FanFic.nl

Ignorance is bliss

2. Oude en nieuwe gewoontes

‘And I’m damned if I do
and I’m damned if I don’t
So here’s to drinks in the dark at the end of my road
And I’m ready to suffer and I’m ready to hope
It’s a shot in the dark and right at my throat.’
- Florence and the Machine



Elk begin is moeilijk.

Zo ook de start van een nieuw schooljaar.

Hoewel de zesdejaars van Zweinstein al vijf jaar achter de rug hadden op het kasteel, duurde het even eer de leerlingen weer in hun vertrouwde ritme vielen. De eerste dagen was het voor iedereen moeilijk om exact in te schatten hoe lang je in bed kon blijven liggen voordat je effectief te laat zou zijn in de les, verliepen de conversaties met jaargenoten die je een zomer lang niet had gezien eerder stroef en vergaten de meesten waar Foppe op de loer lag.

In die eerste weken gebeurde er traditioneel nooit veel op Zweinstein. Dingen als duels, nachtelijke uitstapjes door het kasteel en andere leerlingen vervloeken zat bij de meesten in het achterhoofd.
Maar die regel gold niet voor de Marauders. Tijdens de vierde week van zijn zesde jaar op Zweinstein had Sirius Zwarts al zeven strafstudies achter de rug, had hij Griffoendor 20 punten gekost omdat hij en Mary MacDonald op een donderdagavond betrapt waren in de astronomietoren en had hij de nieuwe, jonge en onervaren professore van Verweer tegen de zwarte kunsten bijna een zenuwinzinking bezorgd met zijn gedrag.

Peter Pippeling had vier strafstudies gehad en was Griffoendor al tien afdelingspunten schuldig.

Zelfs Remus Lupos had als klassenoudste al twee strafstudies gehad.

James Potter had echter nog geen enkele strafstudie gekregen. En dat was echt niet omwille van Lily Evers. Want hij was volledig over haar heen. Echt.
Althans, dat herhaalde hij toch telkens tegen zichzelf in de spiegel elke ochtend wanneer hij zijn tanden aan het poetsen was. James Potter had geen gevoelens (meer) voor Lily Evers.
Echt niet.



Elk begin is moeilijk.

Zo ook de start van een nieuw schooljaar.

Hoewel de zesdejaars van Zweinstein al vijf jaar achter de rug hadden op het kasteel, duurde het even eer de leerlingen weer in hun vertrouwde ritme vielen. De eerste dagen was het voor iedereen moeilijk om exact in te schatten hoe lang je in bed kon blijven liggen voordat je effectief te laat zou zijn in de les - en dat laatste was voornamelijk van toepassing op twee zesdejaars meisjes uit Ravenklauw die vrijdagochtend.

‘Elisabeeeeeeeeeth. Asjeblieeeef?’

Voor wat de vijftigste keer leek die ochtend, probeerde Lydia haar beste vriendin uit bed te krijgen. Elisabeth gaf echter geen kick. Sinds de eerste dag op Zweinstein had het telkens een strijd geweest om Elisabeth uit bed te krijgen. Oftewel sinds haar vriendje, Remus Lupos, het met haar had uitgemaakt.

Elisabeth Saab en Lydia Volkaert waren sinds hun eerste jaar onafscheidelijk en beste vriendinnen. Toen de twee meisjes op hun eerste dag samen in tranen waren uitgebarsten toen een oudere leerling een of andere groene smurrie op hen had gemorst, was er voor de twee meisjes maar een oplossing gebleken: beste vriendinnen worden.

Toen Remus en Elisabeth vorig jaar hadden beginnen te verkeren, was Lydia blij voor haar beste vriendin. Ze gunde Elisabeth haar geluk. Ze was blij dat haar vriendin vlinders in haar buik had.
Er was voor Lydia echter één grote ‘maar’.

En die ‘maar’ was Remus Lupos.

Hoewel Lydia niets had tegen de Marauders, had één lid van hun groepje haar altijd parten gespeeld. Op de een of ander manier had ze het niet voor Remus Lupos. Er was iets raar aan hem.
Niet dat hij lelijk was. Waar Sirius en James beiden gezegend waren met een opvallende schoonheid, had Remus een subtielere aantrekkingskracht. Remus was het soort jongen die je op het eerste zicht voorbijliep, totdat je geheugen geregistreerd had wat je net had gezien en je zo geïntrigeerd werd dat je nog wel eens moest achterom kijken.
Neen, Remus was zeker niet lelijk. Maar er was iets aan hem. Iets verdachts. Iets dat hij krampachtig probeerde verborgen te houden van de hele wereld. Soms zag je het aan hem, als hij op een grap die iedereen uitbundig deed lachen maar een glimlachje gaf, of wanneer hij die frons op zijn gezicht had.
Er was iets aan Remus Lupos. Maar aangezien Lydia een fervente aanhangster was van het gezegde ‘leven en laten leven’, had ze er niet veel aandacht aan besteed. Totdat hij met haar beste vriendin een relatie begon. Nu die relatie echter gedaan was, besloot Lydia dat Remus Lupos en zijn geheimen haar niets meer aangingen. Ze had namelijk dringendere problemen nu. Zoals bijvoorbeeld een beste vriendin die met geen kick uit bed te krijgen was.

