FanFic.nl

TOP GUN - MayDay

2. He was my R.I.O., my responsibility

Maverick wist dat zijn leven vanaf nu zou gaan veranderen. Zonder Goose wist hij zich geen raad.
Zonder Goose wist hij niet eens wat hij daar op TOP GUN deed. ‘jullie 2 figuren gaan naar TOP GUN!’. Hij hoort het Stinger nog zo roepen. Ze gingen met zijn tweeën erheen. Maar de eerstvolgende keer dat hij Stinger weer ontmoet, is hij niet met zijn tweeën. Hoe moet hij uitleggen dat Goose is omgekomen, en dat dat zijn schuld was? Goose was zijn radar, zijn verantwoordelijkheid. ‘Goose is omgekomen. Hoe dat kwam? Nou, dat zit zo. Ik wou me eigen uitsloven, ben te dicht achter mijn wingman gaan vliegen, waardoor ik in een luchtstroom kwam, en ben toen gesprongen. Goose deed dat ook, maar ik waarschuwde hem te laat voor de kap. Maar ja, een foutje moet kunnen, toch?’. Terwijl hij voor zich zag dat hij dit aan Stinger vertelde, werd hij alleen maar misselijker. Hoe meer hij erover nadacht, hoe erger hij zich van binnen opvrat. Hij zou dit zichzelf nooit vergeven. Elke keer werd hij gewaarschuwd voor de ego die hij met zich meedroeg. Elke keer vertelden ze hem dat hij een gevaar voor zichzelf was, en voor anderen. En elke keer trok Maverick zich daar niks van aan. Hij wist immers beter. ‘Waarom moet ik alles altijd zo goed weten!’, schreeuwde hij tegen zichzelf in de spiegel. Op dat moment wist hij niet meer wat hij moet doen. Moest hij stoppen met zijn opleiding? Net nu hij zo ver is, en zijn succesvolle toekomst één steenworp van hem vandaan ligt? Of moest hij terug de lucht in gaan, net doen alsof er niks is gebeurt, en dan zichzelf in gevaar brengen? Hij keek naar de foto van zijn vader. ‘Wat zou jij doen?’.


‘Maak je ogen open knul, zie de waarheid onder ogen…’. Maverick schrok uit zijn staar, en draaide zich om. Viper stond achter hem.
‘Goose is dood, en daar is niks meer aan te doen.’. ‘Het was jouw schuld niet. Als we het over Goose’s dood hebben, dan hebben we het over puur ongeluk.’
‘Het voelt niet zo.’, zei Mav, met een brok in zijn keel.
‘Ik heb met je pa gevlogen. O, mijn god wat lijk jij op hem…’, ‘Net zo koppig!’.
Maverick zijn brok in zijn keel verdween nu heel snel, en wordt vervangen door tranen.
‘Ik vloog met je vader boven de Atlantische Oceaan. 20000 ft. Wij maakten hetzelfce mee… Onze wingman kwam, net als jullie, in een verstoorde luchtstroom terecht. Ook zij sprongen, en dat ging goed. Ze waren vrij. Hun hoogte daalde met grote hoeveelheid. De bestuurder van de kist trok zijn parachute open. Die van zijn radar echter niet…’. Maverick luisterde aandachtig, ‘De man hebben ze nooit meer gevonden, omdat de piloot hem niet bij kon houden. Jouw vader moest de familie vertellen dat de jongen is omgekomen tijdens een oefening. Hij belde aan. Twee kleine kinder-oogjes keken jouw vader aan. Vertel nu maar eens aan dat kleine jong dat papa niet meer thuis komt.’. ‘Jij lijkt op je pa Mav. Hij is erbovenop gekomen, en jij dus ook.’

Maverick wist geen woord meer te zeggen. Hij moest denken aan het moment dat hij als kleine jongen de deur opendeed, en daar een man stond, in uniform, haar in slagen, en een snor, een zwarte snor. De snor is hem altijd bijgebleven. ‘Is je mama thuis?’, zei de man. Vanaf die dag is ook zijn vader nooit meer thuis gekomen.

‘Neem een maandje pauze…’, zei Viper.
‘Een maand?!’, schreeuwde Maverick.
‘Dat hou ik nooit vol! Vliegen zit in mijn bloed!’.
‘Luister, over een maand ga jij me vertellen hoe je vakantie was, en hoe je er nu tegenaan kijkt.
Eerder wil ik je hier in ieder geval niet meer zien.’.
‘Je bent nu gewoon een te groot risico. Ook voor jezelf. En ik wil niet dat je het nu gaat verpesten, net nu je zo ver bent gekomen.’
‘Oké,’, zei Maverick, ‘Tot over een maand, meneer’.
‘Ingerukt!’ Beval Viper hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.