lijkbleek uit de auto en ga ik naar het meisje. Smalle stroompjes bloed lopen uit de neus en de oren van het meisje. Ik durf niet te voelen of ze nog hartslag heeft, ik durf het niet. Als ze niet meer leeft, dan... “Godverdomme, Tom. Bel dan toch een ambulance!”� roep ik luidkeels tegen mezelf. Er is toch niemand die mij hoort. Het is hier zó verlaten dat je bijna jezelf kunt horen denken. Ik vis mijn GSM uit mijn broekzak en bel de ambulance....