Maar, zelfs het geduld van een beste vriendin als Lydia Volkaert had haar grenzen, en die grens had ze die vrijdagochtend bereikt. Met een laatste blik op haar beste vriendin schudde ze haar hoofd, verliet ze de slaapzaal en probeerde een nieuw excuus te vinden om Elisabeth’s afwezigheid te verklaren aan de professoren.



‘Als je de slurk zoveel maal laat passeren tussen Mariën en Magister, dan geraak je nooit tot aan de ringen. De jagers van Ravenklauw zijn te goed in het onderscheppen van de slurk en het team is momenteel nog niet goed genoeg ingespeeld op elkaar.’

James stopte met schrijven. Ongeïnteresseerd in de uitleg van professor Kist, maakte hij van de verloren tijd die Geschiedenis van de Toverkunst normaal gezien betekende gebruik om zijn wedstrijdstrategie voor de komende zwerkbalmatch tussen Griffoendor en Huffelpuf uit te tekenen. De opmerkingen van Peter zorgden er echter voor dat hij opkeek van zijn perkament.

‘Wormstaart, wie is er aanvoerder van het team van Huffelpuf?’

‘Severijn Zonderland.’

‘Juist. En wie is de aanvoerder van Griffoendor?’

‘Nou, jij natuurlijk.’

‘Tching tching, weer juist. En waarom ben jij geen aanvoerder van het zwerkbalteam en ik wel?’

‘Omdat ik geen zwerkbal speel?’

‘Fout. Omdat ik weet dat Bonkers en Volkaert inmiddels afgestudeerd zijn, Huffelpuf dus hun beste jagers kwijt is en de tactiek die ik net uitgeschreven heb wél gaat werken binnen twee weken.’

Met een grijns begon James zijn strategie verder uit te schrijven. Jammer genoeg voor James duurde een les met professor Kist langer dan het uitwerken van een zwerkbalstrategie, dus na een half uur vond James zich weer verveeld. Peter zat naast hem weg te dommelen en Sirius zat samen aan een tafel met Mary McDonald achter hen. James begon dan maar met het enige denkbare dat hem van zijn verveling kon afhelpen: Remus lastig vallen.

Hij porde Remus, die naast hem ijverig zat te noteren. Remus keek op en richtte zijn aandacht op James.

‘Remus, hoe gaat het met de, jeweetwel, e-x?’

Remus schudde zijn hoofd. ‘Weet je, het spellen van een woord dat maar uit twee letters bestaat is helemaal niet zo dramatisch als jij wellicht denkt.’

James trok een gezicht naar Remus. ‘Naast de kwestie, Maanling. Hoe is het dan met E-l-i-s-a-b-e-t-h? Ze is wel veel ‘ziek’, de laatste tijd.’

Voordat Remus zijn beste vriend van een gevat antwoord kon dienen, klonk er achter hen gegiechel. Remus slaakte een gefrustreerde kreet en draaide zich om.

‘Oké, genoeg is genoeg, d’r is maar zoveel gegiechel dat een persoon kan verdragen op een ochtend. Sirius! Sirius!’ Remus siste naar zijn vriend, die zijn aandacht eindelijk afwendde van Mary die naast hem zat.

‘Kunnen jullie dat asjeblieft niet laten voor na de lesuren? Sommige van ons proberen op te letten.’ Remus keek zijn vriend gefrustreerd aan.

‘Maanling, ik probeer echt wel op te letten. Echt. Maar als er zo’n bevallige jongedame naast me zit, dan is het toch onmogelijk voor mij om mijn aandacht te richten op iemand anders dan haar?’

Remus draaide met zijn ogen, alsof iemand daarvoor zou vallen. Maar tot zijn grote ergernis begon Mary weer te giechelen. Serieus?

Blijkbaar was de conversatie volgens Sirius afgelopen, want hij begon weer dingen in Mary’s oor te fluisteren die bij haar wederom een giechelbui veroorzaakte.

