FanFic.nl

Jullie willen waarschijnlijk weten wat er aan de hand is. Wel, ik zal het dan maar meteen vertellen. Tom zit op het bankje een meisje te ku... Nouja, dat dus. Ik wil helemaal niet huilen. Niet voor hém. Hij verdient het niet. Toch voel ik mijn neus prikken van de ingehouden tranen. Ik sta op en stop bruusk mijn skateboard in mijn boekentas, waarna ik begin te rennen. Ik hoor dat iemand mij volgt. Plots voel ik een hand op mijn schouder. “Minoe, wacht!”� (ja, ik schrijf verder in het Nederlands, maar dat stelt dus Engels voor, hé!) Ik draai mij om en kijk recht in het gezicht van Ginny. “Je houdt nog van hem, hé?”� “Ja...”� zeg ik bijna fluisterend. “Je verdient beter”�, zegt Ginny om mij te troosten. Ik glimlach flauw. “Kom je terug mee skaten?”� Ik schud mijn hoofd. “Ik ga naar huis.”� “Zeker?”� “Ja.”� Ginny haalt haar schouders op. “Oké dan”�, zegt ze. Ik geef haar nog een knuffel en loop door. Ook Ginny Gaat terug. “Ginny?”�, roep ik nog snel. Ze draait zich om. “Bedankt!”� Ginny glimlacht.

__THUIS__

Als ik thuis kom, plof ik mij gelijk in de zetel met een zakje chips. Ik zap even, tot ik bij MTV kom. Er is een of ander clipje van 50 cet op het scherm. Ik vind het maar slecht. Naast hem staan twee vrouwen halfnaakt te dansen. Waarom moet er nu toch in elk clipje zo'n barbie in haar bikini staan dansen? Ik snap dat niet. Echt waar, heil aan alle artiesten die niet zo'n videoclips hebben. Volgens mij zijn die met uitsterven bedreigd. Ik zet de tv uit, want daar viel toch niet veel op te zien. Het is plots akelig stil. Het enige geluid dat te horen is, is de chips die door mijn tanden gemalen wordt. Plots begin ik te huilen. Zomaar, uit het niets. Het beeld van Tom en dat meisje, die op het bankje zaten te kussen, verschijnt weer op mijn netvlies. Ik wil hem vergeten, maar ik kan het niet. Ginny heeft gelijk: ik verdien beter. En toch doet het nog altijd pijn. Ik snap nog steeds niet waarom hij het gewoon uitmaakte met een briefje. Da's zo onpersoonlijk. Alsof het hem allemaal niet kan schelen hoe hard hij iemand kwetst. Ik veeg mijn tranen weg en loop naar de badkamer, waar ik mezelf in de spiegel bekijk. Met een washandje probeer ik mijn make-up nog te redden, maar het trekt niet meer op veel eigenlijk. Ach ja, who cares? Ee zucht ontsnapt aan mijn lippen. Ik ben moe en heb geen zin om vandaag nog een grote inspanning te leveren. Ik ga naar mijn kamer en zet mij neer op mijn bed. Uit de eerste schuif van het nachtkastje pak ik een foto. Het is een foto van mijn moeder die mij in haar armen houdt toen ik nog een baby was. Het is de enige foto die ik heb van haar, ik kijk er vaak naar. Ze heeft mij laten adopteren, omdat ze zichzelf te jong vond om voor mij te zorgen. Of dat is toch wat mijn ouders mij zeggen, mijn adoptie-ouders bedoel ik dan. Ik weet eigenlijk helemaal niet veel over haar. Enkel dat ze heel jong was toen ik geboren werd, 15 namelijk. En dat ze Frans is. Voor de rest weet ik niets over haar. Wie weet leeft ze niet eens meer? Ik leg de foto terug en laat mij achterover op bed vallen. Daarna ik sluit mijn ogen.