Remus zuchtte, draaide zich om en keek James met een vragende blik aan.

‘Ja, wel, één van ons heeft tenminste zijn prioriteiten op orde,’ was het enige wat die daarop te zeggen had. James grijnsde enkel wanneer hij daarop van Remus een grof handgebaar toegesmeten kreeg.



Leden van het zwerkbalteam hadden na trainingen de toestemming om zich na de schooluren in de gangen te bevinden. Zwerkbaltrainingen durfden wel al eens uitlopen en vooral als de kapitein van je zwerkbalteam James Potter heette.

Griffoendor had de afgelopen jaren een ongenaakbare reputatie opgebouwd. Het was al vijf jaar geleden dat Griffoendor de cup niet had gewonnen. Vorig jaar had het team van Griffoendor onder leiding van James Potter zelfs geen enkel verlies geleden. Dat het team dit jaar uit exact dezelfde mensen bestond, liet James Potter echter niet slabakken. Het was nog maar de vierde week van het schooljaar, maar toch kon de helft van het Griffoendorteam hun kapitein weer vervloeken. Wie deed er immers zijn hele team dertig rondjes rond het veld lopen en durfde dat slechts een opwarming noemen?
De spelers van Griffoendor hadden dus wel het recht om die vrijdagavond om 10 uur nog door de gangen te lopen, op weg naar hun vertrekken.

Ze hadden echter niet het recht om zich in die gangen te bevinden, met een sigaret in hun handen.

‘James, Sirius - ik wou dat jullie odoreus hadden gebruikt, dan was er geen bewijs van jullie daden. 20 punten aftrek van Griffoendor. Elk.’

Lukas Schepers, zevendejaars uit Ravenklauw en hoofdmonitor, probeerde met zijn hand de sigarettenlucht weg te wuiven die overheersend in de lucht hing.

‘Moest je twee tellen later gekomen zijn, dan hadden we ook effectief die spreuk kunnen uitvoeren, Lukas.’ Sirius grijnsde. Hoewel Lukas een jaar ouder was en niet in hun afdelingshuis zat, hadden de Marauders nooit een probleem gehad met Lukas. Dat zou binnen enkele weken echter drastisch veranderen. Maar dat wisten de jongens toen nog niet.

James bleef in tegenstelling tot zijn beste vriend opmerkelijk stil. Had de situatie anders geweest, dan had James wellicht net zoals Sirius een grapje gemaakt om de sfeer op te lichten. Maar nu was Lukas niet alleen. Lily Evers was bij hem.

Shit. De Lily Evers die James al vier weken uit zijn hoofd probeerde te zetten, probeerde te negeren en met rust te laten. Die Lily Evers moest net vanavond hem betrappen op roken. James maakte zich klaar voor een uitbarsting. Tot zijn grote verbazing zei Lily echter niets. De vier stapten samen verder door de gangen van het kasteel. Lukas nam afscheid van hen wanneer hij een andere weg in moest slaan voor de vertrekken van Ravenklauw, en de drie Griffoendors stapten in stilte verder naar hun leerlingenkamer.
En dat was het. Althans, dat dacht James toch.




‘Sirius, kan ik je even spreken. Alleen?’

James en Sirius keken elkaar verbaasd aan. In de zes jaar dat ze samen op Zweinstein zaten, hadden Lily en Sirius nog nooit een spontane conversatie gehad. Verder dan een gedwongen groepswerk, wat gekibbel of een simpele ‘hallo’ was het tussen de twee nooit gekomen. Met James Potter als Lily’s aartsvijand en Sirius’ beste vriend had de aard van hun vriendschap natuurlijk wat moeilijker gelegen. Maar James was niet de enige oorzaak waarom Lily en Sirius niet overeen kwamen. Met sommige mensen klikt het wel, met andere niet. En Lily en Sirius waren tot een stille overeenkomst gekomen dat het tussen hen gewoonweg niet klikte.

Met een bedenkelijke blik vertrok James naar de jongensslaapkamer. Alleen met Sirius voelde Lily zich plots heel wat minder zelfverzekerd. Een paar seconden geleden had het haar een goed idee geleken om Sirius te confronteren, maar nu ze hier helemaal alleen stonden, voelde ze zich eerder ongemakkelijk.

Lily bijtte nerveus op haar onderlip en zocht naar de gepaste woorden om het gesprek te beginnen.

‘Evers, gooi het er gewoon uit.’

Lily haalde haar schouders op en besloot dat het haar niet meer kon schelen hoe haar woorden eruit kwamen. Het was laat, ze was moe en haar bed was maar enkele meters van haar verwijderd.

‘Oké, dan. Wat zijn jullie van plan?’

‘Hè?’

‘Jij, Potter , Peter misschien ook. Wat voeren jullie in je schild? Ik weet dat jullie iets van plan zijn!’

‘En hoe weet je dat dan juist?’

‘Omdat jullie je anders gedragen dan anders!’

‘Lily! Je hebt James en mij net betrapt op roken na de uren in een verlaten gang van het kasteel. Vertel mij, wat is daar anders aan dan vorig jaar?’

Lily trok een wenkbrauw op en keek Sirius uitdagend aan. ‘Je weet best wel waar ik het over heb! Potter! Hij doet anders. We zijn nu vier weken verder sinds de start van het schooljaar en hij heeft nog geen woord gezegd. Niks! Nada! Noppes! Wat denkt hij daarmee te bereiken? Dat ik niet meer op mijn hoede ga zijn en dat hij zo kan toeslaan wanneer ik het het minst verwacht?’

‘Evers -'

‘Gebruik mijn achternaam niet Zwarts om mij het zwijgen op te leggen!’ Lily deed een stap naar voor en wees dreigend met haar vinger naar Sirius. Toen, op dat moment, besefte Sirius waarom Perkamentus haar had aangesteld als klassenoudste. Sirius had er nooit over nagedacht, maar Lily Evers kon wel degelijk gezag uitstralen. Daarom dat Sirius toen ook iets deed wat hij anders amper doet: zijn mond houden.

‘Jullie mannen, jullie denken dat wij -vrouwen- het moeilijke geslacht zijn. Ha! Ik heb het vanaf de dag dat James het nodig vond om alles van mij in het belachelijke te trekken duidelijk gemaakt dat ik hem niet leuk vind. Simpel, niet waar?’

Sirius wou knikken, maar Lily verwachtte blijkbaar geen respons en ging onverstoord verder.

‘Maar Potter, jouw beste vriend, vindt het blijkbaar nodig om mij jarenlang te pesten, te treiteren, mij dan wel maandenlang uit vragen als een of andere gek die in een liefdesdrank is gevallen om mij vervolgens, dit jaar, weer helemaal compleet te negeren.'

Sirius deed zijn mond open om iets te zeggen, maar Lily onderbrak hem weer. ‘Dus, wat is jouw beste vriend nu weer van plan en wat spookt er in godsnaam toch door die jongen zijn hoofd?'

‘Weet ik veel! Het is niet dat we ’s nachts in bed kruipen om over elkaars gevoelens te praten in het maanlicht en bij elkaar eens goed uit te huilen.’

‘Zeker? Want ik hoorde Lindsay en Samantha nochtans fantaseren over James en jij in hetzelfde bed die-’

‘Evers, stop daar maar. Maar dat doen we dus niet. En hoewel James mijn beste vriend is, snap ik ook zijn hele gedachtengang niet als het op Lily Evers aankomt en eerlijk gezegd, boeit het mij ook niet.’
Voordat Lily de kans had om zich beledigd te voelen, ging Sirius verder. ‘Kijk, neem het niet persoonlijk op Evers. Ik denk dat, moest ik de kans nemen om jou te leren kennen, jij best wel oké zou kunnen zijn. Maar toegegeven, ik wil die kans niet nemen. Interesseerde mij in het verleden niet, interesseert mij nu niet en zal mij ook niet interesseren.’

Lily fronste. Het was de eerste keer dat ze Sirius zo openhartig hoorde praten, en het begon haar te intrigeren. ‘Waarom dan niet?’

‘Omdat - Sinds wanneer gaat dit gesprek over mij? Feit is dat de enige drie personen die mij iets kunnen schelen, waarschijnlijk boven als drie hippogriefen liggen te snurken.’

Lily keek Sirius bedenkelijk aan. ‘Volgens mij ben jij beter dan dat, Sirius Zwarts.’

Met deze woorden verraste Lily niet enkel Sirius, maar ook zichzelf. Sirius leek even uit zijn lood geslagen te zijn, maar herpakte zich snel. ‘En dat is waar jij fout bent, Lily.’

Lily en Sirius, die beiden voelden dat het gesprek afgelopen was, maakten beiden aanstalten om naar hun slaapzaal te gaan. Lily was al op de tweede trede van de trap toen ze Sirius zijn stem hoorde.

‘Oh, en Lily - de echte vraag is niet waarom James je plots met rust laat. De echte vraag hier is waarom het je iets kan schelen.’

En met die afscheidswoorden liet Sirius Lily die avond sprakeloos achter.

Reacties: